Άλλοι ευαγγελίστηκαν κάποτε την «Επανάσταση του Αυτονόητου», άλλοι φαίνεται ότι προσπαθούν να την υλοποιήσουν σήμερα. Η κοινωνία βιώνει τις ημέρες που ακολούθησαν τις εκλογές και τις πρώτες κινήσεις της Κυβέρνησης ένα δεύτερο κύμα έκπληξης και ικανοποίησης. Μετά την εμπέδωση ενός αισθήματος αξιοπρέπειας, επαναφοράς στη δημοκρατική νομιμότητα αλλά και αισιοδοξίας που δημιούργησε ο «αέρας» που έφερε ο νεαρός Πρωθυπουργός ακολουθούν οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. και ο καταιγισμός πληροφοριών για τις διαπραγματεύσεις με τους «πιστωτές».
 

Στο μεν επίπεδο της κρίσιμης διαπραγμάτευσης, μετά και την ιστορική τοποθέτηση του Πρωθυπουργού στη Βουλή – που μας θύμισε ότι υπάρχει κοινοβουλευτισμός και πολιτικός λόγος σε αυτή την καταραμένη χώρα- οι πολίτες αντιλαμβάνονται, ο καθένας με το δικό του αισθητήριο είναι η αλήθεια, ότι για πρώτη φορά υπάρχει κυβέρνηση που δεν παραδίδεται άνευ όρων με αυτοσκοπό την διαχείριση της εξουσίας αλλά λειτουργεί  με αίσθημα ευθύνης και αξιοπρέπειας .
 
Εδραιώνεται δηλαδή μια αντίληψη, ακόμη και στην πιο μίζερη εκδοχή της, ότι όσο και αν κάποιοι έξω εμφανίστηκαν αδιάλλακτοι για να αντικρούσουν τη σκληρή στάση της ελληνικής κυβέρνησης, διαμορφώθηκαν ήδη οι διεθνείς ισορροπίες που πιέζουν για –τουλάχιστον- αμοιβαίες υποχωρήσεις και άρα, ρεαλιστικά,  για μια πραγματικότητα πολύ καλύτερη για τον ελληνικό λαό. Συνεχίζοντας λοιπόν να υλοποιεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις και «μολύνοντας» την Ελλάδα και την Ευρώπη με το νέο τρόπο σκέψης για το αύριο των λαών, ανοίγει ένα παράθυρο στο μέλλον. Αυτός είναι και ο λόγος που απολαμβάνει της στήριξης των πολιτών όλων των πολιτικών χώρων και προκαλεί αμηχανία στους αντιπάλους…
 
Η «επανάσταση του αυτονόητου» και ποιοι μπορούν να την επιτύχουν
 
Στο εσωτερικό πεδίο, τα πράγματα είναι πιο προφανή. Καθώς στις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης σχηματοποιούνται σε απόλυτη κλίμακα οι προεκλογικές δεσμεύσεις, αποτυπώνεται ένα σαφές πλάνο επαναφοράς στην κανονικότητα, ένα μίγμα ρεαλισμού και προοδευτικής σκέψης. Δεν πρόκειται για μεταρρυθμίσεις (πόσο εκφυλίστηκε αυτή η έννοια εδώ και 10 χρόνια….) ξεκάθαρου και απόλυτου αριστερού προσανατολισμού, παρότι δεν αμφισβητείται ότι αυτή η διάθεση διαπνέει όλο το κυβερνητικό πρόγραμμα, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς με ικανοποίηση παρακολουθώντας τις προγραμματικές δηλώσεις για τα θέματα της Δικαιοσύνης, της Πρόνοιας, της Κοινωνικής Αλληλεγγύης, της Προστασίας του Πολίτη, του Πολιτισμού, της Παιδείας, της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, των παραγωγικών υπουργείων.  
 
Σε πάρα πολλές περιπτώσεις πρόκειται για μεταρρυθμίσεις που είτε επαναφέρουν κατακτήσεις που απώλεσε η ελληνική κοινωνία και οδηγούν σε βάθος ακόμη και 30ετίας, είτε οδηγούν σε εξισορρόπηση δομών για την ανάπτυξη και την πρόοδο που χάθηκαν από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που σάρωσε την Ελλάδα και τους λαούς της Ευρώπης τα τελευταία 15 και πλέον χρόνια (και αποτέλεσαν τον πυρήνα των αιτιών δημοσιονομικής κρίσης) είτε, κυρίως, φέρνουν  στη Διοίκηση, στην καθημερινότητα, στο κοινωνικό κράτος, στο πολιτικό σύστημα, στην επιχειρηματικότητα, και στους θεσμούς της δημοκρατίας την κανονικότητα  ή, καλύτερα, την «Κοινή Λογική», που μάλλον δεν υπήρχε ποτέ.  Αυτόν τον ανυπόταχτο κοινό νου που χάθηκε προκειμένου να εξυπηρετηθεί η κομματοκρατία, η αναξιοκρατία, το πελατειακό κράτος και η φαυλότητα που έτεμνε τη χώρα οριζόντια και διέλυσε κάθε κοινωνική και πολιτική δομή. Αυτή θα είναι η επανάσταση για αυτή την κυβέρνηση, στην περίπτωση που επιτύχει, αυτή είναι η ύψιστη αποστολή της, χωρίς καν να κάνει κάτι εντυπωσιακά «Αριστερό».
 
Γιατί ενοχλούνται κάποιοι από την επανεκκίνηση της κοινωνίας
 
Αυτό που χρήζει διερεύνησης είναι η ενόχληση στην πολιτική και το δημόσιο λόγο κάποιων με το σκεπτικό ότι  η πλήρης υλοποίηση των προεκλογικών δεσμεύσεων και η δημιουργία μιας “mainstream” δημοκρατίας, αποτελεί περίπου «ανευθυνότητα» και αποδίδεται έμμεσα, αυτό που η Ευρωπαϊκή πολιτική αριστοκρατία, ο συντηρητικός και φιλελεύθερος χώρος (όσος απέμεινε τέλος πάντων) αποδίδει στο ΣΥΡΙΖΑ, το στοιχείο του «λαϊκισμού» ως παράφραση των φιλολαϊκών πολιτικών. Η δε σοσιαλδημοκρατία στέκεται αμήχανα μπροστά στις αλλαγές που απειλεί να προκαλέσει στην πολιτική σκέψη της Ευρώπης, ο «άλλος δρόμος» του Τσίπρα.  (Κάτι τέτοιο υπονοεί ότι η «υπευθυνότητα» αποδίδεται από τις ελίτ  στις δυνάμεις, τα πρόσωπα  και, κυρίως, τις πολιτικές, που διέλυσαν και κατέστρεψαν τη χώρα, στα ερείπια της οποίας ξαναχτίζεται η νέα πραγματικότητα). 
 
Προσοχή στις Πλατείες !

Στο πλαίσιο της κατάκτησης της κοινής λογικής, χρειάζεται μεγάλη προσοχή στις συγκεντρώσεις που προετοιμάζονται στις πλατείες. Είναι πολύ θετικό και πολύ αισιόδοξο, ο κόσμος μαζικά να στηρίζει την κυβέρνησή του σε μια εθνική διαπραγμάτευση, έχοντας εδραιώσει μέσα του ότι κινείται με γνώμονα την αίσθηση καθήκοντος και αξιοπρέπειας. Όμως όλο αυτό δεν μπορεί να γίνεται χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα… 
 
Είναι γνωστό από το παρελθόν ότι στις πλατείες κάποτε συναντήθηκαν ετερόκλητα πλήθη και αυτό δεν είναι εξ ορισμού κακό γιατί συναντήθηκαν και κινήματα που έδρασαν καταλυτικά για να ανατραπεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα, όπως συμβαίνει δειλά σε όλη την Ευρώπη. Είναι καλό όμως να θυμάται κανείς ότι στις πλατείες ενδημούν και άνθρωποι που δεν διαθέτουν την πολιτική συγκρότηση, άνθρωποι ευμετάβλητης ψυχολογίας της μάζας που βλέπουμε γύρω μας αλλά και στα social media, όπου οργανώνονται οι συγκεντρώσεις. Είναι συμπολίτες μας  που ταυτίζονται εννοιολογικά με την «καφρίλα» του νεοέλληνα  και μπορεί να βρεθούν στην πλατεία τώρα με την ίδια  ευκολία που θα βρεθούν αύριο και  θα εκδηλώσουν εθνικισμούς και φοβικές ή φασίζουσες συμπεριφορές, παρασυρμένοι από την ανέξοδη ρητορική των ακροεδεξιών, που δεν  μπορούν να συνυπάρχουν με όσους  προσέρχονται κομίζοντας το ήθος της Αριστεράς.
 
Στην Καισαριανή ο νέος Πρωθυπουργός υπενθύμισε, εκτός των άλλων, ότι «στα δύσκολα»  η Αριστερά ανέλαβε να  καθήκον να συνενώσει και να παλέψει για τα δίκαια του λαού και να βάλει μπροστά τους μεγάλους στόχους, χωρίς αποκλεισμούς. Όπως και σε όλο το Νότο της Ευρώπης για τον οποίο η Καισαριανή συμβολίζει τους κοινούς αγώνες της Αριστεράς. Αλλά πάντα με το ξεκάθαρο πολιτικό της στίγμα!
 
«Τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει», όπως έγραψε ο ποιητής…