Όταν ήμουν παιδάκι στο σχολείο δεχόμουν μπούλινγκ γιατί κάποιες φορές τα παπούτσια μου ήταν παλιά και πολυφορεμένα. Ήταν καθαρά όμως. Παρόλα αυτά στο πρότυπο Δημοτικό που είχα μπει με κλήρωση συνέβαινε συχνά ένα ‘περίεργο περιστατικό’. Ένα κοριτσάκι, το διπλανό μου κοριτσάκι, η Α. που πολύ συχνά αγχωμένο (κάποιους λόγους θα χε το έρμο κι αυτό σκέφτομαι τώρα που μεγάλωσα αρκετά) ζητούσε την βοήθεια μου στα μαθήματα, ‘αερίζονταν’.

Το άκουγα μα δεν μιλούσα γιατί η μητέρα μου, που με έστελνε και στο ‘κατηχητικό’ εκείνη την περίοδο, μου είχε μάθει πως η αγάπη σημαίνει αποδοχή των άλλων, και αποδοχή μπορεί να σημαίνει σιωπή. Όμως όταν ενοχλήθηκαν κάποια παιδάκια από τις οσμές, η Α, ακριβώς επειδή είχε την μύγα, τα μάζεψε και ισχυρίστηκε πως ήξερε την πηγή. Δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι κανένα από τα κοριτσάκια με τα ‘καινούργια παπούτσια’. Πρέπει να ήταν αυτό της ‘φιλοπτώχου’ διότι ξέρετε οι πτωχοί τα κάνουν αυτά, δεν έχουν αισθητική. Όταν μαζεύτηκαν γύρω μου κάποια αίσθηση αξιοπρέπειας, που πάει μαζί με μια αίσθηση μιας εντελώς δικής σου δύναμης που είναι απελευθερωτική μ έναν περίεργο τρόπο, μου επέβαλλε σιωπή. Ούτε καν απολογία. Την κοίταξα μόνο. Ένα στιγμιαίο χαμήλωμα στο βλέμμα. Αυτό ήταν, είχαμε συνεννοηθεί κι εγώ είχα γνωρίσει το πολύπλοκο δίκτυο μικροδυνάμεων που διαχέεται ως τα ριζά της κοινωνίας κι αναπαράγει την κτηνωδία κάθε μεγάλης δύναμης.

Πάντως ο εσωτερικός εχθρός είχε βρεθεί. Ο εσωτερικός εχθρός δεν γίνεται ποτέ στ αλήθεια μέλος μιας ομάδας. Διαρκώς φερμένος και φερμένη από μια σκοτεινή περιοχή που μολεύει την κοινωνική υγεία, χρησιμοποιήθηκε ως το πιο παλιό το πιο αλήτικο κόλπο από ηγετικές ομάδες και ηγετίσκους ανά τους αιώνες. Ειδικά όταν έπρεπε να μην δεις την γίδα στην πλάτη τους. Και καλύφθηκε με επιχειρήματα περί ηθικής προόδου εθνικού συμφέροντος κλπ.

Έτσι ο αναπόδραστος κύκλος του αλληλοκανιβαλισμού, ρετουσαρισμένος κατω από υψηλόφρονες ρητορικές και κρυμμένες πίσω από νέες ‘εκπολιτισμένες μορφές, επαναφυτεύονταν στην κοινωνία στηρίζοντας εσένα ή την ομάδα σου ως τον μόνο νόμιμο, εκ θεού ηγεμόνα. Χρησιμοποιήθηκε, με διαφορετικές εντάσεις μνα με τραγικά αποτελέσματα πάντα, σε όλα τα καθεστώτα (από την Ιερα Εξέταση ως τις Δίκες της Μόσχας κι από τον Μακαρθισμό ως την Σαρία σήμερα) για να νομιμοποιηθούν μορφές χειραγώγησης και καταπίεσης που προχωρούσαν κάτω από τα πόδια μας εις βάρος όλων.

Αυτό το βαθιά αλήτικο κόλπο χρησιμοποίησε χθες ο Μητσοτάκης. Μιλώντας για «σκοτεινούς κύκλους από το εξωτερικό που απεργάζονται σκοτεινά συμφέροντα» τους οποίους οι αντιδρώντες στις απίστευτες πομπές του στηρίζουν οι τοξικοί, υπονομεύοντας το έθνος και την κοινωνία που ‘δικαιωματικά΄ταυτίζονται μαζί του. Πόση αγάπη, πόσο ενδιαφέρον για την κοινωνική συνοχή και το εθνικό καλό μπορεί να έχει ένας άνθρωπος τόσο κυνικός που βάζει (ή μάλλον αποπειράται να βάλει αφού μόνο τα χυδαία κομματόσκυλα του δεν στεκονται με ερωτήματα μπρος στον καθρέφτη της συνείδησής τους πια) τον σπόρο του διχασμού σε μια καθημαγμένη κοινωνία, θυμίζοντας τις πιο σκοτεινές εποχές όπου αρκετοί ρουφιάνευαν για ν ανέλθουν πολλοί κυνηγιόταν ακόμη και για αποχρώσες ενδείξεις όπως λεγαν οι ασφαλίτικοι φάκελοι, και πολλοί στην μέση ζούσαν μαρμαρωμένοι/ες… πόση ευθύνη, πόσο πολιτικό ήθος όταν με συγκροτείς ως τον εσωτερικό εχθρό απέναντι σε συμπολίτες μου κι ας αγαπώ βαθιά τον τόπο ώστε, αντί να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα όπως είχες υποσχεθεί τα συσκοτίζεις με πλήθος αντιφάσεων που θα σταχυολογηθούν ανεκδοτολογικά όπως «το νόμιμο αλλά αν το ήξερα θα το απαγόρευα». ( Σοβαρά τώρα; Ποιος είσαι και τι πολίτευμα εκπροσωπείς;!) Και πάνω απ’ όλα με μια τέτοια πολιτική αλητεία…

Ήρθε η ώρα (κι ενώ καθόλου δεν χαίρομαι, κι ενώ παραδεχόμουν όποια καλά έπεφταν στην αντίληψη μου και λυπάμαι αν δεν τα έβλεπα πάντα) να παραδεχθώ πως τα δώρα στα ελάσσονα ήταν για να καλύψουν την καμόρα στα μείζονα. Και σε αυτά υπάρχει απίστευτο πλήθος περίεργων πραγμάτων όπως κι απίστευτη είναι η διαπόμπευση της χώρας και η οργή φιλικά προσκείμενων σε σένα κρατών όπως της Αρμενίας στο σκάκι που θα έπρεπε να παίξεις με τον Ερντογάν…

Αλλά όπως η Δήμητρα Γιάννου έχει γράψει, ο καπιταλισμός (και κάθε σύστημα που τον μιμήθηκε, συχνά επί τα χείρω, όπως κι αν το λεγαν) ρημάζει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που τώρα ακόμα μάχονται με τις φλόγες που ρημάζουν τον τόπο τους…. Γιατί στη φωτιά ρισκάρουν τις σάρκες τους αλλά η αξιοπρέπεια βρίσκεται βαθύτερα από τη πέτσα μας…

Γιατί … καπιταλισμός σημαίνει κυρίως αυτό: Να φυλάς το χέρι αυτού που σε κατέστρεψε! Να παρακαλάς να σε πάρει εργάτη η Εταιρεία- Εταιρεία ή η Εταιρεία-Κυβέρνηση που κερδοφορεί στις στάχτες του τόπου σου, να γλύφεις για να διοριστεί το παιδί σου… Κι επειδή θα υπάρξει ανάγκη να θολώσουν τα νερά αναμένουμε έναν σχεδόν σοσιαλιστή Πρωθυπουργό στη ΔΕΘ. Όποτε χρειάζεται λεφτά υπάρχουν… Οι ηθικές μας αξίες αναζητούνται.