Η νέα κινηματογραφική εβδομάδα, μας φέρνει εφτά ταινίες εκ των οποίων οι τέσσερις είναι καινούργιες. Η ταινία της εβδομάδας, μας έρχεται από τη Γαλλία και ακούει στο όνομα: «Οικογένεια Μπελιέ». Ιδιαίτερα αξιόλογη πρόταση αποτελεί και το ντοκιμαντέρ του Στέφαν Χάουπτ, «Ένα Τραγούδι Για Τον Αργύρη», που επίκαιρο όσο ποτέ επαναφέρει το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων. Παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη το Ταινιόραμα και αυτές είναι οι προτάσεις μας, για την 5η εβδομάδα προβολών του.

«Οικογένεια Μπελιέ» (La Famille Bélier / The Bélier Family) του Ερίκ Λαρτιγκό (Γαλλία, Βέλγιο – 2014)

Στην οικογένεια Bélier, όλοι είναι κωφοί, εκτός από την Πάολα (Λουάν Εμερά), 16 ετών. Είναι απαραίτητη διερμηνέας για τους γονείς της σε καθημερινή βάση, κυρίως για την εκμετάλλευση του οικογενειακού κτήματος. Μια μέρα, παρακινημένη από τον καθηγητή μουσικής της, ο οποίος ανακάλυψε το ταλέντο της στο τραγούδι, αποφασίζει να προετοιμαστεί για το διαγωνισμό του Radio France. Μια επιλογή ζωής που θα σήμαινε για εκείνη τον αποχωρισμό από την οικογένειά της και το αναπόφευκτο πέρασμα προς την ενηλικίωση.

Η νέα δημιουργία του Ερίκ Λαρτιγκό – έχοντας σημειώσει αξιοσημείωτη εμπορική αλλά και καλλιτεχνική επιτυχία στη Γαλλία – αποτέλεσε τον Μάρτιο την επίσημη ταινία έναρξης του 16ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδος. Παράλληλα η ταινία συμμετείχε και στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ, εντυπωσιάζοντας το κοινό και αποσπώντας το Βραβείο Κοινού Fischer 2015. Η «Οικογένεια Μπελιέ» είναι μία αξιόλογη κωμωδία, βασισμένη σ’ ένα πρωτότυπο και διασκεδαστικό σενάριο. Η πρωταγωνίστρια Λουάνε Εμρά ( Louane Emera), έλαβε φέτος το Βραβείο Σεζάρ στην κατηγορία της καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού, για την ερμηνεία της, ενώ η ταινία είχε αποσπάσει ακόμη πέντε υποψηφιότητες.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς ήταν η πιστή και αυθεντική αποτύπωση του κόσμου των κωφών, μακριά από τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που ενδεχομένως να έχουμε γι’ αυτόν, κάτι το οποίο αποδίδεται στην μεγάλη οθόνη με σεβασμό. Είναι ένας κόσμος γεμάτος επικοινωνία και συναισθήματα. Όπως εξηγεί ο σκηνοθέτης, η νοηματική είναι μια γλώσσα οπτική και άρα καθαρά κινηματογραφική, και αυτό ήταν το κρισιμότερο και δυσκολότερο σημείο της προετοιμασίας και των γυρισμάτων.

«Για μένα, το παν είναι η ιστορία, και στην περίπτωση αυτή η ιστορία με συγκίνησε πολύ. Η οικογένεια είναι μία θεματική με την οποία ταυτίζονται όλοι και γι’ αυτό είναι συχνό θέμα για την τέχνη. Όλα είναι τόσο κοντά στην επιφάνεια, πρωτόγονα συναισθήματα, το γέλιο, το δάκρυ. Και στην ταινία αυτή δεν χρειάζεται να διαλέξει κανείς ανάμεσα στην κωμωδία και την συγκίνηση, όπως ακριβώς και στη ζωή.» – Ερίκ Λαρτιγκό

«Ένα Τραγούδι Για Τον Αργύρη» (A Song For Argyris) του Στέφαν Χάουπτ (Ελβετία – 2006)

Δίστομο, 10 Ιουνίου του 1944. Ένα μικρό χωριό, που βρίσκεται τοποθετημένο ένα βήμα από τη θάλασσα, στον δρόμο από την Αθήνα προς τους Δελφούς. Ο μικρός Αργύρης σχεδόν τεσσάρων χρονών, επιζεί μιας κτηνώδους σφαγής των Γερμανικών Δυνάμεων Κατοχής: «Μέτρο Εξιλέωσης» μιας ναζιστικής μεραρχίας ως αντίποινα για μία επίθεση ανταρτών εναντίον των Γερμανών στην περιοχή. Σε λιγότερο από δύο ώρες σκοτώνονται 218 κάτοικοι του χωριού – γυναίκες, άντρες, γέροι, μωρά και βρέφη. Ο Αργύρης χάνει τους γονείς του και ακόμη 30 συγγενείς. Έτσι βρίσκεται στην Ελβετία, στο παιδικό χωριό Πεσταλότσι στο Τρόγκεν, όπου μεγαλώνει μακριά από την πατρίδα του αλλά και από τη δυστυχία που επικρατεί στην μεταπολεμική Ελλάδα…

Το λυρικό ντοκιμαντέρ του Ελβετού σκηνοθέτη Στέφαν Χάουπτ, «Ένα Τραγούδι για τον Αργύρη» (A Song For Argyris / Ein Lied für Argyris – 2006), επανακυκλοφορεί στις Κινηματογραφικές Αίθουσες, με αφορμή την συμπλήρωση εβδομήντα ένα χρόνων από τη μαρτυρική σφαγή στο Δίστομο, στις 10 Ιουνίου του 1944. Το ντοκιμαντέρ περιγραφεί τη συγκινητική ιστορία της ζωής του Αργύρη Σφουντούρη με φόντο τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, από την Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο μέχρι τη Μεταπολίτευση. Παράλληλα όμως το φιλμ παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο, επαναφέροντας τη συζήτηση για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

Διαβάστε επίσης:
Στο σταυροδρόμι της ιστορίας: «Ένα Τραγούδι για τον Αργύρη»
71 χρόνια από τη σφαγή στο Δίστομο: Ένα Τραγούδι για τον Αργύρη

Κυκλοφορούν επίσης:
– «Καταδίωξη σε Δύο Ηπείρους» (Survivor – 2015) του Τζέιμς Μακ Τιγκ (Η.Π.Α., Μ. Βρετανία), με πρωταγωνιστές τους: Μίλα Γιόβοβιτς, Ντίλαν Μακντέρμοτ, Πιρς Μπρόσναν, Έμα Τόμσον, Τζέιμς Νταρσί και Άντζελα Μπάσετ.

Μια υπάλληλος του Υπ. Εξωτερικών (Μίλα Γιόβοβιτς) διορίζεται στην Αμερικανική πρεσβεία στο Λονδίνο όταν όλη της η ομάδα συνεργατών σκοτώνεται από μια έκρηξη βόμβας. Η ίδια γίνεται στόχος εκτελεστών και βρίσκεται παγιδευμένη για εγκλήματα που δεν έχει κάνει. Θα ακολουθήσει ένας αγώνας επιβίωσης, δικαίωσης αλλά και προσπάθειας να αποτρέψει μια καταστροφική επίθεση που θα λάβει χώρα την Παραμονή Πρωτοχρονιάς στη Νέα Υόρκη. Γυρισμένη με φόντο τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, η ταινία αποτελεί μία μέτρια κατασκοπευτική περιπέτεια, με τον Πιρς Μπρόσναν στον ρόλο του “κακού” και την υπέροχη Μίλα Γιόβοβιτς – σ’ ένα διάλειμμα από τις ταινίες Resident Evil – να είναι ο μόνος λόγος θέασης, στον ρόλο ενός θηλυκού Τζέιμς Μποντ, που ενάντια σε όλα τα δεδομένα, προσπαθεί να επιβιώσει…

– «Σε Ξένα Παπούτσια» (The Cobbler) του Τόμας Μακάρθι (Η.Π.Α. – 2014). Πρόκειται για τη νέα ταινία του Άνταμ Σάντλερ, που παρά την παρουσία καταξιωμένων ηθοποιών – Στιβ Μπουσέμπι, Ντάστιν Χόφμαν, Έλεν Μπάρκιν – το φιλμ δεν καταφέρνει να ξεφύγει της μετριότητας που συχνά πυκνά συνοδεύει τις δημιουργίες του Σάντλερ…

– Η νέα κινηματογραφική εβδομάδα διαθέτει και blockbuster, που δεν είναι άλλο από το «Jurassic World» (2015 – 3D) του Κόλιν Τρεβόροου (Η.Π.Α.). Το φιλμ παρά την σχετικά καλή χρήση της τεχνολογίας του 3D δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο στις ταινίες της συγκεκριμένης σειράς, ενώ οι συνεχείς αναφορές στις προηγούμενες ταινίες δεν βοηθούν την έτσι κι αλλιώς προβλέψιμη εξέλιξη της ιστορίας.

Στο «Jurassic World», πρωταγωνιστεί ο Κρις Πρατ – εκμεταλλευόμενος κυρίως την εμπορική επιτυχία της ταινίας «Guardians of the Galaxy» – ο Ινδός ηθοποιός Ίρφαν Καν – ο οποίος βέβαια μας έχει συνηθίσει σε πολύ καλύτερες επιλογές: Slumdog Millionaire (2008), Life of Pi (2012), The Lunchbox (2013) – και η ανερχόμενη Μπράις Ντάλας Χάουαρντ – η οποία εδώ μας θυμίζει υπερβολικά την συμπρωταγωνίστρια της στο “The Help” (2011), Τζέσικα Τσαστέιν – ενώ έναν μικρό ρόλο έχει και η Βρετανίδα ηθοποιός Katie McGrath – γνωστή κυρίως από την τηλεοπτική σειρά, “Merlin” (2008).

– «10η Μέρα» (2012) του Βασίλη Μαζωμένου (Ελλάδα)

Όπως σας είχαμε ήδη ενημερώσει σχετικά, από σήμερα επανακυκλοφορεί η πάντα επίκαιρη δημιουργία του Βασίλη Μαζωμένου: «10η Μέρα». Η ταινία αποτελεί μία διαχρονική και πρωτότυπη δημιουργία, η οποία βασίζεται σε πραγματική ιστορία και αναδεικνύει το κρίσιμο θέμα των μεταναστών στην Ελλάδα, από τη ματιά αυτή τη φορά ενός Αφγανού.

Διαβάστε επίσης:
Συνέντευξη: Η «10η Ημέρα» του Βασίλη Μαζωμένου
Το κρίσιμο θέμα της μετανάστευσης με τη ματιά ενός Αφγανού

Η επανέκδοση της εβδομάδας, μας ταξιδεύει στην Ιταλία, μέσα από το κλασσικό technicolor ρομάντζο, «Διακοπές στη Βενετία» (Summertime) του Ντέιβιντ Λιν (Μ. Βρετανία, Η.Π.Α. – 1955) και πρωταγωνιστές, την υπέροχη Κάθριν Χέμπορν και τον Ροσάνο Μπράτσι. Το μουσικό σκορ υπογράφει ο Alessandro Cicognini.

Η Τζέιν, μια μοναχική γυναίκα από το Οχάιο, φτάνει στη Βενετία για να κάνει τις διακοπές που χρόνια ονειρευόταν. Η Τζέιν αγαπά την ανεξαρτησία της, αλλά δεν μπορεί παρά να ζηλεύει τα αμέτρητα ζευγάρια που συναντά γύρω της. Περιπλανιέται άσκοπα με μόνη της συντροφιά μία κάμερα. Συναντά τυχαία το Ρενάτο και μεταξύ τους γεννιέται ο έρωτας. Η Τζέιν είναι έτοιμη να υποκύψει στο φλερτ του Ρενάτο, όταν ανακαλύπτει ότι ο άνδρας αυτός είναι παντρεμένος…

Το φιλμ είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο του Άρθρουρ Λόρενς “The Time of the Cuckoo”, ενώ αξίζει να σημειώσουμε ότι το έργο είχε αποσπάσει δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ. Στις Κατηγορίες Καλύτερης Σκηνοθεσίας και ‘Α Γυναικείου Ρόλου, για την ερμηνεία της σπουδαίας Κάθριν Χέμπορν, της ηθοποιού με την εντυπωσιακή φιλμογραφία που της χάρισε οκτώ (8) υποψηφιότητες για Όσκαρ και τέσσερα (4) χρυσά αγαλματίδια…