Oι «Παλιές πουτάνες» του Σπύρου Δερβενιώτη θα ήθελε να είναι ένα ακόμη γκραφικ νόβελ, αλλα για κακή τους τύχη είναι η «Παπυρος Λαρούς Μπριτάνικα» μια αλτερνατιβ εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας που περιγράφει περίτεχνα, λιτά και ουσιαστικά την ανώμαλη γέννηση ενός κατασκευασμένου από 29 παγκόσμιους ολιγάρχες ενός προβληματικού νόθου κράτους, μέχρι σχεδον τις μέρες μας.

Βρήκα τον τίτλο πολύ επιηκή σε σχεση με αυτά που βλέπουμε κι ακούμε από,  με κυβερνητικές άδειες, ραδιόφωνα τηλεοράσεις και πληρωμένα τουίτς, αλλα αυτό εχει να κάνει με τον Δερβενιώτη που ενώ το παίζει εξω καρδιά και ανθρωπος ντριριντάχτα τελικά είναι πολύ πιο σεμνός, εκνευρεστικά ταπεινός και σχεδόν προσεκτικός κι αυτά είναι τρια βασικά θέματα που διαχωρίζουν το χιούμορ με την πλάκα.

Ο Δερβενιώτης εχει χιούμορ και δεν μασάει από Ιστορία όπως μας τη μαθαίνουν στα σχολειά και τα καταχητικά.

Επιλέγει γεγονότα που αλλοι τα αγνοούν, τα προσπερνούν ή τα έχουν ξεχάσει για να περιγράψει την ελληνική Ιστορία
των τελευταίων 200 ετών ή πιο σωστά, την Ιστορία της τάξης αυτών,  που από «διαμαντόπετρα της γης το δακτυλίδι» μας κατάντησαν ζητιάνους, περίγελα παρατράγουδα μιας δεξιόστροφης Ευρώπης που φλερτάρει με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες, με τον Φασισμό.

Με ένα ολοκάθαρο σκίτσο,  μοναδικό, σίγουρο και κρυφά μελαγχολικό -γιατί ξέρει κάθε στιγμή πολύ καλά για τι μιλάει- καταφέρνει να μας κανει να γελάμε, με οσα ανεχτηκαμε, σιωπήσαμε, κατάπιαμε αμάσητα ή προσπεράσαμε με βιασυνη μη και δεν προλάβουμε τις προσφορές και τις εκτώσεις των ζωών μας στα πολυκαταστήματα της λήθης.

Κι αν ισως κάπου κάπου γίνεται αιχμηρός, δεν γίνεται δολοφόνος, άλλοι δολοφονούν όχι οι κομίστες, άλλοι αθωνόνται, οι κομίστες καταδικάζονται στη χωρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Με αφορμή μια καθόλου τυχαία επιλεγμένη  ελληνική οικογένεια αστών με βλαχομπαρόκ παιδεία προπληρωμένα copy paste μεταπτυχιακά κι όνειρα να κερδίσουν ψήφους σε ριάλιτυ
αποθεώνει τον Aμοραλισμό, τη Ρεμούλα, την Yποκρισία, το Δήθεν,το Ντεμέκ που λεμε στη Σαλονίκη,  τις συναλλαγές ύποπτες κι υπόγειες  με την κάθε λογης εξουσία,  με ατάκες δηλητηριο, βιτριολικές, που ανερυθρίαστα ξεστόμισε δημόσίως  καποιος για να μας δείξει, να μας επιστήσει τη προσοχη, να μας δείξει και να μας υπενθυμίσει το ΜΕΤΡΟΝ που χάσαμε -αν το είχαμε δηλαδή και ποτέ- και μέσα από το χιούμορ,  το τόσο ιδιαίτερο να μας υπενθυμίσει τι οφείλαμε και δεν κάναμε.

Ποιές κατσίκες κάναμε κυρίες,  και ποιους τράγους πρωθυπουργούς,  υπουργούς και επιδραστικές τηλεοπτικές περσόνες της χαμοζωής μας.

Κι αν βρεθεί κάποιος να σχολιάσει εν είδει αντικειμενικότητας, “ναι αλλά τι κάνανε οι άλλοι;  οι αντίπαλοι;”

Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλα ο Δερβενιώτης ξέρει καλα κι από Ιστορία και από Πολιτική και γνωρίζει αυτό που όλοι μας είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, οι «άλλοι» εχουν από χρόνια παρει μπακαλορεά στις διασπάσεις, δεν υπάρχουν ουσιαστικά ποτέ, παρα μόνο κατά καιρούς θυσιάζουν τις αθώες Ιφιγένειεές τους, μην αρχίσω κι αραδιάζω τωρα ονόματα, θα αρκεστω στον Παυλο Φύσσα και τη Ζακιε Ο για να σκεφτούμε τι ζησαμε, τι ζούμε και με τέτοιες παλιές πουτάνες που εχουμε μπλέξει τι θα ζήσουμε αν δεν ξυπνήσουμε ενωμένοι μια γροθιά, ένας ανθρωπος, μια δύναμη από τη γη προσγειωμένοι και σίγουροι σαν σύγχρονοι Ανταίοι, τιμωροί με τη ψήφο μας και προπαντων ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ.

Κι ας χάσουμε από τους τραβεστι Ηρακλήδες που μας κυβερνούν. 

Οι «Παλιές πουτάνες» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Χαραμάδα», σε επιμέλεια των Μαρίας Χρίστου και Νεκτάριου Λαμπρόπουλου.