Με αφορμή την έκδοση της ποιητικής συλλογής «Λόγοι» από τις εκδόσεις Βακχικόν, συζητήσαμε με τη συγγραφέα Άννα Ξανθοπούλου για την ποίηση και τα ποιήματά της.

Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;

Ο πόνος της ζωής και των πραγμάτων, θα έλεγα παραφράζοντας λίγο τη συλλογή του Καρυωτάκη. Το γράψιμο αποτελεί μια αποφόρτιση, καθώς και μια ενδόμυχη ανάγκη επικοινωνίας με τους άλλους, παρά το γεγονός ότι είναι μια κατά το πλείστον μοναχική δραστηριότητα.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς είναι να καταφέρετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;

Μπορώ να εκφράζω τη σκέψη μου στο χαρτί εύκολα, αν και ο μεγαλύτερος «μπελάς» είναι να τη διορθώνω. Από τη στιγμή που θα πρωτογράψω κάτι, κάνω μικρές διορθώσεις ή επεμβάσεις, αλλά μου αρέσει πάντα να διατηρώ τη δύναμη της πρώτης έκφρασης, αυτής που με παρακίνησε να προσφύγω σε αυτό.

Ποιες είναι οι επιρροές σας;

Μου αρέσουν οι συγγραφείς του παραλόγου, αλλά και αυτοί που χρησιμοποίησαν τον εσωτερικό μονόλογο, όπως ήταν Ο Τζέημς Τζόυς και η Βιρτζίνια Γουλφ.

Οι πρώτοι απογυμνώνουν από τις ψευδαισθήσεις τον κόσμο που ζούμε και οι δεύτεροι, δίνουν την ίδια στιγμή πολλές πραγματικότητες, καθώς εκφράζουν τις πιο ενδόμυχες σκέψεις, αυτές που δεν μπορούν εύκολα να ειπωθούν.

Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας;

Είναι φοβάμαι η θεματολογία της εποχής μας, αλλά και του φύλου, που μας καθορίζει. Έτσι για μένα είναι η μοναξιά, η δειλία, η υποκρισία, η ασφυκτική πίεση, η διάψευση, η παραίτηση, η οποία είναι και η πιο τρομακτική.

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας.

Πρόκειται για ένα βιβλίο μικρό, ευκολοδιάβαστο παρά το ότι δεν είναι ίσως και πολύ «χαρούμενο», που πραγματεύεται πολλά από αυτά που λίγο πολύ έχουν περάσει από το μυαλό όλων μας, ακόμη και κλεφτά.

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Τι να σας πω; Μου φαίνεται λίγο εξωπραγματικό που υπάρχουν σχολές γραφής … Μάλλον είμαι της «παλιάς σχολής» σε αυτό το ζήτημα.

Δεν είναι συγγραφέας αυτός που χειρίζεται ωραία ή σωστά τη γλώσσα. Θα πρέπει να έχει και έναν λόγο (και εννοώ τη φιλοσοφική έννοια της λέξης), και κυρίως ένα σαράκι. Όχι να γίνει γνωστός, αλλά να λυτρωθεί.

Άρα, κατά τη γνώμη μου όλα οδηγούν στο ότι γεννιέσαι μάλλον. Γίνεσαι απλώς καλύτερος.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας τι θα ήταν αυτό;

Πολύ φοβάμαι ότι δεν ξέρω τι ισχύει πρακτικά για τους λογοτέχνες σε ό,τι αφορά τις υποχρεώσεις τους προς τους εκδότες κτλ. Για τη λογοτεχνία γενικότερα, είναι καλό που υπάρχουν πολλές σχολές. Θα ήταν βαρετό διαφορετικά.

Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;

Φαντάζομαι πως ναι, σκέφτομαι μερικά πράγματα και ελπίζω να τα πραγματοποιήσω.