Μπορείτε να στείλετε τα κείμενά σας, δημοσιευμένα ή αδημοσίευτα, στο [email protected]. Τα κείμενά θα φιλοξενούνται στη νέα στήλη του tvxs.gr «blogαροντας».

Ads

Αυτές τις ημέρες παρατηρούμε μια αλλαγή στάσης από τα μεγάλα οικονομικά κέντρα (ΔΝΤ, Ε.Ε. κλπ.) και τα πρόσωπα τα οποία αντιπροσωπεύουν το διεθνές κεφάλαιο (Νταλάρα, Λανγκάρτ κλπ), σε σχέση με τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα αλλά και την ισορροπία αυτών με την ανάπτυξη. Αν διεισδύσει κανείς στο βάθος των δυο αυτών εννοιών, λιτότητα – ανάπτυξη, θα μπορούσε να καταλήξει, με ορισμένες παραδοχές βεβαίως, πως πρόκειται για ουσιαστικά για το κέρδος, ως οικονομικό μέγεθος, από τη μια και τον άνθρωπο, ως οντότητα, από την άλλη. 

Λιτότητα δε σημαίνει τίποτα περισσότερο από στέρηση πόρων που θα πήγαιναν στον άνθρωπο, είτε με τη μορφή μισθού είτε με τη μορφή κοινωνικών παροχών. Όταν οι πόροι από την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλεια, τη στήριξη των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων κλπ. ελαχιστοποιούνται ή ενίοτε μηδενίζονται, αυτό είναι πρωτίστως εις βάρος των πολιτών και βεβαίως προς όφελος του κέρδους των αγορών. Στον αντίποδα, ανάπτυξη σημαίνει παροχές σε όλα τα επίπεδα της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας που αποτέλεσμα έχει εκτός από την περαιτέρω δημιουργία πλούτου και οικονομικών μεγεθών, την ελαχιστοποίηση της ανεργίας, την άνοδο του βιοτικού επιπέδου και των παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών κάθε είδους. Συντελείται δε δια της ανάπτυξης και άμβλυνση των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτισμικών διαφορών των πολιτών κάθε κοινωνίας, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Γιατί κάθε φορά που το ξεχνάμε βλέπουμε τα άκρα να ενισχύονται!
 
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά γίνεται σαφές ότι από τη μια υπάρχουν οι αγορές που επιδιώκουν, και καλά κάνουν γιατί αυτός είναι ο σκοπός τους, το κέρδος κι από την άλλη οι άνθρωποι ως μονάδες αλλά και ως κοινωνίες που απαιτούν αξιοπρέπεια στη διαβίωσή τους αλλά κι ένα minimum όριο κοινωνικών παροχών. Το ζητούμενο λοιπόν είναι η διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ αυτών των δυο αντίρροπων δυνάμεων που έχουν όμως το χαρακτηριστικό να είναι άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους και η μια να απαιτεί την ύπαρξη της άλλης για να υφίσταται, όσο οξύμωρο κι αν αυτό ακούγεται.
 
Υπάρχουν πολλές φωνές που δαιμονοποιούν το καπιταλιστικό σύστημα, όπως αυτό υπάρχει σήμερα και κινεί σε παγκόσμιο επίπεδο την οικονομία. Από την άλλη υπάρχουν κι εκείνοι που το θεοποιούν και δε μπορούν να φανταστούν τον κόσμο χωρίς αυτό. Η αλήθεια κατά τη γνώμη μας βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα. Οι απρόσωπες, όπως έχουμε συνηθίσει να τις χαρακτηρίζουμε, αγορές καλώς ή κακώς παρέχουν την κινητήριο δύναμη, το χρήμα, που ενεργεί ως καύσιμο από τις οικονομίες των χωρών μέχρι το πορτοφόλι που έχει ο καθένας από εμάς στην τσέπη του. Και το “καύσιμο” αυτό, τη διαφορά δυναμικού, για να χρησιμοποιήσουμε ένα όρο της φυσικής, που θα κινήσει τα γρανάζια της ατμομηχανής που ονομάζεται οικονομική και παραγωγική διαδικασία, σίγουρα δεν το παρέχουν δωρεάν αλλά έχοντας ως στόχο το κέρδος. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι αθέμιτο, το αντίθετο θα λέγαμε. Εκείνο όμως που σε καμία περίπτωση δεν είναι θεμιτό αλλά αντίθετα είναι  κατηγορητέο και καταδικαστέο είναι η ληστρική και χωρίς όριο απομύζηση και της τελευταίας σταγόνας του ιδρώτα αλλά και της αξιοπρέπειας των λαών.
 
Αυτό δηλαδή που λίγο πολύ συμβαίνει σήμερα, βάζοντας στο περιθώριο την ανθρώπινη αξία, μηδενίζοντάς την στην κυριολεξία όπως θα μπορούσε κάποιος εύλογα να ισχυριστεί.
 
Αυτό λοιπόν που έχει χαθεί ή καλύτερα έχει διαταραχθεί είναι η ισορροπία. Η επικράτηση του Ολάντ στη Γαλλία και η τεράστια καθίζηση του δικομματισμού στην Ελλάδα με την θριαμβευτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ είναι το μήνυμα των λαών στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, μήνυμα το οποίο μεταξύ των άλλων κρούει και τον κώδωνα του κινδύνου για την αμφίδρομη σχέση που περιγράψαμε πιο πάνω και η οποία μοιάζει να έχει πλησιάσει επικίνδυνα το σημείο θραύσης έχοντας εξαντλήσει κάθε όριο ελαστικότητας.
 
Κάθε διάρρηξη της ευαίσθητης σχέσης μεταξύ των αγορών – δανειστών και των χωρών – δανειζόμενων (λαών) στο μεταξύ τους αλισβερίσι είναι επώδυνη όχι μόνο για το δανειζόμενο που μπορεί να μείνει χωρίς καν τα στοιχειώδη αλλά και για το δανειστή που μπορεί να δει το χαρτοφυλάκιό του να γίνεται αέρας μέσα σε μερικά μόνο χιλιοστά ενός τραγικού δευτερολέπτου. Τούτο το τελευταίο φαίνεται πως οι συνειδήσεις των οικονομικών κέντρων το γνωρίζουν καλά και το υπολογίζουν. Μπορεί να δοκίμασαν στις πλάτες του Ελληνικού λαού αλλά και γενικότερα των Ευρωπαίων πολιτών τα όρια και την ελαστικότητα του συστήματος αλλά επ’ ουδενί δε θα διακινδυνεύσουν να υποσκάψουν τα θεμέλια του οικοδομήματος που οι ίδιοι δημιούργησαν.
 
Γιατί όσο κι να θεωρούμε βαθιά μέσα μας ότι είναι παντοδύναμοι και κυρίαρχοι, ας μην ξεχνάμε ότι η κυριαρχία και η παντοδυναμία πρέπει να γίνεται επί κάποιου κι αν αυτός ο κάποιος είτε δεν υπάρχει είτε δε ανέχεται να κυριαρχείται, τότε η παντοδυναμία χάνεται με ότι κι αν αυτό συνεπάγεται και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη. Έχοντας λοιπόν υπόψη τα προαναφερθέντα, ίσως να μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι το πείραμά τους τελείωσε και τώρα άρχισαν σιγά σιγά την αναδίπλωση έστω και μικρής κλίμακας και έντασης, εξ’ ου και οι δηλώσεις περί χαλάρωσης της λιτότητας αλλά και της πυροδότησης επιτέλους (sic!) της ανάπτυξης.
 
Μπορεί τα λιοντάρια να είναι πανίσχυρα και βασιλιάδες, αλλά αφενός είναι λίγα κι αφετέρου αν η τροφή τους εξαφανιστεί θα εξαφανιστούν κι αυτά. Οι αξιαγάπητες από την άλλη μεριά γαζέλες είναι παντελώς ανίσχυρες, αλλά είναι και πάρα πολλές και πολύ γρήγορες στους ελιγμούς τους. Καθετί έχει το ρόλο του και δεν πρέπει ούτε να δαιμονοποιούμε ούτε να θεοποιούμε τίποτα. Η φύση έχει διδάξει την ισορροπία. Το μήνυμα των πολιτών από την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση θεωρούμε πως ήταν αυτό ακριβώς. Είχε χαθεί το μέτρο και η Ευρώπη (κυρίως δε η Γερμανία) κινείται τα τελευταία χρόνια έχοντας ως πρώτο μέλημά της το κέρδος και όχι τον άνθρωπο. Η μικρή Ελλάδα που θαρρείς και είναι στο γονιδίωμά της να δείχνει το δρόμο από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη της ιστορία, αυτό έκανε και πάλι. Έπιασε από το αυτί τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους είπε πως έχουν πάρει λάθος δρόμο. Κι έδωσε και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη των παγκόσμιων συμπολιτών της αφυπνίζοντάς τους από το όνειρο και την καταστολή που τους είχαν έντεχνα επιβάλει.

Πηγή: Τελευταίος… Πάντα