Το ποιος θα έχει τον έλεγχο της περιοχής του παλιού Λεβάντε, λόγω των σημαντικών ακόμα εναπομεινάντων αποθεμάτων ορυκτών καυσίμων, είναι πολύ σημαντικό ζήτημα για την αμερικάνικη, την ευρωπαϊκή και τη παγκόσμια ελίτ. Για αυτό και οι διαδοχικές πολεμικές επεμβάσεις της στο Ιράκ (πατέρας και υιός Μπους) κατά κύριο λόγο είχαν αυτό το σκοπό. Το καθεστώς όμως που εγκατέστησαν οι Αμερικάνοι προτού αποσυρθούν, δεν τους «βγήκε» και δεν κατόρθωσε να παίξει τον ρόλο του τοποτηρητή, λόγω των αξεπέραστων αντιθέσεων στο εσωτερικό του.

Ads

Για τον ίδιο λόγο, δηλαδή για το ότι το καθεστώς Άσαντ στη Συρία δεν συνεργαζόταν για τον έλεγχο της περιοχής, αποφάσισε η διεθνής ελίτ να το ανατρέψει. Σε αυτή της την επιλογή θεώρησε ότι οι αντιπολιτευτικές ισλαμικές ομάδες-όντας αντίπαλοι του καθεστώτος Άσαντ – ήταν και οι σύμμαχοί της. Έτσι εκτός από τις φιλελεύθερες-και φιλικά προς τη δύση-πολιτικές αντιπολιτευτικές ομάδες του συριακού εμφυλίου, ενίσχυσε με κάθε τρόπο και τις ισλαμικές.

Όμως μεταξύ των ισλαμιστών άρχισε να παίρνουν δεσπόζουσα θέση οι τζιχαντιστές, που σιγά – σιγά στηριζόμενοι στα όπλα της δυτικής «βοήθειας», της οικονομικής βοήθειας των απανταχού σουνιτών, καθώς και στην σωματική και πνευματική βοήθεια των στρατευμένων στις μητροπόλεις – σαν το Παρίσι ή το Λονδίνο ή τις Βρυξέλλες – της δύσης διεθνών ισλαμιστών (γνώστες της νέας τεχνολογίας και των δυνατοτήτων της ηλεκτρονικής επικοινωνίας), επικράτησαν στο στρατόπεδο των αντιπάλων του Άσαντ.

Δεν της βγήκε λοιπόν της διεθνούς ελίτ  και στη Συρία ο σχεδιασμός της, με τον οποίο ήλπιζε ότι θα αντικαθιστούσε τον «παρία» Ασαντ με ένα φιλικά προσκείμενο φιλελεύθερο καθεστώς. Και όχι μόνο αυτό. Το ISIS νοιώθοντας ότι έχει τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε δεσπόζουσα δύναμη σε όλη την περιοχή και όχι μόνο στη Συρία, ανακήρυξε το ισλαμικό κράτος του Λεβάντε.  Όχι μόνο για να εφαρμόσει τον «ισλαμικό νόμο» ενάντια στον «εκδυτικισμό» των πληθυσμών της περιοχής, αλλά και να διακηρύξει σαν βασικό εχθρό του Ισλάμ, για μια άλλη φορά – όπως και Αλκάιντα στο παρελθόν – τους Αμερικανούς, τους Άγγλους, τους Γάλλους  και γενικά τους δυτικούς, παλιούς και νυν αποικιοκράτες της περιοχής, δίνοντας και τη χροιά του αντιαποικιακού κινήματος σε αυτό.

Ads

Η ανακήρυξη και η μετέπειτα προσπάθεια επιβολής του Ισλαμικού Κράτους του Λεβάντε, αλλάζει το συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή. Αποδείχνεται σήμερα με τον πιο ειδεχθή τρόπο (βλέπετε και ένα παλιότερο κείμενo).

Υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις στις επί μέρους ελίτ. Η Αμερικάνικη και Ευρωπαϊκή ελίτ συμφωνούν ότι οι Κούρδοι που είναι διασπαρμένοι στο Ιράκ – Ιράν – Συρία – Τουρκία είναι η πιο σοβαρή δύναμη απέναντι στο Ισλαμικό Κράτος, όμως πιο κοντά στη δύση είναι οι Κούρδοι του Ιράκ και όχι οι Κούρδοι της Συρίας ή της Τουρκίας που επέλεξαν τον δρόμο της Δημοκρατικής Αυτονομίας και του Συνομοσπονδισμού και όχι του ανεξάρτητου κουρδικού κράτους.

Η Τούρκικη ελίτ δε θέλει ούτε να ακούσει για αναβάθμιση των Κούρδων στη περιοχή, τρέμει στη σκέψη ότι μπορεί να αναδειχθούν οι νικητές της αναμέτρησης και ότι είτε το μελλοντικό εξαρτημένο από τους δυτικούς κράτος τους, είτε ο αυτόνομος δημοκρατικός συνομοσπονδισμός τους και στην Τουρκία-ακόμα χειρότερα για αυτήν – μπορεί να είναι η εναλλακτική των δυτικών προς το Ισλαμικό Κράτος στην αντίστοιχη περιοχή. Ο Ερντογάν έχει δείξει ότι δεν πολυεμπιστεύεται τους δυτικούς και ενδιαφέρεται σφόδρα να γίνει αυτός ο ηγέτης όλης της Μ.Ανατολής – για αυτό και η σύγκρουσή του με την σιωνιστική ελίτ του Ισραήλ.

Στα σχέδιά του αυτά δεν ταιριάζει ούτε ένας αναβαθμισμένος Άσαντ, ούτε ένα κουρδικό ανεξάρτητο κράτος, έστω και στο Ιράκ, που στην ουσία υπάρχει ήδη, ούτε φυσικά μια Κούρδικη Δημοκρατική Αυτονομία, όπως την περιγράφουμε σε μια σειρά αντίστοιχων κειμένων στην ιστοσελίδα μας (https://www.topikopoiisi.eu/ ) και στο tvxs

 Η στάση της τούρκικης κυβέρνησης σε αυτόν τον πόλεμο θα καθορισθεί μάλλον από την πολιτική του «μικρότερου κακού» για την ίδια, μέχρι και το ISIS θα χρησιμοποιήσει υπέρ της, όπως το έκανε προεκλογικά και στην Τουρκία στη σύγκρουσή της με το Κούρδικο κίνημα της αυτονομίας. Στο μακελάρισμα της ειρηνικής διαδήλωσης των Κούρδων και δημοκρατικών Τούρκων στην Άγκυρα – όπου είχαμε ίδιο σχεδόν αριθμό νεκρών με το Παρίσι, αλλά ο φαρισαϊσμός των δυτικών δεν τους αφήνει να διακηρύξουν ότι είναι όλοι και Κούρδοι, όπως ήταν όλοι Αμερικάνοι μετά τη Ν.Υόρκη ή Γάλλοι σήμερα μετά το Παρίσι-είτε έγινε από τους Τζιχαντιστές, είτε από τους υπόγειους μηχανισμούς της, χρησιμοποίησε τον μηχανισμό του φόβου της τρομοκρατίας τους, για να κερδίσει τις εκλογές και να επανέλθει στην εξουσία.

Από την άλλη η ευρωπαϊκή ελίτ ήθελε να βάλει στο παιχνίδι και την ελίτ του Ιράν. Οι Αμερικανοί ιθύνοντες δεν ήθελαν να στηριχθούν στο Ιράν για μια λύση στο Λεβάντε, γιατί κάτι τέτοιο θα αναδείκνυε το Ιράν από κράτος «παρία» της «παγκόσμιας κοινότητας», σε καθοριστική δύναμη για την περιοχή, στον αντίποδα του χωροφύλακά της, του Ισραήλ. Με την άνοδο όμως του ISIS και οι ΗΠΑ μαζί με την Ευρώπη αναγκάζεται να συμβιβασθεί ώστε να μη θεωρεί πλέον το Ιράν σαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο στην ευρύτερη περιοχή, για αυτό και μετά τη συμφωνία για τα πυρηνικά, εντάσσουν και την ιρανική ελίτ στην παρέμβασή τους στην περιοχή.

Η αμερικάνικη ελίτ προσπαθεί να διατηρήσει το προβάδισμα στην περιοχή και αφήνει την ευρωπαϊκή να διαχειρισθεί τα «απόνερα» της παρέμβασης όλων σε αυτήν με το πρόσχημα της προώθησης της δημοκρατίας. Όταν λέμε «απόνερα» αυτήν την περίοδο, εννοούμε το μεγάλο κύμα προσφύγων από την περιοχή προς την Ευρώπη. Για την αμερικάνικη δεν υπάρχει κόστος από αυτό, για την ευρωπαϊκή αντίθετα έχει κάποιο κόστος, αλλά είναι μια ευκαιρία για αυτήν – σε συνδυασμό με το μακελειό του Παρισιού – να το χρησιμοποιήσει για να προωθήσει μέσω της διαχείρισης της «έκτακτης ανάγκης» να περάσει στην ευρωπαϊκή κοινωνική συνείδηση ότι η αξία της ασφάλειας υπερτερεί έναντι της ελευθερίας. Αυτό θα της είναι πολύ χρήσιμο στο να διαχειρισθεί την αμφισβήτηση και τη μη συναίνεση των ευρωπαίων «από κάτω», που έχει ξεκινήσει κύρια από την νότια Ευρώπη. Το αν θα τα καταφέρει θα εξαρτηθεί από τη στάση των «από κάτω» φυσικά, το αν θα θεωρήσουν π.χ. τον «πόλεμο της Γαλλίας» που κήρυξε ενάντια στο ISIS και δικό τους πόλεμο με το να στραφούν ενάντια στους πρόσφυγες εδώ και ενάντια στις ίδιες τις υπάρχουσες μέχρι τώρα σε ένα βαθμό ελευθερίες τους, για μεγάλη χαρά των εμπόρων όπλων.

Αντίθετα αν οι ευρωπαίοι «από κάτω» ρίξουν μια πιο διεισδυτική ματιά στην περιοχή, θα δουν ότι η λύση δεν είναι οι βομβαρδισμοί των διάφορων διεθνών ελίτ ενάντια στους πληθυσμούς της περιοχής, αλλά η στήριξη του αγώνα του κούρδικου απελευθερωτικού κινήματος για την οικοδήμηση των δομών της Δημοκρατικής Αυτονομίας. Που ενάντια στο μπαθικό καθεστώς του Άσαντ, αλλά και ενάντια  στη στρατηγική της αποσταθεροποίησης που έχουν οι δυτικές δυνάμεις και τα ενεργούμενά τους, χτίζουν μια δημοκρατική, δίκαιη και ισόνομη για τα φύλα, τις φυλές και τις θρησκευτικέ πεποιθήσεις, οικολογική κοινωνία, παράδειγμα όχι μόνο για τους «από κάτω» της περιοχής της μέσης Ανατολής, αλλά για όλους τους «από κάτω», απανταχού στη γη.

Αυτός ο αγώνας χρειάζεται στήριξη, γιατί εκτός από το μπαθικό καθεστώς και το καθεστώς του ισλαμικού κράτους, έχει να αντιμετωπίσει και το τούρκικο ολοκληρωτικό καθεστώς που αρχίζει να επεμβαίνει αποφασιστικά, ενάντια ακριβώς σε αυτή την προοπτική. Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, αν θέλει πραγματικά (;) να στηρίξει τους Έλληνες «από κάτω», που διακηρύσσει συνεχώς, θα πρέπει να δράσει προς την κατεύθυνση της αποσταθεροποίησης του τούρκικου καθεστώτος και τη στήριξη της δημοκρατικής αυτονομίας στη Ροχάβα. Μόνο αν απλωθεί η οικοδόμησή της και στις υπόλοιπες περιοχές της Συρίας, θα σταματήσουν οι ροές των Σύριων προσφύγων προς τη χώρα, όπως συμβαίνει με τη Ροχάβα που έχει γίνει καταφύγιο για πολλούς από αυτούς και έτσι έχει διπλασιασθεί ο πληθυσμός της. Τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάλει θα χρειασθεί να επηρεασθούν περισσότερο από τα συμβαίνοντα στην Άγκυρα και όχι μόνο από το σοκ του Παρισιού.    

Γιώργος Κολέμπας

topikopoiisi.eu
topikopoiisi.blogspot.gr