Ένα έργο για τη γενιά του WhatsApp και του χιπ χοπ, μια θεματική που θυμίζει Ρωμαίο και Ιουλιέτα και εξελίσσεται σε ένα μοντέρνο, κοινωνικό και υπαρξιακό δράμα. Ένας εκρηκτικός μονόλογος ενός έφηβου που ψάχνει τον εαυτό του, το Α.Κ.Α. (Also Know As), με το οποίο ο Αργεντινός Ντάνιελ Μέγιερ πρωτοεμφανίστηκε στην ισπανική σκηνή το 2018 κερδίζοντας πολλά βραβεία, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Η σκηνοθέτης της παράστασης Μαριτίνα Πάσσαρη μας μιλάει για τον ήρωα, το έργο και τα θέματα που θίγει. Όπως το να αναρωτηθούμε, μικροί μεγάλοι, για την ταυτότητα μας.

Μιλήστε μου για τον Κάρλος.

Είναι ένας έφηβος που μεγαλώνει σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή μεγαλούπολη. Του αρέσει η μουσική, το Netflix (όχι και τόσο) παίζει Playstation (όχι και τόσο). Έχει φίλους. Είναι σε γενικές γραμμές καλός μαθητής. Δεν του αρέσει η γυμναστική. Προτιμά να δοκιμάζει φιγούρες χιπ χοπ. Ζει σε ένα ωραίο σπίτι. Είναι γενικά ευχαριστημένος από τη ζωή του.

Also known as… πώς το συμπληρώνετε;

Νομίζω ότι αυτό είναι η έκπληξη του έργου .

Ποιος είναι στ’ αλήθεια;

Κατά βάθος είναι ένα παιδί που πασχίζει να είναι κανονικό, πιο κανονικό από όλα τα άλλα. Ίσως επειδή είναι υιοθετημένος. Δεν πιστεύει ότι έχει πρόβλημα, αλλά επιμένει τόσο πολύ που μας βάζει σε σκέψεις.

Πώς τον προσεγγίσατε;

Όπως σε όλα τα έργα που ασχολούμαι. Δεν γίνεται να σκηνοθετήσεις, να γράψεις ή να υποδυθείς ένα πρόσωπο αν δεν το αγαπήσεις και δεν το κατανοήσεις. Στα χέρια σου έχεις μόνο το κείμενο. Ψάχνοντας στις λέξεις και τις φράσεις του έργου, ελπίζεις να βρεις τα κλειδιά του προσώπου.

Πώς τον αναγνωρίζετε; Πού τον συναντάτε;

Από την άλλη, θέλω να πω πέρα από τις λέξεις, υπάρχει η πραγματικότητα. Στις γειτονιές, στα σχολεία, στα πάρκα υπάρχουν επίσης πολλές διαφορετικές εκδοχές του Κάρλος που μπορούν να σε εμπνεύσουν. Αυτός ο συνδυασμός του φανταστικού ήρωα που φτιάχνουν οι λέξεις του συγγραφέα μαζί με συγκεκριμένες συμπεριφορές που συναντάς στο δρόμο ή σε κάποιο σπίτι φίλου δημιουργούν σιγά σιγά ένα θεατρικό πρόσωπο.

Είναι πρόσωπο της εποχής μας;

Ναι αλλά όπως όλοι οι ήρωες των έργων που αξίζουν τον κόπο, η υπόστασή του χτίζεται πάνω σε θεμελιώδη ερωτήματα της ανθρώπινης φύσης. Αν ο Άμλετ αναρωτιέται “Να ζει κανείς ή να μη ζει;”, ο Κάρλος αναρωτιέται “Ποιος είμαι , αυτό που βλέπουν οι άλλοι ή αυτό που πιστεύω εγώ;” Δεν θέλω να πω ότι ο Κάρλος είναι ένας άλλος Άμλετ, όμως δεν μπορεί να υπάρξει σύγχρονος ήρωας αν δεν επικοινωνεί με κάτι που να αφορά όλες τις εποχές.

Το έργο μιλάει για τη γενιά του WhatsApp και του hip hop. Πως θα χαρακτηρίζατε τη γενιά του Κάρλος;

Το έργο έχει ένα πολύ απλό και ουσιαστικό τρόπο να μιλάει για το σήμερα. Το διαδίκτυο, ο τρόπος που επικοινωνούν, μιλάνε, σχετίζονται οι νέοι (και οι μεγαλύτεροι πια), οι εφαρμογές, οι σειρές, οι μουσικές, η διάλυση της παιδείας είναι αναγνωρίσιμα από όλους. Ίσως οι μεγαλύτεροι να θυμούνται τις αναπάντητες ή ακόμα και το ταχυδρομείο, η αλήθεια είναι, όμως, ότι πια όλοι στον ίδιο κόσμο ζούμε (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων). Η τεχνολογία είναι στη ζωή όλων μας. Άλλωστε μετά την πανδημία έχουμε γίνει όλοι πιο μοναχικοί. Αυτό είναι πιο βαρύ όταν είσαι νέος; Δεν ξέρω. Μπορεί. Δεν συνηθίζω να χαρακτηρίζω γενιές με χρώματα, πιστεύω ότι η νεότητα είναι πάντα φωτεινή.

Ο Κάρλος και η Κλαούντια τι σχέση μπορεί να έχουν με το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα;

Φυσικά κι έχουν. Τον νεανικό/ εφηβικό πρώτο έρωτα δεν μπορεί να τον αλλάξει το Whats App παρά μόνο επιφανειακά. Παραμένει ορμητικός και απελπισμένος.

Aν ο Κάρλος ήταν γιός σας τι θα του λέγατε;

Ό,τι του λέει και η μητέρα του στο έργο. Ότι τον αγαπάω.

Ποιο είναι το μήνυμα του έργου;

Πιστεύω στα ερωτήματα και όχι στα μηνύματα. Στις συλλογικές εμπειρίες που ανοίγουν συζητήσεις. Το θέατρο (και οι συναυλίες ) είναι πια τα μόνα μέρη όπου έχουμε την ευκαιρία να αισθανθούμε ότι είμαστε μαζί. Ίσως για αυτό ανθίζει και πάλι το θέατρο στις μέρες μας, σε αυτή την περίοδο της μοναξιάς. Το Α.Κ.Α. βάζει πολλά θέματα προσωπικά και κοινωνικά. Κυρίως μας κάνει να αναρωτηθούμε για την ταυτότητά μας, πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, τους άλλους, ποια εικόνα έχουν οι άλλοι για μας; Και τέλος μας φέρνει αντιμέτωπους με έναν τρόπο ευφυή χωρίς πολιτική φρασεολογία, με το θέμα της ισότητας απέναντι στη δικαιοσύνη.

Αφορά κυρίως νέους;

Κάθε παράσταση ψάχνει το κοινό της. Θα θέλαμε να αφορά όλους. Οι θεατρικοί ήρωες που είναι νέοι είναι πιο γοητευτικοί. Ίσως το νεανικό κοινό το διασκεδάσει περισσότερο στο πρώτο μέρος. Ίσως οι μεγαλύτεροι σκεφτούν περισσότερο στο δεύτερο. Ίσως έρθουν όσοι αγαπούν τις παραστάσεις με μουσική και χορό. Ίσως γονείς με τα εφηβάκια τους. Ζευγάρια. Μοναχικοί. Το κοινό έχει πολύ περισσότερες κατηγορίες από την ηλικία.

Είμαστε αυτό που δείχνουμε; Αυτό που νομίζουμε; Αυτό που βλέπουν οι άλλοι;

Είμαστε αυτό που είμαστε….

Περιμένω να μην είμαστε μόνοι, είχατε πει σε εποχή πανδημίας. Σήμερα τι περιμένετε;

Δυστυχώς η πανδημία μας άφησε περισσότερο μόνους. Όσα διαλύθηκαν δεν έχουν ακόμα ανασυντεθεί. Ούτε έχουν αντικατασταθεί με καινούριες συνήθειες Εκτός από τις πλατφόρμες zoom που δίνουν και παίρνουν δεν έχουμε αποκτήσει καινούρια όπλα. Θέλει αγώνα για να μην είμαστε μόνοι και να αντισταθούμε στη διάλυση.

Ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης. Αν μια ιδιότητα υπερείχε ποια θα ήταν;

Θεωρώ τον εαυτό μου ηθοποιό. Ξεκινώντας από εκεί προσπαθώ να βρω έναν προσωπικό λόγο γράφοντας και σκηνοθετώντας.

Ποιες δουλειές έχετε ζηλέψει, θαυμάσει, επιθυμήσει να είχατε κάνει εσείς;

Θα ήθελα να είχα κάνει τόσα πράγματα! Κάθε μέρα παθιάζομαι με ένα καινούριο βιβλίο, μια ταινία, μια παράσταση. Ευτυχώς δεν ζηλεύω τους ποιητές, τους μουσικούς, τους χορογράφους και τους εικαστικούς καλλιτέχνες, παρόλο που η δουλειά τους με εμπνέει περισσότερο από τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου. Τελικά δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να έχω κάνει τίποτα περισσότερο από όσα προσπαθώ. Θα έπρεπε να ήμουν άλλη. Βλέπετε και αυτό είναι θέμα ταυτότητας…

Έχει η Τέχνη τη δύναμη να αλλάξει μυαλά και οπτικές;

Η Τέχνη δεν έχει καμία δύναμη όταν δεν την χρειάζεσαι. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα όταν όλα είναι τέλεια για σένα χωρίς αυτήν. Μόνο αν αναζητήσεις μια μουσική, μια ταινία, ένα βιβλίο, ένα ποίημα, μια παράσταση ίσως τότε κάτι να σου ξυπνήσει ξεχασμένο, να σε παρηγορήσει, να σε αναζωογονήσει, να σε ηρεμήσει, να σου υποδείξει έναν άλλο τρόπο σκέψης.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής;

Η ανισότητα. Οι πόλεμοι. Η κλιματική αλλαγή. Με αυτή τη σειρά.

Και τι σας κάνει αισιόδοξη;

Οι άνθρωποι που επιμένουν.

Info

Α.Κ.Α. (Also Known As)
του Ντάνιελ Μέγιερ
Σκηνοθεσία Μαριτίνα Πάσσαρη

Θέατρο του Νέου Κόσμου – Δώμα
(Αντισθένους 7 και Θαρύπου)

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

H υπόθεση

Κάρλος, με λένε Κάρλος. Είμαι 15 χρόνων, ή 16… Πάω στο σχολείο, βαριέμαι· συναντάω τους φίλους μου στο πάρκο· χορεύω χιπ χοπ… Μια μέρα γνωρίζω την Κλαούντια και… μαγεία.

Ο Κάρλος υιοθετημένος γιος αγνώστου προέλευσης, δεν είχε ποτέ πρόβλημα με την ταυτότητά του. Η ζωή του ήταν γεμάτη μουσική και φίλους και παιχνίδι έως ότου γνωρίζει στο διαδίκτυο και ερωτεύεται την Κλαούντια. Κι έτσι λόγω συνθηκών ανεξάρτητων από τη θέλησή του, τρίζουν τα θεμέλια και οι ρίζες του. Η ματιά των άλλων τον αναγκάζει να ξανασκεφτεί ποια είναι η “αληθινή” του ταυτότητα: μπορεί να μην είναι καθόλου αυτός που έχει αποφασίσει ο ίδιος να είναι.  Ο Κάρλος προσγειώνεται απότομα στην κόλαση του κοινωνικού ρατσισμού.

Ταυτότητα της παράστασης:
Κείμενο: Ντάνιελ Μέγιερ
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Μαριτίνα Πάσσαρη
Σκηνικά – Κοστούμια – Σχεδιασμός φωτισμών: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Κίνηση: Αλίκη Καζούρη
Μουσική: Στάθης Ιωάννου
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Παίζει ο Μιχάλης Πανάδης

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 έως τις 30 Απριλίου

Προπώληση: www.more.com