Η κοινοβουλευτική δημοκρατία του σήμερα έτσι όπως έχει εξελιχθεί και εφαρμόζεται-πραγματώνεται έχει μόνο μία Αξία: την Εξουσία. Η Εξουσία δεν είναι μέσο, είναι σκοπός. Έτσι η Εξουσία γίνεται μια «μοναδική Αξία» σε όλα τα μήκη και πλάτη του δυτικού κόσμου.

Οι ηγέτες του κοινοβουλευτισμού σήμερα όταν αποκτούν την πολυπόθητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία λειτουργούν ως εξουσιαστές σε όλες τις εκφάνσεις του γίγνεσθαι. Η ανεξαρτησία των θεσμών φαίνεται αστεία και φυσικά μη αποδεκτή απ’ τη στιγμή που δεν στηρίζει και εξυπηρετεί τον εξουσιαστή.

Πολλές φορές χρησιμοποιούν όλα τα δυνατά τεχνάσματα (δωροδοκίες, εκβιασμούς, απειλές κ.λπ. που τους επιτρέπει η ισχύς τους) προκειμένου να μη σταθεί εμπόδιο στην πορεία τους οποιοσδήποτε νόμος ή νομική διαδικασία που πιθανώς να εξέφραζε-στήριζε κάποιος θεσμός.

Συχνά χρησιμοποιούν τον «φερετζέ» της αποτελεσματικότητας προκειμένου να κρύψουν τον ωμό αυταρχισμό που χρησιμοποιούν για την επιβολή μιας απόφασής τους και έχουμε και απτά παραδείγματα που αποκαλείται επαγγελματισμός η ωμή βία των δυνάμεων καταστολής…Εν ολίγοις, αντικείμενο της Εξουσίας είναι η Εξουσία!

Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχει μετατραπεί σε επιβολή της βούλησης και των απόψεων μιας μικρής μειοψηφίας (κυβερνόντων) που εκφράζει μία μεγαλύτερη μειοψηφία (των ψηφισάντων) και αυτή η μικρή μειοψηφία των κυβερνόντων, ούσα «δημοκρατικά» εκλεγμένη ισχυρίζεται ότι κυβερνά «δημοκρατικά».

Στην ουσία δεν κυβερνά αλλά εξουσιάζει και αυτό είναι το μόνο που την ενδιαφέρει πράττοντας κατά το δοκούν και μη απολογούμενη σε κανέναν παρά μόνο στο λαό στις επερχόμενες εκλογές. Ορίζοντας δικούς της αλγόριθμους (μηχανιστικούς τρόπους εκλογής) και εξαγοράζοντας την ψήφο μιας μειοψηφίας με μέρος των χρήματων από το σύνολο της πολιτειακής διαχείρισης θα βρεθεί πάλι με μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, τουτέστιν με Εξουσία.

Συχνά όμως η κοινοβουλευτική μειοψηφία (η αντιπολίτευση) που έχει όμως την πλειοψηφία των ψηφισάντων, θα δράσει με κάποιο ανάλογο τρόπο για να ανατρέψει την κατάσταση και να πάρει πλέον αυτή, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία μέσω μιας δυσαρεστημένης μειοψηφίας, καταλαμβάνοντας στη συνέχεια την εξουσία.

Οι κοινοβουλευτικές αυτές εναλλαγές δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι η Εξουσία αλλάζει χέρια ενώ τις περισσότερες φορές η Εξουσία βρίσκεται στα ίδια αθέατα χέρια μεγάλων οικονομικών και άλλων συμφερόντων που εκπροσωπούνται από την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία .

Σε όλη αυτή τη διαδικασία νικητής μακροπρόθεσμα είναι αυτός που θεωρεί πραγματικά την Εξουσία ως την μεγίστη των Αξιών.

Oι παραδοσιακές αξίες και ιδεολογίες σήμερα, εμποδίζουν την κοινοβουλευτική μειοψηφία να γίνει πλειοψηφία. Η μακιαβελική προσέγγιση είναι αυτή που παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο και όχι «η ηθική», «η ιδεολογία» ή «το κοινό καλό».

Στην παγκόσμια πολιτική σκηνή κατά το πλείστο η Εξουσία είναι αυτοσκοπός. Λίγα παραδείγματα, στην εποχή μας, δείχνουν προσπάθειες για κοινωνική αλλαγή έστω και αν επιχειρούνται σ’ ένα πεδίο που κυριαρχούν μεγάλα οικονομικά και άλλα συμφέροντα.

Η εξουσία, βλέποντας την ιστορικά, καταλήγει αυτοσκοπός ανεξάρτητα από τις αρχικές προθέσεις και ιδεολογίες. Προτάσεις για ανατροπή αυτού του δεδομένου μπορεί να είναι πολλές και έχουν διατυπωθεί πολλές. Κάποιες έχουν δοκιμαστεί και κάποιες άλλες έχουν αποδοκιμαστεί ως ουτοπικές. Πέρα όμως αυτού καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε και να ορίσουμε αυτό που ζούμε ειδικά σήμερα.

Στον σημερινό κοινοβουλευτισμό του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου δεν κρατεί ο Δήμος, δεν έχουμε Δημοκρατία. Στην καλύτερη των περιπτώσεων έχουμε οργανωμένη Ολιγαρχία με προσωπείο Δημοκρατίας, στην χειρότερη (βλέπε στα καθ’ ημάς) ακραίο αυταρχισμό μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.