Μια προοπτική μετασχηματισμού που ανοίγει το δρόμο για μια κοινωνία των «Κοινών», του Κοινοτισμού, της Αποανάπτυξης και της Άμεσης Δημοκρατίας βρίσκεται στη φάση της Σποράς! Σποράς λόγου καταρχήν, δράσης προσωπικής και συλλογικής στη συνέχεια, για υλοποίηση στο παρόν στοιχείων του μελλοντικού-μετά την «ανάπτυξη» εποχής- πολιτισμού.

Με απλά λόγια, πρόκειται για τη διασπορά της θέσης μας: μια σταθερή πρακτική των «Κοινών», του Κοινοτισμού, της Αποανάπτυξης και της Άμεσης Δημοκρατίας που διαδίδεται, διευρύνεται και διασυνδέεται εδώ και τώρα και εν μέρει, λόγω του επιρρεπούς στην κρίση φύση του σημερινού κοινωνικού συστήματος, είναι δυνατόν να γίνει πράξη και λογική της πλειοψηφίας των «από κάτω»

Στον σημερινό σύγχρονο Κοινοτισμό και τις δραστηριότητές του εμπεριέχονται οι δυνατότητες μιας κοινωνίας κοινοτισμού, που έχει ήδη δημιουργηθεί, εάν και ακόμα ξετυλίγεται και δεν είναι πλήρης.

Τα εγχειρήματα του Κοινοτισμού εμπεριέχουν στοιχεία άμεσης δημοκρατίας και οικολογίας-με τη μορφή του μικρότερου οικολογικού αποτυπώματος που επιδιώκουν- στις πρακτικές της αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας των αναγκών που υλοποιούν. Ταυτόχρονα είναι πάντα εκτεθειμένα στον κίνδυνο να εκληφθούν ως ιδιοτελείς προσπάθειες για βελτίωση των συνθηκών ζωής μόνο των μελών τους. Αμυντικές μάχες, συγκρούσεις και διαπραγματεύσεις για οικειοποίηση κοινών πόρων απαιτούνται για όσο διάστημα το ιεραρχικό εθνικό κράτος και η καπιταλιστική αγορά με τίς αντίστοιχες λογικές τους κυριαρχούν. Αυτές οι μάχες θα γίνονται πιο επιτυχείς, αν δίνονται στο πλαίσιο ενός ισχυρού, κοινού και πάνω από όλα χειραφετικού κοινωνικού κινήματος.

Το συγκεκριμένο μετα-καπιταλιστικό όραμα είναι ένας κόσμος που δεν είναι ιεραρχικός, αλλά συνδεδεμένος με δίκτυα λειτουργικά όλων των επιπέδων και δεσμών, είναι αυτο-οργανωμένος και οι βασικές προσωπικές ανάγκες όλων των πολιτών μπορούν να ικανοποιηθούν μέσω της αφθονίας των συλλογικών αγαθών (Commons). Αυτός ο κόσμος θα χαρακτηρίζεται εξάλλου από αυτοκαθοριζόμενες και γεμάτες ευθύνη σχέσεις δραστηριοτήτων και εργασίας, οι οποίες θα φέρνουν χαρά και νόημα, χωρίς υπερβολική εκμετάλλευση πόρων ή καταστροφή οικοσυστημάτων.

Το κίνημα των κοινοτήτων εμπιστεύεται το ανθρώπινο δυναμικό και μεταφράζει την έννοια της βιωσιμότητας στη γλώσσα των ανθρώπινων αναγκών: Υπάρχει μια βασική ανάγκη, η διατήρηση του πλανήτη, η οποία μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο εάν οργανώσουμε την ικανοποίηση, τόσο των ατομικών όσο και των συλλογικών αναγκών, σε αρμονία με τα όρια που βάζουν οι δυνατότητες των οικοσυστημάτων της γης. Η κοινή χρήση είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος αντιμετώπισης της ανθρώπινης και μη ανθρώπινης φύσης, ο οποίος δεν βασίζεται στους καταναγκασμούς της «ανάπτυξης», αλλά αναγνωρίζει ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε ένα (ανα)παραγόμενο στοιχείο του πλανήτη γη. Τα Commons βέβαια ενδέχεται να μην επιλύσουν μακροπρόθεσμα όλα τα προβλήματα του κόσμου. Αλλά ζούμε το τέλος του καπιταλιστικού κόσμου, στο οποίο δυστοπικό τέλος, οι αντιθέσεις μάλλον τείνουν να επιδεινώνονται και οι συγκρούσεις γίνονται όλο και πιο βάναυσες. Για αυτό είναι ιδιαίτερης σημασίας η δημιουργία θετικών προοπτικών, η διατύπωση και – περισσότερο από οτιδήποτε – η πρακτική ενός αλληλέγγυου οράματος.

Για το μέλλον, φαίνεται επιθυμητό και απαραίτητο να βρεθεί κοινά αποφασισμένη και συντονισμένη κατεύθυνση για την προοπτική του κινήματος. Ο όρος σύγκλιση ταιριάζει σε τέτοιες διαδικασίες σχηματισμού συμμαχιών και περιλαμβάνει επίσης πολλά άλλα ρεύματα που κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, πρέπει επίσης να εντατικοποιηθούν οι συζητήσεις γύρω από το περιεχόμενο, ώστε να αναλυθούν παραπέρα και τα στρατηγικά ζητήματα, αλλά και να συζητηθούν ανοιχτά τα αμφιλεγόμενα ζητήματα. Μόνο έτσι μπορεί να αποφευχθεί η σημερινή πραγματικότητα, όπου τα διαφορετικά ρεύματα δεν είναι συνδεδεμένα και να δρουν παράλληλα και απομονωμένα. Θα χρειασθεί να ληφθεί μέριμνα ώστε να προέλθει μια διασύνδεση που θα χαρακτηρίζεται βέβαια από ποικιλομορφία και όχι οπωσδήποτε από ταύτιση.

Θα χρειασθεί επίσης να γίνει κοινά αποδεκτός ένας όρος που θα μπορέσει να αποτελέσει την κοινή στέγη, τον κοινό στόχο και να περιλαμβάνει τον κοινό ορίζοντα κατανόησης των διαφορετικών ρευμάτων, που δεν μπορεί να είναι άλλος από το ξεπέρασμα του καπιταλισμού.

Γενικότερα, ήρθε ο καιρός, που τα όποια-σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο- κοινωνικά κινήματα: της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης, της άμεσης δημοκρατίας, της απελευθέρωσης της εργασίας, της αυτοδιαχείρισης και της κοινωνικής-συνεργατικής- αλληλέγγυας οικονομίας, της ριζοσπαστικής οικολογίας και προστασίας του κλίματος, του ελευθεριακού κοινοτισμού και της δημοκρατικής αυτονομίας, της γυναικείας απελευθέρωσης κ.λπ, των σημερινών δηλαδή κινημάτων αυτών που αποκαλούμε «από κάτω», θα χρειασθεί να γίνουν και πολιτικά. Στηριζόμενα στη αναβίωση του πνεύματος του κοινοτισμού στις σύγχρονες σημερινές συνθήκες και συνδεόμενα μεταξύ τους, θα χρειασθεί να μετατραπούν σε ενιαίο πολιτικό κίνημα μετάβασης σε μετακαπιταλιστική κοινωνία.

Ειδικά για τη χώρα, που βρίσκεται σε συνθήκες οικονομικού πολέμου και έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους, το πλουραλιστικό αυτό κίνημα θα χρειασθεί να διαμορφώσει ένα ελκυστικό- για την πλειοψηφία των Ελλήνων «από κάτω»- πρόγραμμα διεκδίκησης της «εδώ και τώρα» αλλαγής πορείας, δημιουργώντας ταυτόχρονα τα στοιχεία και τις κοινωνικές δομές του νέου κόσμου που οραματίζεται, αφήνοντας πίσω τον καπιταλιστικό κόσμο που μας οδηγεί στην κοινωνική και οικολογική κατάρρευση.

Η μελλοντική επιδίωξη της κοινωνικής χειραφέτησης και της ένταξης των ανθρώπινων κοινοτήτων –πέρα από σύνορα-με ισορροπία στα πλαίσια ενός πεπερασμένου πλανητικού οικοσυστήματος, θα μπορέσει να υλοποιηθεί μόνο από μια σύγκλιση, στη δράση και στη σκέψη, των παραπάνω κοινωνικοπολιτικών ρευμάτων, και στο επίπεδο της καθημερινής ζωής, και στο επίπεδο της κοινωνικής και πολιτικής θέσμισης.

Συνάντηση για την Αποανάπτυξη και την Άμεση Δημοκρατία

Κάλεσμα από τη συνέλευση της Ραψάνης: «Καθόλα αυτά τα χρόνια της λεγόμενης οικονομικής κρίσης έχει λάβει χώρα και έχει εδραιωθεί στην νεοελληνική κοινωνία μία επαναστατική διαδικασία, με κεντρικό άξονα την επανανοηματοδότηση του αξιακού μας συστήματος και των πολιτικών μας προταγμάτων. Μεμονωμένα άτομα αλλά και ομάδες, συλλογικότητες και κινήματα έχουν αναπτυχθεί παντού στην Ελλάδα, έχουν αφήσει πίσω τους τον καταναλωτικό τρόπο ζωής και το «αναπτυξιακό» μοντέλο που προωθεί, έχουν υιοθετήσει άλλες φιλοσοφίες και άλλους τρόπους προσωπικής και συλλογικής διαβίωσης.

Σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν κινήματα υπεράσπισης των κοινών αγαθών, αντίστασης στην εκποίηση των φυσικών πόρων και στις κατά τόπους καταστροφές που προκαλεί ή απειλεί να προκαλέσει η ανάπτυξη των πολυεθνικών και του γιγαντισμού στους τομείς των εξορύξεων, της ενέργειας, του τουρισμού κ.α.

Σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν επίσης συλλογικότητες κοινωνικής αλληλεγγύης και συνεργατικών εγχειρημάτων αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας στους τομείς του εμπορίου και της πρωτογενούς παραγωγής. Η πολύχρονη πορεία ζωής όλων αυτών των ανθρώπων και ομάδων έχει αποδείξει ότι υπάρχουν στην νεοελληνική πραγματικότητα υγιή και δυναμικά κοινωνικά κύτταρα, οι δράσεις των οποίων, έχει πλέον έρθει ο καιρός να συναντηθούν, να συντονιστούν, καθώς και η κοινή πολιτική τους φιλοσοφία να εκφραστεί.

Για όλα αυτά σας καλούμε στις 10-11 του Φλεβάρη στις Σταγιάτες Πηλίου στο πολιτιστικό κέντρο (πρώην δημοτικό σχολείο). Έναρξη το Σάββατο στις 11.00, μια διανυκτέρευση το Σάββατο και λήξη την Κυριακή όταν τελειώσουν οι εργασίες. Η συνέλευση της Ραψάνης».