Τρίτη εκλογική διαδικασία μέσα σε μια χρονιά με κύριο στόχο την ανασύνταξη  του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος (ΠΣ) μετά τις αναταράξεις που προκάλεσε η εφαρμογή των δύο προηγούμενων μνημονίων και την ανάγκη επιλογής του κατάλληλου κυβερνητικού  σχήματος που θα εφαρμόσει το τρίτο, αφού η «πρώτη φορά αριστερά» εξάντλησε τον αυτοδύναμο ρόλο της με την υπογραφή του, μέσω της μεγαλύτερης πολιτικής εξαπάτησης της κοινωνίας που έχει γίνει κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών.

Αυτό αφορά τόσο στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στους πρόσφατα εκτοπισθέντες <πλατφορμίστες> και άλλους που όψιμα ανακάλυψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίχθηκε σε μνημονιακό κόμμα. Αλήθεια από ποιες θέσεις θα μίλαγαν σήμερα όλοι αυτοί αν συνέβαινε το πολιτικό γι αυτούς ατύχημα και έκανε δεκτή η ΜΕΡΚΕΛ την πρόταση των 47 σελίδων που αποτελούσε οιονεί μνημόνιο και την οποία πρόταση έστω και διακριτικά υποστήριζαν; Η συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας το μόνο που θα προσφέρει θα είναι άλλη μια απόπειρα ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας που η επτάμηνη διακυβέρνηση άφησε. Όσο για τους υπόλοιπους η αποχή από τις εκλογές δεν είναι η κολυμβήθρα του σιλωάμ για να επανέλθουν αμόλυντοι στους καινούργιους αγώνες που σύντομα περιμένουν.  Απεγκλωβισμός από δογματισμούς, υποκειμενισμούς και ιδεοληψίες χρειάζεται.            

Όσο και αν φαίνεται απίθανο -θυμηθείτε πόσο απίθανο  φαινόταν πριν αρκετούς μήνες μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ- ένας όσο το δυνατό μεγαλύτερος κυβερνητικός συνασπισμός είναι στα σκαριά με κύριο κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ  για να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο σε συνθήκες απόλυτης φτωχοποίησης της κοινωνίας και απόλυτης διάλυσης της οικονομίας. Η προεκλογική μεταξύ τους πόλωση μοναδικό στόχο έχει την μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση που θα κάνει  αυτόν τον συνασπισμό πιο εύπεπτο  για την κοινωνία η οποία δεν έχει ακόμη συνηθίσει  σε τόσο ακραίες μεθόδους χειραγώγησης της από το (ΠΣ). Αυτό θα κριθεί από το κατά πόσο θα παραμείνουν σε ισχύ τα ψευτοδιλήμματα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο»,  «λιτότητα-αντιλητότητα», «ευρώ-δραχμή», «ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής της συμφωνίας ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ», ώστε να αποπροσανατολίζουν και να αποκρύβουν το πραγματικό δίλλημα: Θα συνεχίσουμε ως χώρα με αυτό το (ΠΣ) που ακυρώνει και ματαιώνει ως πίθος των Δαναΐδων κάθε θυσία που ο ελληνικός λαός έχει υποστεί όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης ή θα αναλάβουμε ως κοινωνία τις ευθύνες που μας αναλογούν τόσο για την κατάσταση που βρισκόμαστε όσο και για τις αποφάσεις που θα μας βγάλουν στο ξέφωτο. 
Έχουμε εθιστεί στην αντίληψη όταν αναφερόμαστε στο διεφθαρμένο (ΠΣ) να θεωρούμε ότι αυτό αποτελείται από όλους τους άλλους εκτός από τον αναφέροντα. Δεν είναι όμως έτσι. Είμαστε όλοι μέλη του.

Άλλος ως διεφθαρμένος οικονομικός και παραοικονομικός  παράγοντας, άλλος ως πολιτικό και δικαστικό προσωπικό στην υπηρεσία, επ’ αμοιβή βέβαια,  των προηγούμενων με την θέσπιση ενός νομικού οπλοστασίου κάλυψης και ατιμωρησίας,  άλλος ως δημοσιογράφος-διαμορφωτής της κοινωνικής συναίνεσης στις αντίστοιχες πολιτικές και άλλος ως απλός ψηφοφόρος  απλά εξαπατημένος ή συναλλασσόμενος κάτω από το τραπέζι μαζί τους για μικρές η μεγάλες εξυπηρετήσεις. Παρά την χυδαιότητα που κρύβει η φράση «μαζί τα φάγαμε» δεν πρέπει να αποκρύβεται το γεγονός  ότι όλοι γνωρίζαμε ότι τα τρώγανε αλλά δεν κάναμε  τίποτα για να το αποτρέψουμε, ξεγελαζόμενοι  με τα ψίχουλα που περίσσευαν  από το μεγάλο φαγοπότι τους.

Τώρα στο δια ταύτα, τα πράγματα είναι από επικίνδυνα έως οριακά. Βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο που χαρακτηρίζεται από την μια πλευρά από την σήψη και κατάτευση του παλιού, αν και αντιστέκεται με νύχια και με δόντια, και από την άλλη από τον δύσκολο και με πολλές οδύνες τοκετό που αγωνίζεται να φέρει το καινούργιο που αργεί. Με μια κοινωνία προδομένη, εξαπατημένη και απογοητευμένη, με ένα πολιτικό προσωπικό πολύ κατώτερο των περιστάσεων, και με μια οικονομία στα πρόθυρα της διάλυσης οι καιροί οι μενετοί. Ωστόσο δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι. Να διδαχθούμε από τα λάθη μας. Να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές του λαϊκισμού και τυχοδιωκτισμού αξιολογώντας ως προοδευτική και λυσιτελή κάθε πολιτική που τα αποτελέσματά της τα συναρτά, πάση θυσία, από τον πρωταγωνιστικό ρόλο της κοινωνίας και μόνο. Να ξαναβάλουμε το άλογο μπροστά από το κάρο αποδίδοντας στα μνημόνια, στο χρέος, στη λιτότητα, τον χαρακτηρισμών των συνεπειών και όχι των αιτιών, τις οποίες πρέπει να αναζητήσουμε στο τρόπο λειτουργίας του δικούς μας (ΠΣ).

Να κατανοήσουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς χρηματοδότηση άρα χωρίς μνημόνιο, ότι δεν μπορεί να αλλάξει το εμπορικό ισοζύγιο αν δεν παράγουμε φθηνά και ποιοτικά που σημαίνει ότι χρειάζεται και η μισθολογική μας θυσία για αυτό, εκτός των άλλων, άρα δεν γίνεται χωρίς λιτότητα και χωρίς αλλαγή του καταναλωτικού και ακόπιαστου τρόπου του βίου μας.  Την διαφορά με το τι συμβαίνει τώρα θα την εξασφαλίσει η σωστή αξιοποίηση του παραγόμενου πλούτου και η δίκαιη κατανομή του. Προϋπόθεση γι αυτό μια σειρά αλλαγών σε κυβερνητικό, θεσμικό, πολιτειακό επίπεδο που θα κατοχυρώνουν τον κοινωνικό έλεγχο, συμμετοχή και ευθύνη, ζήτημα κρίσιμο που η ανάπτυξη του δεν είναι δυνατή στα όρια του άρθρου. Ίσως σε κάποιο επόμενο.   Να στραφούμε στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα παραγωγής (3% και 9% αντίστοιχα του ΑΕΠ και το υπόλοιπο 88% υπηρεσίες) για να μειωθούν και εισαγωγές και να αυξηθούν οι εξαγωγές.

Τέλος για όσους εμπλέκονται με τους ως άνω προβληματισμούς, οι εκλογές είναι μια αφορμή τόσο για την επιλογή της αντίστοιχης πολιτικής έκφρασης που θα τους δυναμώσει, θα τους κάνει σταγόνες λαδιού που κρατούν αναμμένο το καντήλι της παρηγοριάς και βελόνι στη γης να πατάς να σ’ αγκυλώνει όπως λέει και το ρεμπέτικο άσμα, και να σου θυμίζει χρέη και καθήκοντα. Πιστεύω ότι ένα μεγάλο ποσοστό  λευκού και αποχής μπορούν να συμβάλουν σ’ αυτό, ταρακουνώντας λίγο το πέπλο κομματικού οπαδισμού και μιζέριας που μας κατακλύζει. Και πάλι ψηλά το κεφάλι. Οι παλαιότεροι το οφείλουμε στα άνεργα και ξενιτεμένα παιδιά και εγγόνια μας στα οποία κληροδοτήσαμε τα δάνεια της άκοπης και ανέμελης ζωής μας, οι νεότεροι  το οφείλουν στο να μη μας αντιγράψουν.