Γιατί όλοι μας έχουμε συνεχώς στα χέρια το κινητό μας; Η απάντηση μοιάζει σχεδόν αυτονόητη. Στον κόσμο που ζούμε η απτή πραγματικότητα συνυπάρχει με τον άυλο κυβερνοχώρο. Κρατάμε στα χέρια μας μια γυάλινη σφαίρα, χειροπιαστή έκφραση της δύναμης που έβαλε στα χέρια μας η τεχνολογία και η ανάπτυξη των κοινωνικών δικτύων.

Οι σύγχρονοι θεοί της Silicon Valley ανακαλύπτουν όλο και περισσότερα μέσα για να μπορούμε να αυτοεξυπηρετούμαστε. Όλα, πλέον, έρχονται σε μας αντί να πηγαίνουμε εμείς σε αυτά: οι γιατροί, τα πανεπιστήμια, η ψυχαγωγία, τα ΜΜΕ, η πολιτική. Στον αβέβαιο, ρευστό κόσμο ο χρήστης του κινητού, με το πάτημα ενός κουμπιού- πρόσφατα και με μια σύντομη προφορική δική μας εντολή- αποφασίζει ο ίδιος τι και με ποιον θα επιλέξει να συνδιαλλαγεί. Έχουμε γίνει όλοι μάγοι.

Ενώ όμως γινόμαστε όλο και πιο αυτάρκεις, νιώθουμε ταυτόχρονα όλο και περισσότερο την ανάγκη της σύνδεσης με τους άλλους. Αυτό λοιπόν που κάνει ακόμα πιο σημαντικό αυτό το πολύτιμο εξάρτημα των χεριών και του μυαλού μας είναι ότι καλύπτει την ανάγκη μας να συνδεθούμε με τους σημαντικούς άλλους που όλο και περισσότερο ζουν μακριά μας (σε απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη μας, σε δικές τους ασχολίες και δεσμεύσεις με άλλους ανθρώπους σε πλαίσια που με το μόνο ηλεκτρονικά μπορούμε να συνδεθούμε.

Αντίθετα με την άποψη ότι η προσκόλληση στα κινητά μας οδηγεί στην απομόνωση, στην μοναξιά και στην αποξένωση, η δική μου θέση είναι ότι είναι ότι ένα πανίσχυρο μέσο επικοινωνίας που ο σύγχρονος άνθρωπος αξιοποιεί για να μειώσει τις αποστάσεις – γεωγραφικές και σχεσιακές , για να συνδεθεί ή να επανασυνδεθεί, για να γλυτώσει από την αγωνία για το που και πώς είναι ο δικός , για να μοιραστεί μαζί του τα δικά του. Στο πλανητικό χωριό που ζούμε – όπως έχουν αποκαλέσει το σύγχρονο περιβάλλον μας – τα καλέσματα στο κινητό μοιάζουν με τις φωνές των συγχωριανών που ηχούσαν παλιά στα σοκάκια για να συνεννοηθούν και να ανταλλάξουν μηνύματα που ρύθμιζαν την καθημερινότητα τους.

Οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες ότι υπερβολική χρήση των κινητών μας είναι βλαβερή θα έλεγα ότι είναι δικαιολογημένες όταν το άτομο καταφεύγει στον κυβερνοχώρο γιατί έχει ήδη αποκοπεί από το οικείο περιβάλλον του γιατί τον στέρησε από την ζεστασιά, την κατανόηση την υποστήριξη ή την καθοδήγηση που χρειαζόταν.

Η Χάρις Κατάκη είναι πρόεδρος του Εργαστηρίου Διερεύνησης Ανθρώπινων Σχέσεων, Ψυχολόγος & Συγγραφέας.