Σε έναν κόσμο που αποτελεί ετερόκλητο άθροισμα, αφενός αυτάρεσκων εθνικών μύθων, πίσω από τους οποίους στριμώχνουμε τη βαρειά παρακμή μας και αφετέρου, κοσμοπολίτικων ψευδαισθήσεων και ενός κακοχωνεμένου διεθνισμού, επειδή δεν αντέχουμε να αναλάβουμε μόνοι μας το άχθος της σωτηρίας, η Σία Αναγνωστοπούλου, έχει εγγράψει τις διακριτές περγαμηνές της.

Με εγκύκλιες σπουδές στην Ιστορία, η αν. υπουργός Παιδείας έχει καταφέρει κατά καιρούς να ξεσηκώσει θύελλες και μέσα στο ίδιο της το κόμμα με θέσεις, όπως η αποδοχή του Σχεδίου Ανάν, που προκάλεσαν ευρύτερη αποδοκιμασία, ειδικά στους κύκλους της πατριωτικής Αριστεράς.

Αυτή τη φορά, όμως, ίσως και να΄ χει δίκηο…

Μιλώντας στον ραδιοσταθμό «Κόκκινο» η υπουργός προανήγγειλε την απλοποίηση της διαδικασίας απαλλαγής από τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στα σχολεία.

Μολονότι ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, που χρησιμοποίησε με κομματική ιδιοτέλεια (και) τις σχέσεις του με την Εκκλησία (ποιος ξεχνά ότι αυτός, ένας πρώτη φορά Αριστερός, απομονώθηκε στον Άγιον Όρος με την εικόνα του Άξιον Εστί επί 15 λεπτά;..) έχει δώσει ισχυρές διαβεβαιώσεις στον Αρχιεπίσκοπο ότι δεν πρόκειται να θίξει τον θέμα χωρισμού Κράτους- Εκκλησίας, εντούτοις η καχυποψία δεν άργησε να ανθίσει.

Η κυρία Αναγνωστοπούλου είπε ότι δεν είναι δυνατόν να οφείλει να δηλώνει ο μαθητής σε δημόσιο έγγραφο το θρήσκευμά του, ώστε να εξασφαλίσει την απαλλαγή. Αυτό πρόσθεσε θα έπρεπε να γίνεται χωρίς καμία αναφορά θετική ή αρνητική στο θρήσκευμα.

Το θέμα δεν θα προέκυπτε, αν στις 23 Ιανουαρίου του 2015 παραμονές εκλογών που έφεραν τον Τσίπρα…πρώτη φορά στα πράγματα, δεν αποστελλόταν επειγόντως μια εγκύκλιος στα σχολεία, σύμφωνα με την οποία «η απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών χορηγείται ύστερα από Υπεύθυνη Δήλωση του ν.1599/1986, του ίδιου του μαθητή (αν είναι ενήλικος) ή και των δύο γονέων του (αν είναι ανήλικος), στην οποία θα αναφέρεται ότι ο μαθητής δεν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος και εξ αυτού επικαλείται λόγους θρησκευτικής συνείδησης, χωρίς να είναι υποχρεωτική η αναφορά του θρησκεύματος στο οποίο ανήκει, εκτός αν το επιθυμεί».

Όλο αυτό έγινε, επειδή σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, «έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα κατάχρησης του δικαιώματος απαλλαγής από τα Θρησκευτικά για λόγους που δεν συνδέονται με την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης».

Δείχνοντας μάλιστα το υπουργείο ότι δεν χωρατεύει πρόσθετε με…άνωθεν υπηρεσιακή αυστηρότητα: «εφιστάται η προσοχή στους Διευθυντές των σχολικών μονάδων να ελέγχουν την τεκμηρίωση των προβαλλόμενων λόγων, επισημαίνοντας σε κάθε ενδιαφερόμενο τη σοβαρότητα των σχετικών Υπεύθυνων Δηλώσεων και κατόπιν να προβαίνουν στη χορήγηση νόμιμης απαλλαγής του μαθητή, πάντοτε εντός των προβλεπόμενων χρονικών ορίων».

Και προς τι όλο αυτό; Στην εγκύκλιο εισαγωγικά εξηγείται, ότι :

Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι υποχρεωτικό για όλους τους μαθητές (άρ.16, παρ.2 του Συντάγματος) και διδάσκεται στις σχολικές μονάδες Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, σύμφωνα με τα επίσημα υποχρεωτικά αναλυτικά και ωρολόγια προγράμματα, ακολουθεί τους γενικούς σκοπούς της εκπαίδευσης και απευθύνεται σε όλους τους μαθητές».

Καταρχάς κάπως διαφορετικά τα λέει το Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 16 παρ. 2 επιτάσσει ότι «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής τους συνείδησης και τη διάπλαση τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Βλέπετε εσείς να ορίζει ότι «το μάθημα των Θρησκευτικών», όπως παραπειστικά σημειώνεται στην εγκύκλιο, είναι υποχρεωτικό;

Και δεύτερον, σε ανύποπτο χρόνο, ο Συνήγορος του Πολίτη έχει ξεκαθαρίσει απολύτως το θέμα, αποφαινόμενος μεταξύ άλλων, ότι:

«Δεδομένου, συνεπώς, του ομολογιακού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, δεν είναι συνταγματικώς θεμιτό η απαλλαγή για λόγους συνείδησης να εξαρτάται από οποιασδήποτε μορφής – θετική ή αρνητική ― δήλωση θρησκεύματος. Δικαίωμα δε απαλλαγής από το μάθημα αυτό δεν έχουν μόνο οι «αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι», αλλά όλοι οι μαθητές, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, όταν οι γονείς τους ή οι ίδιοι – όταν είναι ενήλικοι ― επικαλούνται λόγους συνείδησης με υπεύθυνή τους δήλωση» .

Τα πράγματα είναι απλά. Προς τι λοιπόν το…μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός αδελφοί;

(Υ.Γ: Περιττό να αναφέρουμε ότι όσοι κορυβαντιούν και σηκώνουν τον τόπο, μένουν παγερά αδιάφοροι για το γεγονός ότι οι μαθητές τελειώνουν το σχολείο και δεν έχουν μυρωδιά για την Βυζαντινή τέχνη. Τη σπουδαία μουσική και την υμνογραφία, λόγου χάρη, ή την αγιογραφία των εκτυφλωτικών χρωμάτων και αναλογιών, κατά τους καιρούς μάλιστα που η Δύση ήταν βυθισμένη στο Μεσαίωνα…)

Πηγή: penna.gr