Όσοι ακούσαμε τη χθεσινή ακρόαση του Σήφη Βαλυράκη από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας σχετικά με τα πεπραγμένα (ή μάλλον καλύτερα τα μη πεπραγμένα) της Εξεταστικής για το σκάνδαλο Siemens, της οποίας προήδρευε, μάλλον δε μάθαμε και κάτι το συγκλονιστικό. «Η Siemens ήταν το κράτος» σημείωσε ο κύριος Βαλυράκης, ενώ έκανε λόγο για «κουκούλωμα» του σκανδάλου από Δικαιοσύνη και Βουλή προκειμένου να μη διαρρεύσει η εμπλοκή πολιτικών προσώπων στην υπόθεση. Σιγά το νέο θα πει κανείς. Άλλωστε αν είχε σταθεί κι ο ίδιος στο ύψος του ως πρόεδρος της εν λόγω Εξεταστικής Επιτροπής, ίσως η συγκάλυψη του σκανδάλου να μην ήταν τόσο ολοκληρωτική.

Όπως δεν «πέσαμε από τα σύννεφα» κι από την επισήμανση σύμφωνα με την οποία η οικονομική ζημιά που υπεστή το ελληνικό Δημόσιο «ήταν ασύλληπτη», σε κάθε περίπτωση πολλαπλάσια από τα ψίχουλα που πήρε ως αποζημίωση μετά τον εξωδικαστικό συμβιβασμό, που υπέγραψε τελικά με την εταιρία τον Αύγουστο του 2012.  Γι’ αυτό το λόγο κι έχει ιδαίτερη σημασία η κίνηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου να καλέσει ενώπιον της Επιτροπής για τις απαραίτητες διευκρινίσεις τον άνθρωπο που έβαλε την υπογραφή του κάτω από αυτή την «περίεργη» συμφωνία, που δεν είναι άλλος από τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα. Η αλήθεια είναι ότι ο κύριος Στουρνάρας έχει αρκετές εξηγήσεις να δώσει για διάφορες δραστηριότητές του τα τελευταία 15 χρόνια, από το μαγείρεμα των οικονομικών στοιχείων προκειμένου να μπει η χώρα στο ευρώ μέχρι και τον «υπόγειο πόλεμο» που διεξάγει ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος εις βάρος της κυβέρνησης Τσίπρα. Το γεγονός όμως ότι έστω και τώρα γίνεται η αρχή, μόνο θετικά θα μπορούσε να αποτιμηθεί.

Πόσα από όλα αυτά που συνέβησαν όμως πληροφορήθηκε η κοινή γνώμη; Ελάχιστα, ίσως και απολύτως τίποτα. Ο λόγος; Τα κυρίαρχα ΜΜΕ είχαν αξιολογήσει ως «είδηση της ημέρας» τη διαμάχη της Προέδρου της Βουλής με τον Γιάννη Πανούση σχετικά με τη δυνατότητα των ανδρών των ΜΑΤ να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες της Βουλής. Ανέδειξαν μάλιστα το ζήτημα σε «μείζον θέμα Δημοκρατίας και σεβασμού των θεσμών», με τη συμβολή μάλιστα και του ίδιου του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος με δηλώσεις του είχε ρίξει «λάδι στη φωτιά». Ήρθε λίγες ώρες αργότερα η αιχμηρή απάντηση εκ μέρους της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αλλά και η παρέμβαση εκ μέρους του Νίκου Βούτση, πολιτικού προϊστάμενου του Γιάννη Πανούση, για να ολοκληρωθεί το σκηνικό του «κυβερνητικού εμφύλιου».

Θα περίμενε κανείς από τα κυβερνητικά στελέχη αλλά κι από την ίδια την κυρία Κωνσταντοπούλου να είναι πια πολύ πιο υποψιασμένα. Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Προέδρου της Βουλής έχουν μαζευτεί αρκετές περιστατικά «σκασμένων λάστιχων». Εν πάση περιπτώσει,  είτε συμφωνεί ειτε διαφωνεί κάποιος με το ύφος αλλά και την ευρύτερη  κινητικότητα που έχει αναπτύξει εσχάτως η Ζωή Κωνσταντοπούλου, οφείλει εντούτοις να παραδεχτεί ότι οι πρωτοβουλίες της είναι άκρως ενοχλητικές για αρκετούς ακόμη «ομοτράπεζους» του κυρίου Στουνάρα.
Το «παιχνίδι του αποπροσανατολισμού» δεν ανακαλύφθηκε ούτε χθες ούτε έχει πάψει να εμπλουτίζεται, το αντιλαβανόμαστε άλλωστε καθημερινά τους τελευταίους πέντε μήνες. Φοβάμαι όμως πως αν τώρα για τις «ανάγκες» των ανδρών των ΜΑΤ προκαλείται μίνι κυβερνητική κρίση, σε επόμενη κρίσιμη φάση όλο και κάποιος θα σπάσει κάνα χέρι στο περιστύλιο της Βουλής, μπας και δημιουργήσει καμιά χειρότερη αναμπουμπούλα.