Ομολογώ ότι με ταλαιπώρησε κάποιες μέρες το graffiti του Πολυτεχνείου. Το κτήριο έχει χαθεί μέσα σε ένα «μακροσκελές πόνημα» που σε πρώτη ανάγνωση προκαλεί οργή στους λάτρεις του καθαρού αστικού τοπίου. Ιδιαίτερα, αν αναλογιστεί κανείς την μνημειακή του ιδιότητα, πέραν του χρηστικού του χαρακτήρα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αναφερθεί στην βεβήλωση της μνήμης των δημιουργών του, των πεσόντων, στην έλλειψη αισθητικής της καινούριας του εξωτερικής όψης κ.ο.κ.

Εγώ, ένιωσα δέος όταν το είδα. Δεν μπορούσα να συλλάβω τι έβλεπα. Το κτήριο είχε εξαφανιστεί και στη θέση του μια τεράστια τοιχογραφία. Η Γκερνίκα της Αθήνας. Η αυτόματη επαγωγή στο έργο του Πικάσο, το οποίο αποτυπώνει τον ισοπεδωτικό βομβαρδισμό της πόλης από τις φασιστικές δυνάμεις του Φράνκο κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, δεν απέχει και πολύ από την τωρινή κατάσταση της Αθήνας και δη, των Εξαρχείων.

Σκεπτόμενη τα παραπάνω και σε συνδυασμό με τον θάνατο ενός εξαιρετικού ανθρώπου σήμερα τα ξημερώματα, δεν μπορώ παρά να ταχθώ υπέρ της αμφισβήτησης των συμβολισμών, των συμβόλων και των μνημείων.

Δυστυχώς η εμμονή στο παρελθόν, και στις εικόνες που αυτό στερεοτυπικά φέρει στο παρόν, είναι μία από τις αιτίες, αν όχι η κυριότερη, που καθιστούν οποιαδήποτε πιθανότητα δημιουργίας αδύνατη. Συμπερασματικά, εάν η νέα όψη του Πολυτεχνείου λυπεί, τότε ας αναλογιστούμε με ποιόν τρόπο αντιλαμβανόμασταν το κτήριο μέχρι πρότινος.

Προφανώς όχι ως υπενθύμιση ελευθερίας, αγώνα και ανυπότακτης σκέψης, αλλά μάλλον ως σύμβολο καθησυχασμού και μετάθεσης ευθυνών, πως κάποιος άλλος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Λυπάμαι, αλλά η εποχή της αθωότητας έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Πηγή: provo.gr