Είναι μέρες τώρα που κρατιέμαι να μην προσθέσω και γω άλλη μια φώνη στις τόσες πολλές που ήδη ακούγονται και ανταλλάσουν απόψεις δια ζώσης στα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια αλλά για δια γραπτού λόγου σε εκατοντάδες ιστότοπους ενημέρωσης ή κοινωνικής διχτύωσης σχετικά με τα δύο μέλη της Χρυσής Αυγής που δολοφονήθηκαν στο Ν. Ηράκλειο. Ανέχτηκα κάθε είδους σχόλια από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα αλλά και απονενοημένες κρίσεις και επικρίσεις από lifestyle εκπομπές της μεσημεριανής ζώνης. Αλλά σήμερα δεν μπόρεσα να κρατηθώ άλλο και ξεχύλισε τελείως το ποτήρι της υπομονής μου. Η Μαρία Τριαντοπούλου γράφει την Σκέψη της Ημέρας

Ads

Όταν σκοτώνονται δύο τόσο νέοι άνθρωποι, και ένας ακόμα χαροπαλεύει, η αυτόματη πρώτη αντίδραση της κοινωνίας είναι προφανώς φρίκη και αποτροπιασμός. Και είναι απόλυτα φυσικό ότι σε ένα εντελώς προσωπικό επίπεδο, για την οικογένεια και τους οικείους των νεκρών, το γεγονός της δολοφονίας τους να είναι ένα ανείπωτα τραγικό γεγονός και κανείς δεν αμφισβητεί την βαθύτατη οδύνη της μάνας ή του πατέρα των θυμάτων της δολοφονικής επίθεσης.

Όμως, όσο και να “πουλάει” το αντίθετο, όσο κι να ανεβάζει την τηλεθέαση η “οφθαλμοπορνεία” του πόνου και όσο κι αν αυτό έμμεσα και υπούλα εξυπηρετεί την “θεωρία των δύο άκρων”, που θέλουν να προωθούν οι γνωστοί πλέον σε όλους κυβερνητικοί και μη κύκλοι, κάποια πράγματα θα έπρεπε να διευκρινιστούν και να γίνουν απόλυτα ξεκάθαρα με ψυχραιμία και χωρίς δραματικές εξάρσεις. Και όχι από εμένα. Αλλά από εκείνους που έχουν την υποχρέωση να το κάνουν αυτό και να μην αφήνουν να πλανάται εσκεμμένα μια αίσθηση ότι η επίθεση ήταν εκδίκηση της αριστεράς για τη δολοφονία Φύσσα, ή ότι οι δύο αυτές δολοφονικές επιθέσεις ήταν με έναν τρόπο ίδιες μεταξύ τους ή να εκμεταλεύονται την προσωπική τραγωδία που βιώνουν οι οικογένειες των νεκρών  για να επιτύχουν κάποιους πολιτικούς στόχους. Αυτό είναι και αποπροσανατολιστικό και επικίνδυνο.

Όσο λοιπόν κι αν είναι τραγικός ο θάνατος αυτών των νέων παιδιών θα ήθελα να υπενθυμήσω στους δακρυσμένους δημοσιογράφους και πολιτικούς το απόλυτα αυτονόητο: η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Οι δύο αυτοί νέοι που δολοφονήθηκαν ήταν μέλη μιας εγκληματικής οργάνωσης. Άρα η απλή κοινή λογική μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ήταν εγκληματίες. Ας είμαστε ξεκάθαροι ως προς αυτό κι ας μην θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο βεβηλώνει την μνήμη των νεκρών. Τα νέα αυτά παιδιά ήταν περήφανα κι ενεργά μέλη μιας εγκληματικής οργάνωσης που αφού τα εκπαίδευσε στον φασισμό και την μισαλλόδοξη και ρατσιστική βία, αφού τα εμπότισε με τα “ιδανικά” της υπακοής και της θυσίας για την πατρίδα και για τον Αρχηγό Μιχαλολιάκο, τα έριξε στο δρόμο να φυλάνε τις “Θερμοπύλες” της Χρυσής Αυγής με τον τρόπο που η οργάνωση τους είχε μάθει.

Δεν είναι αλήθεια ότι ο νεκρός “δεδικαίωται”. Ούτε τα εγκλήματα, έργω, λόγω ή διανοία, που είχε διαπράξει συγχωρούνται ούτε “παραγράφονται” οι πράξεις και επιλογές του. Όπως ο θάνατος από μόνος του δεν έχει αυτή τη δύναμη έτσι και η δολοφονία των δύο νέων Χρυσαυγιτών δεν εξιλεώνει την εγκληματική οργάνωση στην οποία ανήκαν, ούτε μετατρέπει τους ίδιους σε ήρωες που πήραν στους ώμους τους τις αμαρτίες της Χρυσής Αυγής και τις έσβησαν με τον θάνατό τους.

Όποιος και να αποδειχτεί ότι ήταν ο δολοφόνος των μελών της Χρυσής Αυγής, και όποιο σκοπό και να είχε αυτή η δολοφονική επίθεση – και ίσως κάποτε το μάθουμε αυτό αν και αμφιβάλλω σφόδρα – ο ηθικος αυτουργος αυτων των θανάτων, και ας μην γελιόμαστε, είναι ξεκάθαρα η ίδια η Χρυσή Αυγή που εμποτίζει τα νέα αυτά παιδιά με μίσος και ναζιστικά ιδεώδη, τα καθοδηγεί στην βία και στις εγκληματικές πράξεις, τους φουσκώνει τα μυαλά με ιστορίες για το μεγαλείο του Εθνους εκμεταλλευόμενη με τον πλέον επικίνδυνο τρόπο την απόλυτη καταστροφή του κοινωνικού ιστού στην σύγχρονη Ελλάδα και τους οπλίζει το χέρι ώστε να χτυπήσουν και να σκοτώσουν τον αριστερό, τον μετανάστη, τον ομοφυλόφιλο, τον διαφορετικό. Είναι σαν να παίρνω στο παιδί μου μια 1.500αρα μηχανή και να το προτρέπω να τρέχει χωρίς κράνος στην Εθνική Κορίνθου-Πατρών με 250 χμ την ώρα.

Ναι λοιπόν τα παιδιά αυτά ήταν θύματα. Τραγικά θύματα της εγκληματικής οργάνωσης στην οποία ανήκαν, θύματα πιθανά και των συνθηκών που τους οδήγησαν τόσο νέους σε αυτον τον αποτρόπαιο δρόμο. Αλλά ας μην μπερδευόμαστε. Ήρωες δεν ήταν και ο θάνατος τους δεν δικαίωσε κανέναν. Ενα είναι σίγουρο όμως: ότι αν κάποιοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι δεν σταματήσουν να μπλέκουν την απόλυτα προσωπική τραγωδία των ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους με την απόλυτα πολιτική “συμπόνια” που επιδεικνύουν για τη Χρυσή Αυγή που έχασε δύο ένθερμα μέλη και υποστηρικτές της, τότε είναι ακόμη πιο επικίνδυνοι από όσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.