«Σημαιοφόρος  των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στη περιοχή ο ΣΥΡΙΖΑ». «ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν τις δύο όψεις του Ιανού του αστικού πολιτικού συστήματος». «Ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το δρόμο στη ΝΔ να επιβάλει τη δεκάωρη, δωδεκάωρη δουλειά, τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, το συντριπτικό χτύπημα στην απεργία». Η λογική του ΣΥΡΙΖΑ για προοδευτική διακυβέρνηση «παρεμποδίζει τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών δυνάμεων, σμπαραλιάζει το κίνημα και φέρνει συνολική οπισθοδρόμηση».

Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων στην εισαγωγική ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στο 21ο συνέδριο. Είναι μία φιλότιμη  προσπάθεια να εξομοιωθεί από την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ ο ΣΥΡΙΖΑ με την Δεξιά. Προφανώς ο γραμματέας του ΚΚΕ στη προσπάθειά του να πλήξει τον μεγάλο του εχθρό, τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνει ότι δεν βλέπει τον αντιδραστικό οδοστρωτήρα που λαμβάνει χώρα από τη κυβέρνηση Μητσοτάκη, το γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους, το πτωχευτικό κώδικα, τη συντριβή των μικρομεσαίων.  Για όλα αυτά φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση Τσίπρα που έστρωσαν το έδαφος στους «αρίστους».

Πλήρης εξομοίωση. Τι ΣΥΡΙΖΑ, τι ΝΔ. Τι Τσίπρας τι Μητσοτάκης.  Είναι το «δίπολο» πάνω στο οποίο στηρίζεται και θα στηρίζεται η στρατηγική του Περισσού. Όσοι εκπλήσσονται από την ισοπέδωση αυτή  μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί το μένος  με το οποίο η ηγεσία του ΚΚΕ στη μετά-Χαρίλαον εποχή, αντιμετωπίζεται  την άλλη αριστερά. Εκεί που περίμεναν το 4% να πλησιάσει το μηδέν% βγάζοντας εκτός βουλής τον ΣΥΡΙΖΑ, είδαν τον «μεγάλο οπορτουνιστικό εχθρό» να κάνει κυβέρνηση και να σταθεροποιείται στο 32%.

Λαχτάρα και οργή μαζί. Για να αντιληφθεί κανείς και τις επόμενες κινήσεις του ΚΚΕ χρειάζεται να κατανοήσει ότι το μεγάλο «αγκάθι» για την ηγεσία δεν είναι η Δεξιά αλλά ο  ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας. Άλλωστε διακαής πόθος είναι η μείωση του ΣΥΡΙΖΑ, η εξουδετέρωση των πιθανών «αναχωμάτων» (βλέπε την επίθεση στον Βαρουφάκη) και η αύξηση των ποσοστών του ΚΚΕ που έχουν καθηλωθεί κάτω από το 5%. Μέχρι εκεί.

Από εκεί και πέρα ακολουθούν οι εκκλήσεις για «ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και νίκη της εργατικής τάξης» και τη δημιουργία της «νέας κοινωνίας  με σοσιαλισμό-κομμουνισμό». Σωστές όλες αυτές οι εκκλήσεις για ένα κομμουνιστικό κόμμα  αλλά πως θα πραγματωθούν;  Με την άρνηση των συμμαχιών και τη πολιτική του «σκαντζόχοιρου»; Με μία  πολιτική που δαιμονοποιεί ακόμα  και τη συνεργασία σε επίπεδο μαζικού κινήματος μέσω ΠΑΜΕ;

Μήπως  περιμένουν να τους ενισχύσουν οι πολίτες όταν αρνούνται  την ικανοποίηση των αναγκών  ή τη βελτίωση της θέσης τους όσο ζουν και τις όποιες λύσεις τις παραπέμπουν στη «νέα κοινωνία» δηλαδή στην μετά θάνατο ζωή. Κατά τα άλλα τους φταίει «η δεύτερη όψη του Ιανού», ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η σφοδρή επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ και η αποστροφή στις συμμαχίες δεν χαρακτηρίζει την διαδρομή του ιστορικότερου κόμματος της χώρας.  Η πολιτική της απομόνωσης και του σεχταρισμού αρχίζει στη μετά Χαρίλαο εποχή. Τότε διασπάται ο ενιαίος ΣΥΝ  και ακυρώνονται συμμαχίες στην τοπική αυτοδιοίκηση με δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ.

Μετά τη διαγραφή ή απομάκρυνση  ιστορικών στελεχών όπως Κωστόπουλος, Θεωνάς, Ντρέκος και ο υποφαινόμενος, άνοιξε ο δρόμος για πλήρη ταύτιση με τον Σταλινισμό και το βασικό δόγμα του ότι «όσοι είναι πιο κοντά στο κόμμα, ιδεολογικά και πολιτικά, είναι πιο επικίνδυνοι για μας» .

Ο Σταλινισμός δεν είναι μόνο τα εικονίσματα που έχουν πλέον αναρτηθεί στο Περισσό. Είναι θεωρία και πράξη που εκτός από το ότι εκθεμελίωσε τον Μαρξισμό και έκανε το όνειρο εφιάλτη,  καθοδηγεί τους σύγχρονους θιασώτες του πως θα εξοντώσουν την  άλλη, «οπορτουνιστή αριστερά». Όλα αυτά στο όνομα των συμφερόντων του λαού.

ΥΓ: Η πολιτική του ΚΚΕ δεν πρόκειται να αλλάξει.  Θα παραμείνει σταθερά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και στη προοδευτική διακυβέρνηση. Άλλωστε δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την ελάχιστη έστω αλλαγή. Στην Κεντρική Επιτροπή  και στις νομαρχιακές επικρατεί «σιγή νεκροταφείου». Στο κόμμα ιδεολογική ακινησία.  Και αν κάποιος διαφοροποιηθεί στιγματίζεται ως οπορτουνιστής ή και «πιασμένος από τη πρεσβεία» όπως ο γράφων.