Περιέργως, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει πολλούς θαυμαστές στην χώρα μας. Στην περίπτωσή του δεν φαίνεται να ισχύει ο παραδοσιακός ελληνικός αντιαμερικανισμός, ίσως διότι ο νέος «πλανητάρχης» σίγουρα δεν έχει θαυμαστές στην αριστερά, αλλά έχει στην ακροδεξιά και στους κάθε λογής εθνικιστικούς κύκλους της Ελλάδας και της Ευρώπης.  

Πανηγυρίζει η Μαρί Λεπέν, που στη προεδρία Τραμπ βλέπει την «γέννηση ενός νέου κόσμου». Σήμανε η ώρα του τέλους της παγκοσμιοποίησης; Πλανώνται «πλάνην οικτράν», όσοι περιμένουν κάτι τέτοιο. 

Βέβαια και η αριστερά πολεμά την παγκοσμιοποίηση, αλλά την νεοφιλελεύθερη εκδοχή της που ευνοεί την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου (του οποίου εκπρόσωπος είναι ο πολυεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τραμπ) και τις κραυγαλέες ανισότητες τόσο στο εθνικό όσο και στο διεθνές επίπεδο. 

Εμείς, όμως, μιλάμε όχι για επιστροφή στο παρελθόν των κλειστών συνόρων και των αυτοκρατοριών, αλλά για μια εναλλακτική παγκοσμιοποίηση της ισότιμης παγκόσμιας συνεργασίας, της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. 

Απορρίπτουμε τους σύγχρονους διεθνείς ανταγωνισμούς, είτε μεταξύ ΗΠΑ -Ρωσίας είτε ΗΠΑ – Κίνας είτε ΗΠΑ – ΕΕ. Αρκεί να στρέψουμε το βλέμμα στην πολύπαθη Συρία για να θυμηθούμε τι σημαίνουν οι ανταγωνισμοί αυτοί. 

Ο κ. Τραμπ, ως εκπρόσωπος του αμερικανικού εθνικισμού και μεγαλοϊδεατισμού, διακηρύσσει το «πρώτα η Αμερική», ζητά περισσότερες στρατιωτικές δαπάνες των χωρών – μελών για το ΝΑΤΟ, προγραμματίζει νέα πυρηνικά οπλοστάσια.  

«Χαϊδεύει» την ηγεσία του Ισραήλ, αμφισβητεί την συμφωνία των χωρών της Δύσης με το Ιράν, θέλει να επαναφέρει τον ψυχρό πόλεμο με την Κούβα. Εχθροί του είναι η Β. Κορέα, το Ιράν και η Κούβα, δηλαδή, σχετικά μικρές χώρες, επιθυμώντας να παραπλανήσει τον αμερικανικό λαό και την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις μελλοντικές εντάσεις, τόσο με την Ρωσία όσο και με την Κίνα.  

Με άλλα λόγια, επιλέγει αντιπάλους «ελαφρών βαρών», αφήνοντας προς το παρόν στο απυρόβλητο τους «βαρέων βαρών». 

Βέβαια, η αμερικανική εξωτερική πολιτική προγραμματίζεται με ορίζοντας πολλών δεκαετιών, υπαγορευόμενη από το πανίσχυρο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα της χώρας. Για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια, το στρατηγικό δόγμα του Πενταγώνου δίνει έμφαση στην περιοχή της Ασίας – Ειρηνικού, όπου πρωταγωνιστικό ρόλο διεκδικεί πρωτίστως η Κίνα και δευτερευόντως η Ιαπωνία.  

Αμερικανοί κορυφαίοι επιστήμονες εκτιμούν ότι το κέντρο βάρους των παγκόσμιων οικονομικών εξελίξεων μετατοπίζεται από τον ευρωατλαντικό χώρο (Ευρώπη – ΗΠΑ) προς ανατολάς. Αν αυτό αληθεύει, η Τουρκία είναι το σταυροδρόμι από την Ευρώπη στην Ασία, έχοντας ισχυρούς δεσμούς με χώρες της Μ. Ανατολής και με πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. 

Που στηρίζεται, λοιπόν, η πεποίθηση ορισμένων στην Ελλάδα ότι ο Τραμπ θα τα βάλει με την Τουρκία και θα ευνοήσει την Ελλάδα; Κούνια που τους κούναγε!

Πρόκειται για τους ίδιους κύκλους, που όταν καταρρίφθηκε το πολεμικό αεροπλάνο στην Συρία από τους Τούρκους, πρόβλεπαν «νέο ρωσοτουρκικό πόλεμο» που τάχα θα ωφελούσε την Ελλάδα.  

Αγνοούν, φαίνεται οι εμφανιζόμενοι και ως διεθνολόγοι, την ρήση παλαιού Βρετανού πρωθυπουργού «στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν αιώνιοι φίλοι αλλά αιώνια συμφέροντα». 

Όσο για τις σχέσεις ΗΠΑ – ΕΕ, ας θυμηθούν κάποιοι ότι είχαν φτάσει στο ναδίρ επί προεδρίας Μπους του νεότερου, αλλά ζημιώθηκε κυρίως η «μόνη υπερδύναμη». 

Μπορεί τώρα ο κ Τραμπ να προσεταιριστεί την Βρετανία, αλλά η χώρα της Τερέζας Μέι  πάντοτε  ήταν ο στενότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στην Ευρώπη και στην ΕΕ, έχοντας το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω. 

Οι άκρως ευαίσθητες παγκόσμιες ισορροπίες μπορεί να διαταραχθούν ακόμα μία φορά, ενδεχομένως με νέους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, αλλά ο σημερινός κόσμος είναι πριν από όλα κόσμος της γνώσης και της πληροφορίας. 

Γι’ αυτό και έχουν υποχωρήσει τα σύνορα. Ο εθνικισμός και ο προστατευτισμός του κ. Τραμπ έχει απέναντί του πανίσχυρες  αν όχι ανυπέρβλητες  δυνάμεις,  πέραν του γεγονότος ότι ο σημερινός κόσμος κινείται προς τον πολυπολισμό. 

* Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ