Ο βίαιος θάνατος του συνανθρώπου μας στην Τρίπολη αναδεικνύει με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο ξανά την βία της Ψυχιατρικής. Ο 34χρονος ήταν ασθενής και βρέθηκε απανθρακωμένος και δεμένος πάνω στο κρεβάτι του.  Η δεύτερη απώλεια  είναι του  Γιώργου Γιαννουλόπουλου, που έφυγε χτυπημένος από έναν επιθετικό καρκίνο. Ο Γιώργος  ήταν ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Επιτροπής (πρώην) χρηστών και Επιζώντων της Ψυχιατρικής και εργαζόμενος στην εργασιακή δομή «Το Καφενείο μας» στο Ψ.Ν.Α.-Δαφνί, όπως συνήθιζε να αυτοσυστήνεται.

Ads

Ένας υπέροχος άνθρωπος , ακούραστος αγωνιστής ενάντια στην ψυχιατρική βία , υπέρ των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία που οραματίζονταν μια άλλη πιο δίκαιη κοινωνία, χωρίς εγκλεισμούς και αποκλεισμούς. Επιβίωσε της μακρόχρονης και βασανιστικής εμπειρίας του ψυχιατρικού εγκλεισμού και την μετέτρεψε σε δύναμη αγώνα κατά του εγκλεισμού, της ψυχιατρικής βίας και της χημικής καθήλωσης με ψυχοφάρμακα. 

Πρωταγωνίστησε σε όλους τους αγώνες για αδιαμεσολάβητη αυτοοργάνωση των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία στην Ελλάδα. Συμμετείχε σε εκδηλώσεις, δράσεις και σε ημερίδες, σε εθνικά και ευρωπαϊκά συνέδρια όπως επίσης και στην διδασκαλία του μαθήματος Κοινωνικός Αποκλεισμός στο Τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ αντιπαραθέτοντας και αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τον Λόγο τον ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία απέναντι στον Λόγο της Ψυχιατρικής και των Ψυχιάτρων-Ψυχολόγων.

Αν μας επέτρεπε ο Γιαννουλόπουλος να συνοψίσουμε την σκέψη και τις απόψεις του θα μπορούσαμε να πούμε:

1.Η διάκριση του Λογικού από το Παράλογο είναι μία συστημική διάκριση που υπηρετεί διαχρονικά την επιβίωση και αναπαραγωγή του κυρίαρχου πολιτικο-κοινωνικού συστήματος και επιστημονικού παραδείγματος
2. Η άσκηση της ψυχιατρικής βίας σε όλες τις μορφές της (ψυχολογικές-κοινωνικές, φυσικές-χημικές) αποτελεί το εργαλείο εφαρμογής αυτής της διάκρισης και της διασφάλισης της ισορροπίας του συστήματος. Η αυτοοργάνωση και η συλλογική δράση των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία αποτελεί την βασική απάντηση σε αυτή την βία
3. Επιτυγχάνοντας ο ίδιος με μεγάλες προσπάθειες την αυτόνομη διαβίωση υποστήριζε ότι η λεγόμενη ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα εξελίχθηκε σε μία διαδικασία χωροταξικής μετεγκατάστασης στην κοινότητα της ιδρυματικής ψυχιατρικής και μεταχείρισης από τα άσυλα στα λεγόμενα οικοτροφεία. Θεωρούσε ότι αυτά αποτελούν και χώρο αναπαραγωγής του κοινωνικού και ψυχιατρικού ελέγχου των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία παρεμποδίζοντας την αυτονομία και τον αυτοπροσδιορισμό τους
4. Η κατασπατάληση και η ανέλεγκτη διαχείριση των κοινοτικών πόρων του προγράμματος «Ψυχαργώς» εξυπηρετεί την διαπλεκόμενη ιδιωτικοποίηση στον τομέα της ψυχικής υγείας με την ανάδειξη των κρατικοδίαιτων μη- κυβερνητικών επιχειρήσεων σε βασικό όχημα αυτής της ιδιόρρυθμης ,δηλαδή με δημόσιους πόρους, αποσάθρωσης της δημόσιας υγείας

5.Ενώ έμπρακτα συμμετείχε σε πρωτοβουλίες από κοινού με άλλες κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες δεν αποδέχεται τον όρο του αναπήρου για τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, χωρίς να τον αμφισβητεί για τους πολίτες με αναπηρία, διότι πιστεύει ότι η αποδοχή αυτή θα σήμαινε ότι αποδέχονται de facto και de jura το ακαταλόγιστο. Η αξιοπρέπειά του δεν του επέτρεπε να παραιτηθεί από το δικαίωμα να σκέφτεται ελεύθερα, δηλαδή να είναι άνθρωπος.

Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να μας εκθέσει τα επιχειρήματά του για την ψυχιατρική βία:

“….Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ψυχιατρική δημιουργήθηκε σαν σώμα δίωξης «αντιφρονούντων» και σαν τέτοιο παραμένει. Κάθε κράτος ή συνασπισμός έχει άλλα κριτήρια για να χαρακτηρίσει κάποιον τρελό. Σήμερα τα κριτήρια βασίζονται στα κριτήρια της Αμερικανικής κατάταξης των ψυχικών ασθενειών….Δηλαδή ότι πει πλέον το μεγάλο αφεντικό. Όταν αναφέρω ότι η ψυχιατρική δημιουργήθηκε σαν σώμα δίωξης αντιφρονούντων δεν εννοώ αυτό που πιστεύουν πολλοί ότι είναι απλώς η συνέχεια της ιεράς εξέτασης του μεσαίωνα.
.. Η ψυχιατρική πήρε το χαρακτήρα σώματος δίωξης μετά την οριοθέτηση από το σύστημα της καρτεσιανής λογικής. Βαθμηδόν όποιος δεν σκεφτόταν με έναν ορισμένο τρόπο, δεν αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα, από τη γωνία που επέτρεπε η εξουσία, βαφτιζόταν άρρωστος, τρελός, μη κανονικός, επικίνδυνος. Η εξουσία χρησιμοποίησε ιατρικούς όρους και ονόμασε γιατρούς του εγκληματίες μισθοφόρους της γιατί τότε οι γιατροί ήταν σε πολύ υψηλή εκτίμηση από όλο τον πληθυσμό ιδιαίτερα τα χαμηλά στρώματα, για τα οποία η άποψη του γιατρού ήταν θέσφατο. Και η ζωή ήταν πολύ πολύ φτηνή εκείνα τα χρόνια.

Αν η εξουσία είχε περισσότερο θράσος θα έβγαζε τρελό και τον Καντ από τους κύριους αμφισβητίες της καρτεσιανής λογικής. Και κάτι για όσες κυρίες και όσους κυρίους συναδέλφους μου επιζητούν να ενσωματωθούν σε μυήσεις και συλλόγους σωματικά αναπήρων, πρώτον να αποδεχτούν σε μόνιμη βάση να τους ονομάζουν ανάπηρους και όχι όποτε θέλουν αυτοί για δικούς τους λόγους. 

Δεύτερον αφού πηγαίνουν να ενσωματωθούν σε αυτούς τους συλλόγους αποδεχόμενοι φυσικά ότι είναι ανάπηροι στο μυαλό, στη σκέψη, στην κρίση πως απαιτούν ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, ίση μεταχείριση, με τους μη ανάπηρους στο μυαλό αφού για να αξιοποιήσουν όλα αυτά που απαιτούν χρειάζεται ορθή κρίση, την οποία αφού ενσωματώνονται σε κινήματα αναπήρων ως ανάπηροι στο μυαλό αποδέχονται ότι δεν την έχουν. 

Δεν ξέρω αν κάπου εδώ μπερδευτήκατε αλλά είμαι βέβαιος ότι με λίγη προσπάθεια θα καταλάβετε τι εννοώ. Πιστεύω ότι εκείνοι που σπρώχνουν τους χαρακτηριζόμενους ψυχασθενείς να ενταχθούν σε κινήσεις αναπήρων το κάνουν για να στερήσουν τη σοβαρότητα και αντικειμενικότητα του λόγου τους, γιατί  ποιος δίνει σημασία στο τι λέει, τι ισχυρίζεται ή τι απαιτεί κάποιος που έχει αποδεχτεί ότι είναι ανάπηρος στο μυαλό. Στην καλύτερη των περιπτώσεων τα λόγια του τα θεωρούν φλυαρίες. Άρα θα θεωρείτε αυτονόητο ότι θα μιλάει για λογαριασμό του κάποιος άλλος. Εκεί είναι και το μεγάλο θέμα: αυτός ο κάποιος άλλος, αυτοί οι κάποιοι άλλοι. 

Σήμερα το τονίζω ακόμη μια φορά το να μιλά κάποιος για λογαριασμό μας λες και εμείς είμαστε ηλίθιοι μας προσβάλει όλους. Εκτός βέβαια τους φρενοβλαβείς. Εμείς οι άλλοι έχουμε μια έντονη απέχθεια σε κάθε είδους λόμπυ, μεσάζοντες, νταβατζίδες, ψυχοπατέρες από το εργατοπατέρες και σε κάθε είδους επαφή ή συνεννόηση όταν δεν γίνεται κάτω από το φως του ήλιου. Η λέξη λόμπυ και τα συναφή σημαίνουν για εμάς πρακτικές με τις οποίες δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση…..” ( απόσπασμα από την εισήγηση «Mας αφορά Όλους» στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο των Επιζώντων της Ψυχιατρικής που έγινε τον Σεπτέμβρη του 2010 με την υποστήριξη του Τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ)
Αγαπητός σαν άνθρωπος ,ευχάριστος και προσιτός εξέπεμπε και με την φυσική του παρουσία την αλήθεια της εμπειρίας του και των διδαγμάτων αντίστασης στον κοινωνικό αποκλεισμό..

Δύο αγαπημένοι του φίλοι και συναγωνιστές η Ντία Κουτσογιάννη και ο Γιάννης Καρτεράκης, μέλη της Πανελλήνιας Επιτροπής και της ομάδας Αυτοβοήθειας Χανίων τον αποχαιρετούν με τα παρακάτω λόγια :

«Ο Γιώργος είχε την αξιοπρέπεια του αγωνιστή που αγαπούσε αυτή τη μάχη, παρ’ όλες τις αντιξοότητες αληθινός, δεν ασκούσε απλά μια κριτική ενάντια στη βαρβαρότητα και τη βαναυσότητα της μεταχείρισης των ψυχιάτρων και της κάθε τέτοιας πρακτικής και ιδεολογίας, αλλά ήταν ο ίδιος μια μαρτυρία. Ο δυναμισμός του μέσα σε αυτό το τοπίο φρίκης και μέσα στην άθλια καθημερινότητά μας είναι μια αχτίδα που δείχνει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να σπάσει αυτό το κατεστημένο. Πάντα δίπλα μας, στυλοβάτης των μη κατευθυνόμενων συναντήσεών μας, μας άφησε το θάρρος του για παρακαταθήκη. Η εθελοντική του εργασία, η επιμονή του να καταγγέλλει το αίσχος, καθώς και η εμπειρία του μέσα από τη συνεχή και ενεργό παρουσία του στις διεκδικήσεις των δικαιωμάτων που διαρκώς στερούμαστε, αποτελούν φάρο ελπίδας, βαθιάς ανθρωπιάς και ελευθερίας, που φωτίζει όλους μας. Αντίο φίλε. Καλό ταξίδι.»