Ο Σεπτέμβριος θεωρείται μήνας που όλοι επιστρέφουμε στη λεγόμενη «σκληρή πραγματικότητα», την οποία παρεμπιπτόντως, οι εξοργισμένοι τηλεαστέρες φρόντισαν με σθένος και περίσσια αφοσίωση να μας θυμίζουν ότι όσες βουτιές και αν κάνουμε, αυτή θα μας περιμένει υπομονετικά και χαιρέκακα με την έναρξη της σχολικής χρονιάς.

Διαπίστωσα ότι αυτή η ζοφερή κατάσταση που ζούμε, ως δια μαγείας, εμφανίσθηκε μόλις πριν από τρία χρόνια και ότι οι κήρυκες των κακών μαντάτων, μας ενημερώνουν ότι θα περάσει ανεπιστρεπτί, εάν εμείς φερθούμε στο μέλλον με σωφροσύνη και όπως αυτοί το επιθυμούν. Μεμιάς, το «1984» του Τζορτζ Όργουελ πέρασε από το μυαλό μου και ανακουφίσθηκα που αυτοί βρίσκονται πίσω από το τηλεοπτικό γυαλί και όχι σε υπουργικούς θώκους.

Επιπλέον διερωτήθηκα, εάν η χώρα που ζω βρίσκεται στην υποσαχάρια Αφρική και εάν κυβερνάται από αιμοσταγείς δικτάτορες τύπου Ιντί Αμίν Νταντά, γιατί έτσι την παρουσιάζουν οι απείρου κάλους υστερικοί εθνοπατριώτες. Τόσο μεγάλο είναι το ενδιαφέρον τους για την πορεία της χώρας, που προτιμούν να τη δουν να διαλύεται, αρκεί και μόνο να γίνει το δικό τους. Αυτές οι αφελείς φθινοπωρινές απορίες, μου γεννήθηκαν καθώς η εικόνα που ήθελαν να περάσει, ήταν ότι μέσα σε ένα καλοκαίρι το κράτος δικαίου πήγε κατά διαόλου, η οικονομία βούλιαξε αύτανδρη και ότι οι πολίτες τρέφονται πια με ψοφίμια και πίνουν βρομόνερα.

Ευτυχώς που ο καιρός παραμένει καλός και έτσι έχω τη δυνατότητα να περπατώ στους δρόμους και στα στενά της πόλης. Να πηγαίνω βόλτες στην εξοχή και να κοιτάζω όταν σουρουπώνει τα μεσογειακά ηλιοβασιλέματα. Σε διαφορετική περίπτωση, άλλη διέξοδο από την παραίτηση και την αναχώρηση από τη ζωή, δεν βλέπω ότι μας έδωσαν οι πεφωτισμένοι και ειδήμονες παραθυροσιάρχες.

Αλλά ας τους αφήσουμε όλους αυτούς να αγωνίζονται για τον δικό τους επιούσιο και να μοχθούν για τη δική τους ζήση, και ας δούμε την ουσία. Τι έχουμε κάνει; Τι κάνουμε; Γίνεται προσπάθεια να πάει το καράβι στην ισιάδα; Επιχειρείται να γίνουν κοινωνοί της προσπάθειας και του οράματος όλο και πιο πολλοί; Ένα ναι ή ένα όχι, αδικούν την απάντηση. Προτιμότερο είναι να δει κάποιος πως μπορεί να γίνει αυτό;

Μήπως με τον παραδειγματισμό; Όταν επιτευχθεί η συνοδοιπορία με τους πολλούς; Όταν οι διοικούντες πάνε στην πρώτη γραμμή; Γιατί όχι, τη στιγμή που θα ακούν και θα αφουγκράζονται; Που θα νιώθουν την αγωνία και το άγχος; Μα πιότερο, όταν κοιτάξουν ξεχωριστά τον άνδρα και τη γυναίκα στα μάτια. Στα μάτια όταν τους μιλάνε. Στα μάτια όταν ακούνε. Έτσι θα ξέρουν ότι κάνουν το σωστό και θα τους αναγνωρίσουν ότι εργάζονται για το σύνολο.

Το σύνολο είναι ο στόχος και όχι η ικανοποίηση του μέρους. Μέριμνα πρέπει να είναι η σωτηρία του δάσους και όχι να αγωνίζονται για το μεμονωμένο δένδρο. Ακόμα και όταν αυτό είναι στραβό, είναι προβληματικό, είναι ανάποδο και αδιάφορο, η έγνοια πρέπει να είναι για όλα τα δένδρα.

Αυτά όλα προϋποθέτουν μία βασική πράξη. Να υπογράψουμε τα λάθη. Να πουν ότι είναι δικά μας. Ότι τα αναγνωρίζουν. Μόνο τότε θα γίνουν πιστευτοί. Εκείνη τη στιγμή που θα θέτουν την υπογραφή και θα κοιτάζουν κατάματα την κοινωνία. Μπορούν να το κάνουν. Οι άλλοι δεν το έκαναν ποτέ τους. Ούτε θα το κάνουν. Αυτό θα διακρίνει και θα ξεχωρίζει. Θα είναι το μέτρο και η κρίση. Γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι, ούτε χρειάζεται να αντιγράψεις και να βασιστείς στο παρελθόν.

Οι υπογραφές που θα μπουν, θα είναι σε καινούργιες σελίδες. Θα έχουν γραμμένα τα λάθη, αλλά και τα σωστά. Τα λάθη και τα σωστά του σήμερα. Του παρόντος. Αυτά πρέπει να γίνουν με ανοιχτή καρδιά και βαθιά ειλικρίνεια.