Το θέαμα, ως τηλεμαραθώνιος, έσπασε τα μηχανάκια. Είχε απ’ όλα – διάρκεια, ένταση, αγωνιστικό φρόνημα, ατάκες. Είχε δίδυμο Τσακνή – Ταγματάρχη, είχε Ραχήλ στα κάγκελα, είχε Ζωή να αναμετράται στα ίσα με τον Τρικούπη (τον γνωστό Χαρίλαο, ναι). Σενάριο γκροτέσκο, ανατροπές, χαμένα βαφτιστήρια κι ακόμη πιο χαμένα – πολιτικά – οράματα. Εάν είχε και Λάνθιμο μπορεί να έφτανε μέχρι Κάννες.

Εάν αυτός ήταν ο στόχος, το έργο πέτυχε. Το αδέσμευτο Κανάλι της Βουλής έδειξε τη σκόνη του στις κονσέρβες της ιδιωτικής διαπλοκής. Εάν όμως ο στόχος ήταν πολιτικός, «παίζει» να είχαμε και ισοπαλία. 

Η Ζωή ανέκρινε επί 2,5 ώρες τον Ταγματάρχη και εκδικήθηκε, διά της 10ωρης καθήλωσης, τον Παππά, μόνο και μόνο για να δηλώσει απλά στο τέλος «παρούσα». Η ολοκληρωτική νίκη θα προϋπέθετε τουλάχιστον 10ετή κάθειρξη στα υπόγεια του αυτόνομου κρατιδίου της Βουλής. Με δεσμοφύλακα τον Καλφαγιάννη.

Εάν τώρα ο στόχος ήταν ακόμη υψηλότερος, ιδεαλιστικός και ανατρεπτικός, τότε το παιχνίδι μπορεί και να χάθηκε για τα καλά. Η ΕΡΤ έχασε την ευκαιρία να ξανανοίξει ως κοινό σύμβολο ηθικής νίκης και δικαίωσης. Η δημόσια τηλεόραση ίσως έχασε την ευκαιρία να απεγκλωβιστεί από τις μάχες του (διακομματικού) κομματικού πατριωτισμού και της συνδικαλιστικής καπηλείας. 

Κι η Βουλή έχασε τη δική της ευκαιρία να αξιώσει πραγματική λογοδοσία βουλιάζοντας στην γραφικότητα.

Της έμεινε μόνον το (υπέρ)θέαμα. Εάν είχε και Μαχαιρίτσα μπορεί να χτύπαγε στα ίσα και τη Eurovision.