Γεννημένη στις 22 Ιουνίου του 1949, η Μέριλ Στριπ θεωρείται δικαίως ως μία από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς της σύγχρονης εποχής. Κατέχει το ρεκόρ των 21 Υποψηφιοτήτων στα Όσκαρ, ενώ έχει κερδίσει 3 φορές. Με αφορμή τα γενέθλιά της, θυμόμαστε την χαρακτηριστική ταινία, «Αμφιβολία» του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ.

Το 1964, στο σχολείο του Σεντ Νίκολας στο Μπρονξ, ο χαρισματικός ιερέας Φλιν (Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν) προσπαθεί να ανατρέψει τα αυστηρά έθιμα διαπαιδαγώγησης. Σε αντίθεση με αυτόν, η αυστηρή Διευθύντρια του σχολείου Αδελφή Αλοΐσιους (Μέριλ Στριπ), πιστεύει ακράδαντα στη δύναμη του φόβου και της πειθαρχίας.

Οι άνεμοι της πολιτικής αλλαγής όμως φτάνουν αναπόφευκτα μέχρι την κοινότητα του Μπρονξ και το σχολείο μόλις δέχεται τον πρώτο του μαύρο μαθητή, τον Ντόναλντ Μίλερ. Όταν η αθώα Αδελφή Τζέιμς (Έιμι Άνταμς) μοιράζεται με την Αδελφή Αλοΐσιους την υποψία της ότι ο Πάτερ Φλιν δείχνει υπερβολικό ενδιαφέρον προς τον Ντόναλντ, η σκληρή Διευθύντρια ορκίζεται να αποκαλύψει την αλήθεια και να διώξει τον ιερέα από το σχολείο.

Χωρίς καμία άλλη απόδειξη πέρα από τη βεβαιότητά της, η Αδελφή Αλοΐσιους ξεκινάει μια αμείλικτη μάχη που απειλεί να διαλύσει την εκκλησία και το σχολείο, με συγκλονιστικές συνέπειες.

«Όταν ξεκίνησα να γράφω, αισθανόμουν περιτριγυρισμένος από μια κοινωνία που φαινόταν απόλυτα βέβαιη για ένα σωρό πράγματα» θυμάται ο σκηνοθέτης Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ και συμπληρώνει: «Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω ένα θεατρικό έργο γύρω από το γεγονός ότι ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κάτι στα σίγουρα. Ήθελα να επισημάνω ότι η φύση της αμφιβολίας τείνει στο άπειρο, ότι η αμφισβήτηση επιτρέπει την εξέλιξη και την αλλαγή σε αντίθεση με τη βεβαιότητα, που οδηγεί σε αδιέξοδα. Όταν υπάρχει βεβαιότητα τότε η συζήτηση σταματά» παρατηρεί ο συγγραφέας, που εκτός από την αμφιβολία ως κατάσταση, σχολιάζει επίσης και το μηχανισμό της, εκθέτοντας πολλές απόψεις για τα ίδια γεγονότα και αφήνοντας να τις κρίνει μόνος του ο θεατής:

«Δε θα πω εγώ στους θεατές τι είναι σωστό και τι λάθος. Θέλησα απλά να τους κάνω να σκεφτούν και να αισθανθούν αντί να προκαθορίσω το τι ακριβώς θα σκεφτούν και θα αισθανθούν. Για περισσότερο από έναν αιώνα οι σκηνοθέτες θέτουν ερωτήματα τα οποία απαντούν στο τέλος της ταινίας. Με το συγκεκριμένο έργο ήθελα το κοινό να φύγει από την αίθουσα όχι με μια απάντηση αλλά με τη σκέψη «Τι ωραία ερώτηση!». Έτσι οι θεατές οικειοποιούνται την ιστορία».

Από τις πρώτες σκηνές της ταινίας «Αμφιβολία» μέχρι το δυναμικό φινάλε της, μια διάχυτη αβεβαιότητα συνοδεύει τους θεατές σ’ ένα προκλητικό μυστήριο όπου δύο καλόγριες, ένας ιερέας και η μητέρα ενός αγοριού έρχονται αντιμέτωποι με τα βασικά τους πιστεύω, παλεύοντας με κρίσεις και ετυμηγορίες, την καταδίκη και την αμφιβολία.

Αυτή ακριβώς η λέξη, «αμφιβολία», ήταν που αρχικά ενέπνευσε τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ να γράψει το ομώνυμο θεατρικό έργο, το οποίο και μετέφερε ο ίδιος στην μεγάλη οθόνη (Υποψήφιο για Όσκαρ Σεναρίου) έχοντας στο πλευρό του τέσσερις σπουδαίους ηθοποιούς: την Μέριλ Στριπ, τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, την Έιμι Άνταμς και την Βαϊόλα Ντέιβις.

Θέλοντας να μιλήσει για την αμφιβολία, ο δημιουργός αναζήτησε μια κατάσταση που θα μπορούσε να δημιουργήσει πολώσεις. Ένας παπάς που κατηγορείται – άδικα ενδεχομένως – ότι εκμεταλλεύεται έναν πιστό του, θα δημιουργούσε το κατάλληλο υπόβαθρο για την ιστορία. Έχοντας καταλήξει στο θέμα του, ο συγγραφέας ανέτρεξε στα προσωπικά του βιώματα από τα παιδικά του χρόνια, όταν μαθήτευε σε ένα αυστηρό Καθολικό σχολείο του Μπρονξ.

Τη συγκεκριμένη περίοδο που περιγράφει η ταινία, το 1964, οι ανατροπές στην αμερικανική κοινωνία ήταν έντονες: αμέσως μετά τη δολοφονία του Κένεντι, η πίστη σε ιεραρχίες και θεσμούς όπως ο στρατός ή η εκκλησία, είχε κλονιστεί. Επίσης οι συζητήσεις για το θέμα του ρατσισμού ήταν έντονες. Ενσωματώνοντας όλα αυτά τα στοιχεία στην ταινία του, ο Σάνλεϊ προσπάθησε να κρατήσει αποστάσεις και από τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες που εκφράζουν τις εκ διαμέτρου αντίθετες πλευρές, παρότι, όπως ομολογεί ο ίδιος, ταυτίζεται με ορισμένα χαρακτηριστικά τόσο του Πατέρα Φλιν όσο και της Αδελφής Αλοϊσιους.

Η ταινία ήταν υποψήφια για πέντε Όσκαρ και παρόλο ότι δεν κέρδισε κανένα, ανήκει στην μικρή εκείνη κατηγορία των ταινιών που και οι τέσσερις βασικοί πρωταγωνιστές της, κέρδισαν από μία Υποψηφιότητα για τις εξαιρετικές ερμηνείες του. Στα συν και οι υπέροχες μάχες «υποκριτικής» μεταξύ δύο κορυφαίων ηθοποιών, της Μέριλ Στριπ και του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν.

Μέριλ Στριπ

Πραγματοποίησε το ντεμπούτο της στο θέατρο το 1971 στο έργο «The Playboy of Seville» και στην τηλεόραση το 1977 με την τηλεταινία «The Deadliest Season». Την ίδια χρονιά έκανε και την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο με την ταινία «Τζούλια» (Julia, 1977). Γρήγορα ήρθαν καλλιτεχνικές και εμπορικές επιτυχίες με ρόλους στις ταινίες «Ο Ελαφοκυνηγός» (The Deer Hunter, 1978) και «Κράμερ εναντίον Κράμερ» (Kramer vs. Kramer, 1979). Για την πρώτη ταινία έλαβε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ ενώ για τη δεύτερη κέρδισε το πρώτο της Όσκαρ. Το 1982 κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ για την ερμηνεία της στην ταινία «Η Εκλογή της Σόφι» (Sophie’s Choice). Το 2012 κέρδισε το τρίτο της Όσκαρ για την ταινία Η Σιδηρά Κυρία (The Iron Lady).

Η Στριπ έχει λάβει συνολικά 21 υποψηφιότητες για Όσκαρ, κερδίζοντας τρία, και 32 υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα, κερδίζοντας οκτώ. Είναι η ηθοποιός με τις περισσότερες υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα στην ιστορία του κινηματογράφου. Έχει επίσης βραβευθεί με δύο Βραβεία Έμμυ, δύο Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών, δύο BAFTA, ένα βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών, το Τιμητικό βραβείο της Χρυσής Άρκτου για το 2012, ενώ έχει λάβει και πέντε υποψηφιότητες για Βραβείο Γκράμι Το 2004 βραβεύθηκε με το Life Achievement Award από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.

Διαβάστε Επίσης:

• Έιμι Άνταμς: Χωρίς «Αμφιβολία» τα «Μεγάλα Μάτια» της είναι ένας μοναδικός «Οδηγός Διαπλοκής»
• Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν: Ο σημαντικότερος ηθοποιός της γενιάς του

Αμφιβολία / Doubt
Σκηνοθεσία: Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ
Σενάριο: Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ, βασισμένο στο θεατρικό έργο: «Doubt: A Parable»
Πρωταγωνιστές: Μέριλ Στριπ, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Έιμι Άνταμς, Βαϊόλα Ντέιβις, Τζόζεφ Φόστερ ΙΙ
Μουσική: Χάουαρντ Σόρ
Φωτογραφία: Ρότζερ Ντίκινς
Μοντάζ: Dylan Tichenor
Έτος Παραγωγής: 2008
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 104 λεπτά