Με συγκινεί με πολλούς τρόπους αυτό το σκίτσο του Πάνου Μαραγκού. Πρώτα πρώτα γιατί είναι αφιερωμένο στον φωτορεπόρτερ Γιάννη Μπεχράκη που δεν είναι πια κοντά μας, αλλά ένας σκιτσογράφος -συνάδελφός του ως άνθρωπος του τύπου κι αυτός-  ο γλυκός μας Πάνος, σκέφτηκε πως δεν μπορεί από τη νέα εμπόλεμη ζώνη να λείπει ο φακός του κορυφαίου Μπεχράκη.

Και μέσω της τέχνης του, τον τοποθέτησε ξανά στη φωτιά, στην πρώτη γραμμή, εκεί που ανάσαινε εν ζωή.  Ο Μπεχράκης, ο οποίος όταν δεν αποτύπωνε με τον πιο αιχμηρό και ταυτόχρονα τρυφερό τρόπο όλο το ανθρώπινο δράμα, διάβαζε αντιπολεμικά παραμύθια σε πιτσιρίκια. Ο Μπεχράκης που είχε τιμηθεί με βραβείο Πούλιτζερ το 2016 για το βλέμμα του στην προσφυγική κρίση. 

Που ήταν τόσο ρεπόρτερ όσο και καλλιτέχνης. Που είχε χιούμορ, ζούσε με πάθος… παράφορα. Που είχε καλύψει τους πολέμους στα Βαλκάνια, στην Τσετσενία, τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, τον Περσικό Κόλπο, τη Λιβύη, την «αραβική άνοιξη» κ.α. Που έλεγε «Η αποστολή μου είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία, ώστε εσείς να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε. Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: “δεν γνώριζα”».

Που έφυγε από τη ζωή στις 2 Μαρτίου του 2019  και ο Πάνος δεν το ξέχασε. Έστειλε τον φακό του στην Ουκρανία.