Παρά την επικοινωνιακή καταιγίδα υπέρ του «ναι», τις ωμές παρεμβάσεις του ευρωπαϊκού ιερατείου, την εκστρατεία φόβου και τρόμου, τον εκβιασμό που επιχειρήθηκε με το κλείσιμο των τραπεζών και τις φήμες για κούρεμα των καταθέσεων, το «όχι» επικράτησε.

Η προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης απέτυχε παταγωδώς και μαζί της απέτυχε και η στρατηγική της κυβερνητικής υπονόμευσης. Για  δεύτερη φορά από τις τελευταίες εκλογές αποδείχτηκε πως ο φόβος ως επιχείρημα δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ένας λαός που χάνει τα σπίτια του και τη δουλειά του, που δεν έχει όραμα και ελπίδα δεν εκφοβίζεται και δεν κατεβαίνει, όπως πολλοί φαντασιωνόταν, με τις κατσαρόλες στους δρόμους.

Αποδείχτηκε επίσης πως ο χυδαίος και φανατικός λόγος των εγχώριων πολιτικών της αντιπολίτευσης  δεν έγινε αποδεκτός.  Δεν έγινε επίσης αποδεκτή από τον λαό η στάση της  αντιπολίτευσης απέναντι στα  αποικιοκρατικού τύπου σχόλια των ευρωπαίων παραγόντων και  στις ευθείες προσβολές  σε βάρος των δημοκρατικών επιλογών του ελληνικού λαού. Οι διαπρύσιοι κήρυκες της δημοκρατίας και του πατριωτισμού, ανέστειλαν τα  δημοκρατικά και πατριωτικά τους αισθήματα, και δια της σιωπής αποδέχτηκαν τις προσβολές προσδοκώντας τον εκφοβισμό του λαού. Οι αλλά καρτ πατριώτες θεωρούσαν πως δεν θα ενοχοποιηθούν στην συνείδηση του λαού, εγκλωβισμένοι στην αντίληψη  πως οι φτωχοί όχι μονάχα παίρνουν λάθος αποφάσεις αλλά είναι και λίγο βλάκες καθώς δεν καταλαβαίνουν τέτοιου είδους τεχνάσματα.

Μετά  την πανηγυρική επικράτηση του «όχι» από τις πρώτες δηλώσεις  έγινε φανερό πως η αντιπολίτευση αρνείται να αποκωδικοποιήσει τη στάση του ελληνικού λαού ή ερμηνεύουν την σύγχρονη πραγματικότητα, τις εξελίξεις, την βούληση τους λαού  με τους όρους του παλαιού κομματικού συστήματος. Αρνούνται να δουν πως ο λαός τους έχει ταυτίσει με το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο που έφερε την χώρα σε αυτή την κρίση. Αρνήθηκαν και αρνούνται να καταδικάσουν όσους πολιτικούς καλλιέργησαν το μίσος μιλώντας περί εθνικής προδοσίας και για το «σακάκι του Γούναρη», αλλά και ευτέλισαν τον πολιτικό λόγο  μιλώντας για «γυναίκες που θα πάνε είτε παραδουλεύτρες είτε θα δουλέψουν ως εκδιδόμενες». Γίνεται κραυγαλέα φανερό πως η αντιπολίτευση δεν διαθέτει πολιτικούς με ηγετικά χαρακτηριστικά. Το κενό αυτό καλύπτεται από ακροδεξιά παραληρήματα, από ακατάσχετες αδολεσχίες νάρκισσων πολιτικών, την προπαγάνδα των τηλεοπτικών «ενημερωτικών»  προγραμμάτων και των «ειδήσεων» των οκτώ.

Παρά την προσπάθεια δημιουργίας φόβου με την κατασκευή εικόνων αποκάλυψης με στόχο την αλλαγή της συμπεριφοράς  ο λαός ψήφισε «όχι»  και το αποτέλεσμα αλλάζει πλέον τα δεδομένα στη Ελλάδα και επηρεάζει τις εξελίξεις στις άλλες χώρες της Ευρώπης,  Ο λαός απάντησε πως δεν επιθυμεί την «υποταγή» και την εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων», την κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης ελίτ και την κατάργηση δημοκρατικών κατακτήσεων (όσων έχουν μείνει). Απάντησε πως δεν επιθυμεί, ανεξάρτητα ιδεολογικής και κομματικής τοποθέτησης, να υποκύπτει  σε κάθε λογής διευθυντήρια, που με επίχρισμα τα φληναφήματα περί ευρωπαϊκών ιδεωδών,  επιθυμούν να εγκαθιδρύουν  νεοαποικιακού τύπου κυβερνήσεις.

Η ευθύνη της κυβέρνησης μετά από το συντριπτικό αυτό αποτέλεσμα είναι πολύ μεγάλη γιατί οι προσδοκίες έχουν μεγαλώσει. Η ευθύνη αυτή αφορά την διαδικασία της διαπραγμάτευσης αλλά και την καθημερινότητα του πολίτη. Θα πρέπει να ενημερώνει πλήρως για το παρασκήνιο των διαπραγματεύσεων αλλά παράλληλα να καταθέσει στο λαό το όραμά της και τα σχέδια για την πορεία της χώρας. Παράλληλα θα πρέπει ο λαός να προετοιμαστεί για μεγαλύτερες πιέσεις και εκβιασμούς. Η προσπάθεια εκφοβισμού δεν θα σταματήσει και ο στόχος για αλλαγή της πολιτικής συμπεριφοράς των πολιτών θα παραμείνει ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων.  Ο εκφοβισμός και οι πιέσεις θα γίνουν πιο μεθοδευμένα, πιο εκλεπτυσμένα και πιο «επιστημονικά» διότι τα  συμφέροντα τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας είναι μεγάλα. Το «παιχνίδι» δεν θα τελειώσει εύκολα.