Πώς μπορούμε να προλάβουμε μία τραγωδία σαν αυτή που εκτυλίχθηκε στα Γλυκά Νερά;

Αυτό θα έπρεπε να μάς απασχολεί. Τι θα μπορούσαμε να είχαμε προβλέψει ως κοινωνία;

Πώς αφήνουμε π.χ. ένα 15χρονο παιδί να αποφασίσει για όλη τη ζωή του, με τον πρώτο παιδεραστή που αφήνουμε να κάνει σχέση; Αλλά ακόμα κι αν ήταν στην ίδια ηλικία θα τους αφήναμε να παντρευτούν από τα 18τους αν πρώτα δεν τους δίναμε κάποια εφόδια αυτογνωσίας και γνώσης για τον εαυτό τους, για το τι είναι σχέση, για το τι ευθύνες έχει μια οικογένεια;

Όσο μπορώ να θυμάμαι, σε τρεις φόνους π.χ. που έγιναν τους τελευταίους μήνες, οι δράστες ισχυρίστηκαν πως οι γυναίκες τους (πρώην ή νυν) τους είχαν απειλήσει με λόγια ή με πράξεις, πως δεν θα ξαναδούν τα παιδιά τους, ή πως θα τα πάρουν και θα φύγουν, ή πως θα προσβάλουν τη σχέση μεταξύ τους.

Φυσικά σε έναν π.χ. παρανοϊκό -που δεν ξέρεις πως είναι παρανοϊκός- δεν μπορείς να γνωρίζεις και τι μπορεί να εκλάβει ως απειλή. Μπορεί μέσα στο κεφάλι του να υπάρχει η απειλή, ακόμα κι αν δεν ειπωθεί, ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιο λογικό σημάδι πως θα πραγματοποιηθεί, αν τυχόν ειπωθεί μέσα σε έναν καβγά.

Θα μπορούσαμε όμως πριν γίνει ένας γάμος να δώσουμε κάποια εφόδια γνώσης, επίγνωσης, και αυτογνωσίας στα δύο πρόσωπα που θέλουν να ενώσουν τις ζωές τους, σε μια ηλικία πριν τα 21 χρόνια, αλλά και σε όποια ηλικία μπορεί να είναι; Ναι, θα μπορούσαμε.

Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να τα προβλέψουμε όλα, θα μπορούσαμε να προλάβουμε κάποιες από αυτές τις τραγωδίες.

Μέσα από την αυτογνωσία και την ενσυναίσθηση, γνωρίζοντας ο καθένας τον εαυτό του, τις πεποιθήσεις, τη νοοτροπία, τον χαρακτήρα, τις προσδοκίες, και όλα αυτά που άθελά του κουβαλά από το οικογενειακό και το κοινωνικό του περιβάλλον, και γνωρίζοντας τά ανάλογα για τον μελλοντικό του σύντροφο, θα μπορούσε ο καθένας να προβλέψει κάποια πράγματα. Θα μπορούσε ακόμα και να διορθώσει εκ των προτέρων κάποια πράγματα. Θα μπορούσε π.χ. να κάνει σαφή κάποια πράγματα, όπως για παράδειγμα ότι τα παιδιά δεν μάς ανήκουν, δεν ανήκουν ούτε στη μάνα ούτε στον πατέρα τους, όπως δεν ανήκει και η γυναίκα στον άντρα και το αντίστροφο. Θα μπορούσε να γίνει σαφές και πως δεν προσπαθούμε να ελέγξουμε τον άλλον μέσα από τα παιδιά μας. θα μπορούσαν να γίνουν και πιο σαφή τα όριά μας, σε εμάς και στον άλλον.

Θα μπορούσε π.χ. να γίνει σαφές και πως όταν κακοποιούμαστε σε μία σχέση το καταγγέλλουμε, δεν το ανεχόμαστε, ρωτάμε έγκυρους ειδικούς -και όχι τσαρλατάνους- για το πως θα κινηθούμε για την προστασία τη δική μας και των παιδιών μας.

Θα μπορούσαμε πολλά να προλάβουμε με σχολές γονέων, πριν κάποιοι δεθούν με τα δεσμά του γάμου.

Θα χαλούσαμε ίσως λίγο από τη μαγεία του έρωτα, αλλά θα προλαβαίναμε τραγωδίες, για τους ίδιους και  για τα παιδιά τους.

Μπορεί να μην τις προλαβαίναμε όλες, αλλά πολλές από αυτές θα τις προλαβαίναμε.

Αυτό θα πρέπει να σκεφτόμαστε, πως θα προλάβουμε το κακό, όχι πως θα το διορθώσουμε (γιατί είναι μη αναστρέψιμο τις περισσότερες φορές), ή θα το αντιμετωπίσουμε εκ των υστέρων.

Αυτό, το να κλαίμε ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ πάνω από το χυμένο γάλα, πάνω από το αίμα και την τραγωδία, θα πρέπει κάποτε να σταματήσει.
Αυτό το “δεν ξέραμε”, “ήταν καλό παιδί”, “δεν το είχαμε φανταστεί”, κλπ. θα πρέπει να σταματήσει.

Στον 21ο αιώνα δεν έχουμε δικαιολογίες να μην ασχολούμαστε με την πρόληψη. Με την πρόληψη για όλα.

ΥΓ. Επιπλέον για πρόληψη, κάποτε σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά, για την πατριαρχία, τη γυναικοκτονία, την παιδεραστία, τις σχολές γονέων, τον ρατσισμό και τα στερεότυπα. Και τα 6 -και πολλά άλλα- αφορούν την τραγική αυτή υπόθεση.