Όταν η πολιτική σκοπιμότητα και ο φανατισμός «τυφλώνουν» έναν αρθρογράφο σε βαθμό που να μην ενδιαφέρεται για την ιστορική αλήθεια και ταυτόχρονα επιχειρεί να πείσει πως διαθέτει καθαρή κριτική ματιά (και κάτι σαν «κόντρα στην χονδροειδή σκέψη της κοινής γνώμης») για να αποδομήσει τα αυτονόητα και να παρουσιάσει το μαύρο για άσπρο, οι αντιδράσεις είναι το λιγότερο δικαιολογημένες.

Η «Καθημερινή» φιλοξένησε τις τελευταίες ημέρες άρθρο ενός καθηγητή, ονόματι Στάθης Καλύβας (ο οποίος σημειωτέον δεν είναι καν ιστορικός, ούτε είχε προλάβει να αντιληφθεί τι εστί δικτατορία αφού στο πραξικόπημα ήταν – δεν ήταν 3 χρονών) που αυθαίρετα, με σοφιστείες, διαστρεβλώσεις και χωρίς παραδείγματα, επιχειρούσε να μας πείσει ότι χάρη στην χούντα γίναμε Ευρώπη. Ας δούμε όμως τα ίδια τα γεγονότα ως είχαν για να εξάγουμε τα συμπεράσματά μας.

Οι επίορκοι ηγέτες της χούντας, εν πολλοίς «αγράμματοι» (για να θυμηθούμε λ.χ. τα άθλια, επιπέδου «πρώτης προκαταρκτικής» αγγλικά του Παττακού στις συνεντεύξεις του προς τους ξένους ανταποκριτές που ακόμη βγάζουν γέλιο όποτε τις ξαναβλέπουμε στο youtube) ήταν σύμφωνα με τον αρθρογράφο, «Ευρώπη». Προφανώς λοιπόν, ευπατρίδες τεχνοκράτες και διανοούμενοι που στελέχωναν την κρατική μηχανή προδικτατορικά, όπως ο καθηγητής Γιάγκος Πεσμαζόγλου, επικεφαλής των συνομιλιών Ελλάδας – ΕΟΚ και υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, ο φιλόσοφος Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο διπλωμάτης καριέρας Δημήτρης Μπίτσιος και πολλοί ακόμη, δεν μας έκαναν Ευρώπη. Και μας έκαναν ο συνταγματάρχης με τον καθαρευουσιάνικο παραληρηματικό λόγο περί «γύψων» και «ασθενών επί χειρουργικής κλίνης» και ο ακόμη πιο άξεστος όσο και γραφικός συνταγματάρχης με το ξυρισμένο κεφάλι και το μυστρί.

Ο αρθρογράφος είναι τόσο «τυφλωμένος» που ισχυρίζεται πως μας έκανε Ευρώπη η Χούντα, αγνοώντας (ή «αγνοώντας») ότι το 1969 βρεθήκαμε «κλωτσηδόν» εκτός Συμβουλίου της Ευρώπης ή την φρίκη που ένιωσαν οι Ευρωπαίοι όταν έμαθαν από τις μαρτυρίες που έδωσαν η Κίττυ Αρσένη, ο Περικλης Κοροβέσης κ.ά., για τα βασανιστήρια στην Μπουμπουλίνας 18 ή τις διαδηλώσεις σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Είναι τόσο τυφλωμένος που αναπτύσσει μια «λογική» βάσει της οποίας κάλλιστα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι χάρη στον Αδόλφο (ή και γιατί όχι τον «Άντυ» αν είναι να τον ξεπλύνουμε και αυτόν) οι Εβραίοι απέκτησαν το 1948 πατρίδα, σταρτάπερς της καινοτομίας και του υγιούς επιχειρείν πλούτισαν την περίοδο 1941 – 1944 στην Ελλάδα μέσω αποθεματοποιήσεων και μεταπωλήσεων βασικών αγαθών, στην ΕΣΣΔ λύθηκε το οξυμένο δημογραφικό πρόβλημα της υπεργεννητικότητας, ενώ οι Ρομά έμαθαν για πρώτη φορά να ζουν σε οργανωμένα συγκροτήματα κατοικιών, στην Τρεμπλίνκα και το Άουσβιτς, αντί σε τσαντίρια.

Έφτασε δε να γράφει τέτοιες εξόφθαλμες ανακρίβειες που προσβάλλουν όσους έζησαν την εποχή επιχειρώντας να τους βγάλει και τρελούς από πάνω. Όπως για παράδειγμα ότι «η νεολαία προσέγγισε μαζικά τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης» όταν η χούντα είχε απαγορεύσει συγκροτήματα, όπως π.χ. τους Rolling Stones, οι οποίοι είχαν δώσει την ιστορική συναυλία με τα επεισόδια 4 μέρες πριν την 21η Απριλίου 1967.  Όταν ο Έρικ Κλάπτον βρέθηκε να παίζει κιθάρα το 1965 στην Αθήνα  με τους «Τζούνιορς». Ή όταν πριν ακόμη από την χούντα είχαμε τους «Τσαρμς», τους «Φόρμινξ» (ήδη από το 1962 με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου στην σύνθεσή τους), τους «Άιντολς» τους MGC με τον Πουλικάκο, τους «Ολύμπιανς» με τον Πασχάλη και άλλους.

Εκεί δε που πραγματικά υπερέβη τα εσκαμμένα ο αρθρογράφος ήταν  η φράση «πολλές τέχνες άνθισαν μαζικά». Εννοώντας μάλλον τις κιτς παρελάσεις στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τα κλαρίνα κάθε σαββατοκύριακο στην ΥΕΝΕΔ ή ποιητικούς στίχους τύπου «Μέσα στ’  Απρίλη τη γιορτή, το μέλλον χτίζει η νιότη, μ’ εργάτη, αγρότη, φοιτητή και πρώτο τον στρατιώτη».

Βέβαιο πάντως είναι ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα έχουν διχογνωμίες στο να αποφανθούν αν ήταν ουσιαστικότερη η συμβολή στον πολιτισμό των Ναζί που μας πρόσφεραν την “Γκερνίκα” ή της χούντας του 1967 που έχτισε “Νέους Παρθενώνες” στα ξερονήσια.

Θάνος Παναγόπουλος
Δημοσιογράφος