Απαραίτητη μια άλλη μεταναστευτική πολιτική

Από την επικύρωση της συνθήκης του Σένγκεν, στην δεκαετία του 90, οι κυβερνήσεις της ΕΕ ασχολούνται με την ασφάλεια των εξωτερικών Ευρωπαϊκών συνόρων αντί να βρουν έναν κοινό πραγματικό κανόνα ρύθμισης για την μετανάστευση και την παροχή ασύλου. Το πρόβλημα με την ασφάλεια των συνόρων είναι ότι: Δεν λειτούργησε ποτέ σωστά. Όπως πολλοί ερευνητές δεν κουράζονται να παραθέτουν, δεν είναι δυνατόν να περιορισθεί η μετανάστευση με την απλή φύλαξη των συνόρων και την θέσπιση αποτρεπτικών νόμων, εάν δεν γίνει κάτι ενάντια στις αιτίες  της μετανάστευσης, από την επιδείνωση της παγκόσμιας ανισότητας μέχρι την έλλειψη από εργατικά χέρια στις χώρες προορισμού, από οικογενειακά δίκτυα που δρουν πέρα από σύνορα και έως την καταπολέμηση της βίας και καταπίεσης. Η κατάσταση διαρκώς επιδεινώνεται με περισσότερο χάος, θανάτους και στυγνή εκμετάλλευση.

Μια και οι πολιτικοί αντιδρούν σε κάθε ¨κρίση¨ στα ευρωπαϊκά σύνορα, από την Λέσβο μέχρι την Λαμπεντούζα, με το να δίνουν το ίδιο φάρμακο σε υψηλότερες δόσεις, έχει παγιωθεί ένα κυκλικό αδιέξοδο. Αρκετά χρόνια έκαναν απλά το ίδιο πράγμα, αλλά από το 2015 όπου ήρθαν πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι μέσω της μεσογείου, δεν μπορούν πλέον να ισχυρίζονται ότι η μέθοδος της φύλαξης των συνόρων έφερε αποτελέσματα. Εν όψη της δικής τους αποτυχίας δεν έχουν οι Ευρωπαίοι κυβερνήτες εξηγήσεις ή εναλλακτικές προτάσεις προς τους ψηφοφόρους τους, αλλά ακόμη χειρότερα εφαρμόζουν την ίδια καταστροφική μέθοδο και ¨προφυλάσσουν¨, με έναν ανταγωνισμό, τα σύνορα στις χώρες τους προς τον νότο. Από μια ΕΕ δεν υπολείπεται πλέον σχεδόν τίποτε.

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει;

1. Να μάθουμε από άλλους αποτυχημένους ¨πολέμους¨, όπως ¨ είναι ο πόλεμος  ενάντια στην μετανάστευση¨ που έχει αποτύχει σε όλο του το εύρος.   
Θα πρέπει να καταργήσουμε όλους τους κανόνες φύλαξης συνόρων, οι οποίοι βάζουν σε κίνδυνο ανθρώπους, όπως πχ. μαζική φύλαξη σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η βίαια παρενόχληση με σκοπό την επιστροφή προσφύγων μέσα στην θάλασσα και την εγκατάσταση από φράκτες στα σύνορα. Παράλληλα πρέπει να προωθήσουμε ανθρωπιστικές εναλλακτικές με χρηματοδότηση της ΕΕ. Η σπουδαιότερη τακτική για να περιοριστούν οι απώλειες είναι απλή και από κάθε κράτος μέλος της ΕΕ πραγματοποιήσιμο: Η καθιέρωση και εφαρμογή νόμιμων διαδρομών οι οποίες αντί της χαοτικής και επικίνδυνης εισόδου στην Ευρώπη θα δώσουν την δυνατότητα για μια ασφαλή και οργανωμένη άφιξη στην Ευρώπη.

2. Να καταγραφούν τα πραγματικά έξοδα για το ¨Μοντέλο ασφάλεια συνόρων¨ 
Πόσα χρήματα από φόρους ρέουν στην Ασφάλεια των συνόρων και στον Έλεγχο των Μεταναστών, είναι δύσκολο προς στιγμή να υπολογισθεί. Μια πανευρωπαϊκή δημοσιογραφική μελέτη όμως,  υπολόγισε σε 11 δις Ευρώ μόνο για τις επαναπροωθίσεις μεταναστών στις χώρες τους από τα πρώτα χρόνια μετά το 2000 μέχρι τώρα. Το κόστος δεν τελειώνει όμως μόνο με το κόστος για την ασφάλεια. Η Ευρώπη προσπαθεί, ήδη από πολύ καιρό, με προγράμματα βοήθειας  Αφρικανικές χώρες να τις παρακινήσει ώστε να θεσπίσουν αποτρεπτικές τακτικές ενάντια στην μετανάστευση. Αλλά εδώ, να προσπαθούμε να μετρήσουμε αυτά τα λίγα χρήματα δεν είναι αρκετό κατά πολύ: Θα πρέπει να υπολογίσουμε και το κόστος στον κοινωνικό και πολιτικό τομέα, καθώς και για το Περιβάλλον και την Οικονομία. Από το κλείσιμο νόμιμων οδών, με την οποία μετατίθεται το κόστος στην γείτονα χώρα, δημιουργείτε σε όλη την Ευρώπη έντονη πίεση στα σύνορα, όπου καταρρέει ο τουρισμός, καταστρέφονται αγροτικές εκτάσεις και ξεσπούν κοινωνικές εντάσεις, για να μην μιλήσουμε για τους χιλιάδες ανθρώπους που ήδη έχουν πνιγεί στην θάλασσα. Αλλά και πολιτικά ανεβαίνει το κόστος.

Εάν υπολογίζαμε, εξ ολοκλήρου, το κόστος για την φύλαξη των συνόρων, με όλα το επιπλέον κόστος που ακολουθεί, και τις κοινωνικές, πολιτικές και τις επιπτώσεις στους ανθρώπους, θα μπορούσαμε να θέσουμε σε κίνηση μια αλλαγή πολιτικής. Θα πρέπει να πιέσουν σε αυτό το σημείο συνετοί πολιτικοί, διεθνείς και εθνικοί οργανισμοί, και η κοινωνία των πολιτών.

3. Μια παγκόσμια στρατηγική μετακίνησης
Προϋπόθεση για μια παγκόσμια στρατηγική είναι ότι την Μετανάστευση δεν πρέπει να την αντιμετωπίζουμε σαν μια έκτακτη περίπτωση και απειλή, αλλά σαν ένα διαρκές φαινόμενο της ανθρώπινης ύπαρξης η οποία, αν την αντιμετωπίσουμε σωστά, θα επιφέρει σημαντικές ευκαιρίες μαζί της.

4. Να δημιουργήσουμε εκτεταμένους συνασπισμούς για την Αλλαγή
Οι πιθανότητες, ότι αυτοί ακριβώς Ευρωπαίοι κυβερνήτες, οι οποίοι το μόνο που κατάφεραν μέχρι τώρα είναι να συμφωνήσουν στο μοντέλο της ασφάλειας των συνόρων, με δική τους πρωτοβουλία θα απομακρυνθούν από αυτό το μοντέλο, είναι μηδενικές. Για να κινήσουμε την Αλλαγή θα πρέπει να παραδειγματιστούμε και να διδαχθούμε από Συμμαχίες που δημιουργήθηκαν σε άλλους τομείς.

Όλα αυτά δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν γρήγορα, και το ίδιο ισχύει με την παγκόσμια προσφυγική κρίση, μια και είναι συνέπεια των απάνθρωπων πολέμων, καταπίεσης, οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας και τέλος το μεγάλο θέμα της περιβαλλοντολογικής αλλαγής. Στην πολιτική διαβούλευση όμως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν ¨λύσεις πατέντα ¨. Αυτό που μπορούμε όμως να διαπιστώσουμε με σιγουριά είναι ότι η ¨μαγική λύση : ασφάλεια συνόρων¨ , για πολιτικούς, ανθρωπιστικούς, οικονομικούς. κοινωνικούς και περιβαλλοντολογικούς λόγους αποδείχτηκε λαθεμένη και ακατάλληλη. Πρέπει να αλλάξει.

Κοινή Ευρωπαϊκή λύση στην κρίση του προσφυγικού και του Ευρώ

Η κρίση για το προσφυγικό και η κρίση του Ευρώ είναι αλληλένδετες μεταξύ τους και δεν μπορούν να διαχωριστούν. Από την έναρξη τις κρίσης για το Ευρώ, η ΕΕ αποτελείται από έναν οικονομικά δυνατό πυρήνα ( με ηγέτη την Γερμανία) και μια περιφέρεια που οδηγήθηκε στην φτώχεια.
Το ότι τόσες πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από περιοχές σε όλο τον κόσμο, προ πάντων από την Συρία, που πλήγηκαν από πολέμους πήραν τον δρόμο για την Ευρώπη και θέλουν να πάνε στην Γερμανία, δείχνει την πραγματικότητα της νέας Ευρώπης.

Η αιτία το ότι  πολλά κράτη μέλη της ΕΕ, όπως η Ελλάδα, δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στην προσφυγική ροή τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται μεταξύ άλλων  στο ότι η Ελλάδα λόγω των δραστικών και διαρκών περικοπών είναι οικονομικά αδύνατη, οικονομική πολιτική που της επιβλήθηκε από το 2010, από χώρες της βόρειας Ευρώπης και της Γερμανίας. Στις έντονες διαβουλεύσεις που διεξάχθηκαν στην διάρκεια του καλοκαιριού το 2015 για τα χρέη, πολλοί Γερμανοί δεν ήθελαν να ¨πετάξουν¨ και άλλα χρήματα, διότι για αυτούς η Ελλάδα είναι ένα αποτυχημένο κράτος.

Οι Γερμανοί τώρα, προσπαθούν  να πείσουν άλλα κράτη μέλη της ΕΕ ώστε να αναλάβουν ένα δίκαιο ποσοστό από πρόσφυγες που ζητούν άσυλο, χωρίς αυτό να έχει επιπτώσεις στην κρίση του Ευρώ. Το Βερολίνο φοβάται ιδιαίτερα ότι, για την λύση της προσφυγικής κρίσης, θα μπορούσαν να  χαλαρώσουν  οι κανόνες των προϋπολογισμών στην ΕΕ, για τις οποίες έδωσαν ανένδοτες μάχες. Έτσι προειδοποιεί ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Wolfgang Schäuble ότι, η προσφυγική κρίση δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί στις διαβουλεύσεις για τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς κάποιων χωρών. Με αυτόν τον τρόπο οι Γερμανοί ακολουθούν την στρατηγική, να αποτραπεί μια σύνδεση μεταξύ της κρίσης για το Ευρώ και την προσφυγική κρίση.

Όμως αυτά τα δυο προβλήματα, κρίση στο προσφυγικό και στο Ευρώ, δεν μπορούν να λυθούν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Η Ευρώπη χρειάζεται μια Αλληλέγγυα Ένωση, για την οποία ήδη γίνονται συζητήσεις στην Γερμανία. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι τα κράτη μέλη της ΕΕ που είναι μέλη στην ζώνη του Ευρώ και μέλη της Συνθήκης του Σένγκεν, στην πράξη ένα είδος ¨Κεντρικής¨- ΕΕ, θα πρέπει να κατανοήσουν και να συμφωνήσουν κοινά για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα πακέτο διαβουλεύσεων στο οποίο δεσμεύονται μέχρι που θέλουν να πάνε στα θέματα της κοινής ευρωπαϊκής ευθύνης και εγγύησης για τα χρέη των κρατών μελών και την διανομή των προσφύγων.

Αλλά αν, τα κράτη μέλη του Ευρώ και της Συνθήκης του Σένγκεν,  δεν κατορθώσουν να δημιουργήσουν μια τέτοια Αλληλέγγυα Ένωση, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα το τέλος της ΕΕ, όπως πολλοί στην Γερμανία δείχνει να φοβούνται. Μια ακύρωση της Συνθήκης Σένγκεν δεν σημαίνει ούτε καν το τέλος του Κανόνα για την Ελεύθερη Μετεγκατάσταση στην ΕΕ

Λιγότερο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο παρακαλώ!!!  Μια εκτελεστική εξουσία που αποτελείται από 28 εθνικούς Κυβερνήτες, δεν μπορεί να πάρει αποτελεσματικές αποφάσεις.

Μετά από μισό αιώνα της ενσωμάτωσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει να αντιμετωπίσει μια υπαρξιακή κρίση στην οποία δρουν φυγοκεντρικές δυνάμεις προς τα έξω. Αντί για ενσωμάτωση κυριαρχεί η απομάκρυνση. Μπροστά στο υπέρμετρο πολιτικό βάρος των νέων προβλημάτων, η εσωτερική πολιτική κυριαρχεί στον Ευρωπαϊκό χώρο και διαιρεί τα κράτη μέλη. Ένας βήχας στην Βαρσοβία προκαλεί οξεία βρογχίτιδα στις Βρυξέλλες. Έπρεπε, μπροστά στις πολύ μεγάλες πολιτικές προκλήσεις όπου βρισκόμαστε, να καταλήξουμε σε αυτό το σημείο;  Όχι.

Δεν είναι απλά το μέγεθος των αποφάσεων που θέτει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε αμφισβήτηση. Αλλά πολύ περισσότερο είναι η έλλειψη στην ΕΕ από ένα σύστημα πιλότου που θα ήταν ικανό να  ανταποκριθεί στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων. Οι πολιτικές προκλήσεις έδειξαν με εμφανή τρόπο και επιδείνωσαν αυτήν την έλλειψη στην ΕΕ του συστήματος πιλότου και χειρισμών. Αυτή η έλλειψη έχει ένα όνομα: Διακρατικότητα.

Αυτή η δομή του συστήματος διακυβέρνησης για τους πολιτικούς τομείς, που βρίσκονται αυτήν την στιγμή στο κέντρο των φυγοκεντρικών δυνάμεων ( πολιτική οικονομίας της ΕΕ, Δίκαιο και Εσωτερικών, Ασφάλειας, Εξωτερική πολιτική και άλλα) είναι σκόπιμα διακρατικά θεσμοθετημένα. Εθνικές κυβερνήσεις ελέγχουν την πορεία αποφάσεων μέσω των διακρατικών θεσμών (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης).

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έχει εξελιχθεί σε σπουδαιότερη Εκτελεστική Εξουσία και συγχρόνως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ένα μεγάλο ρόλο στην πραγματοποίηση – εκτέλεση (όχι όμως και στην εξεύρεση λύσεων και αποφάσεων) και το Ευρωκοινοβούλιο κατέχει στην εξεύρεση αποφάσεων μια περιθωριοποιημένη θέση. Αυτή η δομή διακυβέρνησης στηρίζεται τυπικά στην ομοφωνία. Εθνικοί κυβερνήτες εκπληρώνουν τις απαιτήσεις του κάθε άλλου κυβερνήτη μέσα από ένα αντιστάθμισμα και συμβιβασμών. Αλλά οι πολιτικές προκλήσεις που σχετίζονται με την κρίση του Ευρώ, τους πρόσφυγες και τα τρομοκρατικά χτυπήματα, αντιστέκονται στην λογική της ομοφωνίας.

Η πίεση από την εθνική εσωτερική πολιτική, επιφέρει νομοτελειακά μια διαμάχη μεταξύ αντίπαλα εθνικά συμφέροντα και την φέρνει στην επιφάνεια. Η ρήξη μεταξύ των κρατών καθορίζει πλέον την λογική του παιχνιδιού.

Αυτό το θεσμοθετημένο σύστημα δεν μπορεί να επιφέρει πλέον αποτελεσματικές και πιστοποιημένες αποφάσεις. Πάσχει από μια ¨Εκτελεστική Ανεπάρκεια¨ και μια ¨Ελεγκτική   Ανεπάρκεια¨. Μια εκτελεστική εξουσία που βασίζεται στον κανόνα της συντροφικότητας ( το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο), που αποτελείται από 28 εθνικούς αρχηγούς κυβερνήσεων συν τους δυο προέδρους, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δεν μπορεί να λάβει αποτελεσματικές αποφάσεις. Ταυτόχρονα λειτουργεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε έναν κενό χώρο απολογιστικού ελέγχου, διότι δεν ελέγχεται από το Ευρωκοινοβούλιο, τον μοναδικό θεσμό που είναι εκλεγμένος και αντιπροσωπεύει τους πολίτες της Ευρώπης Η λύση για αυτήν την διπλή έλλειψη δεν μπορεί να δοθεί με την λογική του κοινοβουλευτισμού της ίδιας της ΕΕ. Κοινοβούλια μπορούν να ρυθμίζουν αντιθέσεις μεταξύ κομμάτων όχι όμως να ρυθμίζουν αντιθέσεις μεταξύ κρατών. Σε μια Ένωση όμως, από δημογραφικά ασύμμετρα και εθνικά διαφοροποιημένα κράτη, παρουσιάζονται επί το πλείστον διαφοροποιήσεις μεταξύ κρατών από όχι μεταξύ κομμάτων.

Οι εθνικοί αρχηγοί κρατών θα αντισταθούν σε κάθε προσπάθεια να μετατραπεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε ένα είδος Συμβολαιογραφείου το οποίο θα επικυρώνει ότι αποφάσισαν άλλοι, πολύ περισσότερο δε στις πολλές συνθέσεις του Συμβουλίου. Και οι αρχηγοί κρατών δεν θα δεχθούν να τεθεί ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στο ευρωκοινοβούλιο μπροστά από την μύτη τους. Εάν όντως είναι έτσι, τότε θα ήταν συνετό να θέσουν τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στην πολιτική κορυφή της Εκτελεστικής Εξουσίας ενώ ταυτόχρονα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με τον πρόεδρό της να αναλάβει έναν βοηθητικό διοικητικό ρόλο.

Αυτή η διπλή Εκτελεστική Εξουσία θα πρέπει να χωριστεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για να μπορεί από αυτά, χωρίς κομματικούς ενδοιασμούς, να ελεγχθεί και να είναι δυνατόν να γίνουν κοινοβουλευτικές αλλαγές σε πολιτικές αποφάσεις.

Η ΕΕ ή η Ευρωπαϊκή ζώνη του Ευρώ θα πρέπει να θεσπίσουν έναν τέτοιο διαχωρισμό της Εξουσίας η οποία βασίζεται σε μια καθαρά προσδιορισμένη διοίκηση της Εκτελεστικής Εξουσίας και μια ισχυρή, ελεγκτική, κοινοβουλευτική Εξουσία.

Ετοιμόρροπη παράγκα η Ευρώπη

Το ευρωπαϊκό Σπίτι, ένα Σπίτι -που χτίστηκε σε πάνω από 60 χρόνια- τα λεγόμενα Ηνωμένα Κράτη της Ευρώπης, τα οποία στην πραγματικότητα ποτέ δεν ενώθηκαν πολιτικά, γκρεμίζεται αυτήν την εποχή και μάλιστα με μια ταχύτητα που κάνει κάθε παρατηρητή να μένει άναυδος.                      

Στην πραγματικότητα όχι και τόσο ξαφνικά διότι διαρκώς ξεχνιόταν να τεθεί μια στέρεα πολιτική και δημοκρατική σκεπή. Έτσι έβρεχε μέσα στο σπίτι και έχουν σαπίσει όλα. ¨ Δεν μπορεί να ερωτευθεί κανείς μια κοινή αγορά ¨ , είχε πει κάποτε ο Jacques Delors.

Προκαλεί φόβο το χάος της σημερινής πραγματικής πολιτικής. Σιγά σιγά αντιλαμβάνονται πολλοί ότι συγχρόνως, κάτι πολύτιμο χάνεται.

¨ Πόσο άσχημα είναι τα πράγματα για την Ευρώπη; ¨, είναι η ερώτηση που τίθεται: Πολύ άσχημα. Όχι, στην πραγματικότητα ακόμη χειρότερα. Αυτό που γίνετε τώρα δεν είναι η διαπίστωση ( και ο δημόσιος φόβος για αυτό ) ότι οι προοπτικές για την ΕΕ είναι πολύ άσχημες. Είναι η διαπίστωση ότι την Ευρώπη την χάσαμε εδώ και καιρό και απλώς το καταλαβαίνουμε μόλις τώρα. Είναι ακριβώς όπως στις ιδιωτικές σχέσεις. Το καταλαβαίνει κανείς όταν πλέον είναι πολύ αργά. Όταν μιλάμε για διαζύγιο, τότε η αγάπη έχει από καιρό χαθεί. Τις περισσότερες φορές χωρίς επιστροφή. Τότε έρχονται οι απονομές ευθυνών, οι μομφές. Αιτία είναι πάντα ο άλλος. Το γνωρίζουμε άλλωστε από την Ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Πάντα φταίνε οι άλλοι.
Έτσι είναι και τώρα στην Ευρώπη.

Ήταν οι Γερμανοί και η προσπάθειά τους τα τελευταία χρόνια για ηγεμονία στην Ευρώπη; Αυτή είναι η γνώμη πολλών στην Ευρώπη, όχι όμως και των Γερμανών. Ήταν οι Γάλλοι με το ¨ΟΧΙ¨ τους στο, από καιρό ξεχασμένο, δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα το 2005; Ή ήταν μήπως η μη ομόφωνη αντίδραση της Ευρώπης, τότε στον πόλεμο των ΗΠΑ ενάντια στο Ιράκ, όπου οι Ανατολικοευρωπαίοι στάθηκαν ενάντια σε μεγάλα κομμάτια της δυτικής Ευρώπης, ιδίως σε Γερμανία και Γαλλία, και επέφεραν ένα βαθύ ρήγμα; Ή μήπως όλα άρχισαν με το ακατανόητο και λαθεμένο ¨ οι τεμπέληδες Έλληνες ¨; Ή το δυσφημιστικό PIIGS (Portugal, Italien, Irland, Griechenland, Spanien) για την νότια Ευρώπη κατά την διάρκεια της κρίσης του Ευρώ ;

Οι λαοί έχουν μνήμες, όπως επίσης και οι άνθρωποι. Προσβολές μπορούν να είναι και συλλογικές. Σε προσβολές αντιδρούμε, τις πιο πολλές φορές ασυνείδητα, βίαια. Χαρακώνονται στην μνήμη. Εκεί είμαστε σήμερα στην Ευρώπη : Μια βαθιά ψυχολογική διάσταση.  
Η προσφυγική κρίση ήταν εδώ μάλλον η περίφημη τελευταία σταγόνα σε ένα υπερβολικά γεμάτο βαρέλι. Η τελευταία δε πολιτική αντίδραση ( η ανάκληση του Έλληνα πρέσβη από την Αυστρία, ένα διπλωματικό γεγονός το οποίο στην ουσία εφαρμόζεται μόνο μεταξύ ¨εχθρικών χωρών ¨ ) η τελευταία καταγραμμένη πολιτική αντίδραση που γίναμε όλοι μάρτυρες.                                       

Από σπίτια που γκρεμίζονται προσπαθούμε να βγούμε έξω για να σώσουμε την ίδια την ζωή μας. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη. Όλοι περπατούν προς τα έξω από το Ευρωπαϊκό Σπίτι. Λες και θα καταφέρναμε να σωθούμε στην ασφαλή εθνική Παράγκα.
Τι θέλουμε να κάνουμε εκεί, είναι μάλλον η ερώτηση που τίθεται. Από το παραθυράκι της εθνικής Παράγκας να βλέπουμε στο βουνό με τα Ευρωπαϊκά χαλάσματα; Να πίνουμε καφέ και να αναλογιζόμαστε; Μάλλον αυτό διαγράφεται για την Ευρώπη. Και μαζί με αυτό η ερώτηση, τι θέλουμε να κάνουμε στο εγγύς μέλλον με αυτά τα ευρωπαϊκά χαλάσματα; : Να κατεβάσουμε Εθνικά ρολά και να κοιτάμε  αλλού; Ή μήπως θα πρέπει να μαζέψουμε τα χαλάσματα για να ξαναχτίσουμε πάλι ένα καινούργιο Σπίτι;

Εκεί όμως δεν φτάσαμε ακόμη και αυτό είναι η δεύτερη τραγωδία. Διότι πιο Ευρωπαϊκό Σπίτι θέλουμε να χτίσουμε, αν το θέλουμε τελικά; Θέλουμε ακόμη μια φορά να χτίσουμε ένα άλλο; Ένα πιο σταθερό, πιο πολιτικό, πιο δημοκρατικό; Και ποιος θα κτίσει μαζί;  Μια και η Ευρωπαϊκή σιλουέτα και το οικοδομικό σχέδιο δεν είναι ορατά, κυβερνά η καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ιδέας την δημόσια συνείδηση.
Αυτό το κάνουμε αδιαφορώντας για το γεγονός ότι, όλοι εμείς είμαστε η Ευρώπη.
Και όλοι εμείς δεν μπορούμε να φύγουμε από αυτήν την ήπειρο.

* Γουμάγιας Δημήτρης, μέλος των Πράσινων της Γερμανίας και Πράσινοι-Αλληλεγγύη στην Ελλάδα, πρώην δημοτικός σύμβουλος (1999 – 2011) στο Βερολίνο, Βερολίνο, 14 Μάρτη 2016.