Αν απαριθμήσουμε με απλούς όρους τα πολιτικά δεδομένα της υπόθεσης του Μακεδονικού, θα αντιληφθούμε σε τι είδους περιπέτεια έχει περιέλθει η Ελλάδα εδώ και 25 χρόνια, προκειμένου να εξυπηρετηθούν μικροκομματικά και προσωπικά συμφέροντα ενώ κάποιες δυνάμεις συνεχίζουν την αναβλητική και ανεύθυνη πολιτική όπως στην περίπτωση των τετελεσμένων της κυπριακής τραγωδίας: 

• Το ζήτημα του Μακεδονικού ξέσπασε επειδή ακροδεξιοί και εκκλησιαστικοί κύκλοι βρήκαν την ευκαιρία να έρθουν στο προσκήνιο με όχημα τον ΥΠΕΞ της κυβέρνησης Μητσοτάκη, Αντώνη Σαμαρά
• Αντί της νόμιμης τότε κυβέρνησης κατάφεραν να ασκήσουν εξωτερική πολιτική με λαοσυνάξεις και δημαγωγικές υστερίες διάφοροι ιεράρχες και περιθωριακές οργανώσεις, εγκλωβίζοντας τη χώρα σε εθνικιστικό παροξυσμό και υποκατέστησαν την, παραδομένη στις ορέξεις τους, πολιτική τάξη.
• Στην ουσία, η καριέρα του Αντώνη Σαμαρά «χτίστηκε»  στην έκφραση μιας εθνικιστικής ατζέντας, που είχε στον πυρήνα την ονομασία της ΠΓΔΜ και νομιμοποίησε πολιτικά την εκτροπή των πόλων εξουσίας, γεγονός που αντέστρεψε την πολιτική εξέλιξη της μεταπολίτευσης, με καταστροφικά αποτελέσματα.  
• Το ουσιαστικό ζήτημα της ονομασίας αλλά και των ιστορικών δεδομένων της γεωγραφικής θέσης της ΠΓΔΜ και της αντίστοιχης βουλγαρικής περιοχής της Μακεδονίας, ουδέποτε τέθηκαν στον ελληνικό λαό αλλά συγκαλύφθηκαν κάτω από ένα συναισθηματικό ρητορικό σχήμα περί «σφετεριστών της Μακεδονίας» που επιβλήθηκε στην κοινή γνώμη ενώ η ακαδημαϊκή σκέψη υποχρεώθηκε βίαια να στοιχηθεί πίσω από μια χίμαιρα.
• Της περιβόητης σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών υπό τον Κ. Καραμανλή, προηγήθηκε στον προθάλαμο του προεδρικού μεγάρου, η αποπομπή Σαμαρά από τη θέση του ΥΠΕΞ λόγω των αυθαίρετων και επικίνδυνων για τα εθνικά συμφέροντα χειρισμών του. Αυτό ήταν το κυρίαρχο πολιτικό συμπέρασμα. 
• Μετά την ανακήρυξη του κράτους της ΠΓΔΜ -που στο χρόνο εκείνο θεωρούσε την Ελλάδα σύμμαχό της- δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που να μην γνωρίζει τη χώρα ως Μακεδονία. Πολύ περισσότερο τα συνθήματα όπως «Η Μακεδονία είναι ελληνική» εκλήφθηκαν ως επεκτατισμός της Ελλάδας εναντίον του μικρού κράτους το οποίο θεωρούν πως είναι η «Μακεδονία». Ήταν το τελειωτικό χτύπημα στη διεθνή εικόνα της χώρας, που εμφανιζόταν τότε ως ο μοναδικός συνομιλητής των «χασάπηδων» της πρώην Γιουγκοσλαβίας (παρότι ο Μιλόσεβιτς είχε εξαπατήσει την ελληνική κυβέρνηση υποσχόμενος πίεση προς τα Σκόπια)
• Όταν, στο πλαίσιο του ΟΗΕ προσφέρθηκε στην Ελλάδα μια συμφέρουσα και κοινά αποδεκτή λύση για την ονομασία, ο τότε Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης αναγκάστηκε να υποκύψει στον εκβιασμό του Σαμαρά και των ακραίων κύκλων και δεν μπόρεσε να την αποδεχτεί, παρότι γνώριζε  ότι ήταν η καλύτερη επιλογή για τη χώρα που δεν θα της ξαναδινόταν.  Και παρόλα αυτά τον ανέτρεψαν…
• Ο ηγέτης της ανεξαρτησίας του γειτονικού κράτους Κίρο Γκλιγκόρωφ, τον οποίο δαιμονοποίησαν και γελοιοποίησαν οι ακροδεξιοί κύκλοι της Ελλάδας, ήταν ο πλέον μετριοπαθής ηγέτης που θα μπορούσε να συνομιλήσει η ελληνική πλευρά και ο μόνος ικανός τότε να επιβάλει στο εσωτερικό της χώρας του, τις όποιες αποφάσεις.  
• Την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη ακολούθησε το καταστροφικό εμπάργκο της κυβέρνησης Παπανδρέου, σε μια περίοδο που στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ δρούσαν διάφορες εθνικιστικές ομάδες οι οποίες αποκαλύφθηκαν στην επόμενη εθνική περιπέτεια της υπόθεσης Οτσαλάν, όταν και «ξηλώθηκαν».
• Η χώρα για 25 χρόνια έχει ξοδέψει πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο σε μια ασήμαντη και αχρείαστη υπόθεση, που κληροδότησαν στην Ελλάδα πολιτικές φιλοδοξίες και προσωπικά συμφέροντα λίγων. 
• Αν υπάρχει πολιτικό πλαίσιο εθνικής θέσης αυτό είναι η απόφαση της Βουλής για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσει​ς​. Και είναι πλέον ορατή μια ρεαλιστική προσέγγιση και λύση με την ευκαιρία της μετριοπαθούς ηγεσίας στη γειτονική χώρα. Οι δε τυχοδιωκτικές και εθνικιστικές ηγεσίες που προηγήθηκαν στην ΠΓΔΜ ευνόησαν τη μετάθεση του προβλήματος που επιθυμούσε διακαώς η κυβέρνηση Σαμαρά, προκειμένου να μην χειριστεί το πρόβλημα που δημιούργησε. Πάντως απομόνωσαν διεθνώς τα Σκόπια και δημιούργησαν συνθήκες λύσης στη διεθνή κοινότητα.

Αφού είναι σαφές ποιο είναι το –φαιδρό για τον υπόλοιπο πλανήτη- αντικείμενο  του προβλήματος που ονομάζεται Μακεδονικό, η χώρα σε ένα εντυπωσιακό κύκλο της ιστορίας, 25 χρόνια μετά, έχει στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης το γιο του Κ. Μητσοτάκη, που έχει εκλεγεί με τη στήριξη του Α. Σαμαρά και θα κληθεί να τοποθετηθεί και να επιλέξει αν η προσέγγιση του πατέρα (και της αδερφής του) είναι η σωστή ή η ακραία προσέγγιση του Α. Σαμαρά​, ​που έρχεται σε σύγκρουση με την απόφαση της Βουλής. 

Αν το κόμμα και ο ηγέτης που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν τη χώρα αποφεύγουν να πάρουν θέση για το ζήτημα και χρησιμοποιούν ως –παιδική- δικαιολογία ότι οι θέσεις που διατυπώνουν  οι ΑΝΕΛ δεν είναι συμβατές με αυτές του ΣΥΡΙΖΑ, τότε η χώρα έχει σοβαρό πρόβλημα ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού. Αν και το γνωρίζαμε ήδη. Δεν είναι άλλωστε απίθανος ένας –ακόμη- κυβερνητικός ελιγμός που θα αναιρούσε και αυτό το επιχείρημα, πως δηλαδή  ένα κόμμα του 3% είναι ικανό να τινάξει στον αέρα τα εθνικά ζητήματα ενώ η στρατηγική της ΝΔ εξαντλείται στο ενδεχόμενο ότι θα το κάνει…

Είτε κάποιος βρίσκεται στην πλευρά των ρεαλιστών είτε στην πλευρά της πατριωτικής σπέκουλας, ο παλιός δικομματισμός απέτυχε και στις δύο προσεγγίσεις που ευαγγελίστηκε, μία για κάθε ακροατήριο. Και ήρθε η ώρα όλες οι πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου να πάρουν ξεκάθαρη θέση. Όμως οι ευκαιρίες λιγοστεύουν για όσους σχεδιάζουν να κάνουν μικροκομματική εκμετάλλευση κρυμμένοι πίσω από ανέξοδη δημαγωγία. Άλλωστε, αν ήταν στοιχειωδώς σοβαροί δεν είχαμε φτάσει μέχρι εδώ.