Υπάρχει ημιμάθεια γύρω από το attachment parenting, με λάθος συμπεράσματα που χαρακτηρίζουν το attachment parenting ως παιδοκεντρική προσέγγιση .

Καταρχάς η βάση του attachment parenting είναι η αποδοχή ότι τα πρώτα 3 χρόνια της ζωής του ανθρώπου είναι τα πιο βασικά για την συναισθηματική καταγραφή που δημιουργούν, δεύτερον ότι η Σχέση ανάμεσα στο νεογέννητο άνθρωπο και τον βασικό φροντιστή του είναι η αρχή που δημιουργεί την εσωτερική του εικόνα και τρίτον ότι κάθε άνθρωπος από την αρχή της ζωής του ορίζεται από ανάγκες που χρειάζεται να εκπληρωθούν.

H συγκεκριμένη μορφή parenting που εστιάζεται σε ότι πιο σημαντικό έχουμε : την δημιουργία της πιο βασικής μας σχέσης με τον πρώτο άνθρωπο που μας καλώς ορίζει στην μετάβαση μας από την ενδομήτρια ζωή στην εξωμήτρια.

Από συναισθηματική σχέση δημιουργούμαστε, μέσα από άνθρωπο γεννιόμαστε και μαζί με ανθρώπους μεγαλώνουμε. Πρώτα νιώθουμε και μετά σκεφτόμαστε. Από την αρχή της ζωής μας συνυπάρχουμε, συσχετιζόμαστε και δημιουργούμε τον εσωτερικό μας κόσμο μέσα από σχέση.

Θηλασμός, συν κοίμηση και άμεση ανταπόκριση στις ανάγκες ενός ανθρώπου στα πρώτα και βασικά χρόνια της ζωής του βάζουν την βάση για Εμπιστοσύνη στον βασικό φροντιστή, για τα μάτια του νεογέννητου ο βασικός φροντιστής είναι όλος ο Κόσμος κ μέσα από όλο του τον Κόσμο δημιουργεί τον δικό του.

Η βάση του attachment parenting είναι η Εγγύτητα. Η εγγύτητα είναι μια ψυχική κ συναισθηματική ανάγκη που εκπληρώνει την ανάγκη Σύνδεσης του μικρού ανθρώπου με τον βασικό φροντιστή του. Μέσα από την εγγύτητα κ την συναισθηματική επαφή που δημιουργεί το νεογέννητο κ βρέφος βιώνει μια υπέροχη συναισθηματική καταγραφή Ασφάλειας κ Προστασίας. Η συναισθηματική καταγραφή γίνεται η βάση της ψυχοσύνθεσης τους κ δίνει την σκυτάλη για να ανθίσει η νηπιακή ηλικία κ με τη σειρά της η παιδική.

Αμυντικοί μηχανισμοί προστασίας δεν υπάρχουν στην αρχή της ζωής μας, υπάρχει μόνο η αίσθηση ανάγκης της προσκόλλησης μας με τον βασικό φροντιστή που με την σειρά της όταν εκπληρωθεί, δημιουργεί αίσθηση ασφάλειας, εμπιστοσύνης και προστασίας. Η αίσθηση μεταμορφώνεται σε συναίσθημα και με τη σειρά της δημιουργείται η σχέση.

Είναι πια καιρός να σταματήσουμε να βλέπουμε τα νεογέννητα και βρέφη ως πλάσματα που δεν έχουν ανάγκες. Είναι το αντίθετο, είναι πλημμυρισμένα από ψυχικές και συναισθηματικές ανάγκες και επειδή η δημιουργία τους είναι από άνθρωπο χρειάζεται να καταλάβουμε ότι κάθε συναισθηματική αρχή χρειάζεται να εξελίσσεται μέσα από την ανθρώπινη σχέση.

Αντιγόνη Συμεωνίδου
Ψυχολόγος-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια.

Πηγή:  antigonisimeonidou.wordpress.com