Όταν ο γιος μου ήταν στην πρώτη δημοτικού, γύρισε σπίτι μια μέρα και καθόταν πολύ ήσυχος και αποτραβηγμένος. Παρατήρησα οτι πείραζε τις παρανυχίδες του.

«Τι σου συνέβη φιλαράκο;» τον ρώτησα.

«Μισώ το σχολείο!» μου είπε.

«Τι; Γιατί;» Λάτρευε το διάβασμα, ήταν εξαιρετικός  στα μαθηματικά και ήταν πολύ περίεργος για τη φύση γύρω του.

«Κάθε μέρα η δασκάλα γράφει το όνομά μου στον πίνακα», είπε, χτυπώντας το πόδι του στο πάτωμα. «Και προσθέτει ένα εκατομμύριο θαυμαστικά! Τα άλλα παιδιά πιστεύουν πως είμαι κακός μαθητής! Κανείς δεν ξέρει πόσο πολύ προσπαθώ!»

Ήταν 6 ετών όταν συνέβη αυτό.

Τα παιδιά με «αόρατες» ειδικές ανάγκες συχνά παρεξηγούνται. Τα παιδιά που πάσχουν από ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας)  μπορεί να είναι γεμάτα ενέργεια, δημιουργικότητα και ιδέες, αλλά οι απαιτήσεις που έχουμε από αυτά αποτελούν μεγάλη πρόκληση. Ως γονιός, δεν θέλω το παιδί μου να καθορίζεται από τις ελλείψεις του. Και είναι εκνευριστικό όταν  ο κόσμος δεν τον καταλαβαίνει.

Ακολουθούν λοιπόν 10 πράγματα που οι γονείς παιδιών με ΔΕΠΥ θα ήθελαν να μπορείτε να καταλάβετε:

1. Έτσι είναι «καλωδιωμένα»!

Η ΔΕΠΥ είναι μια νευροβιολογική διαταραχή, και όχι ένα ελάττωμα της προσωπικότητας.

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ είναι γεμάτα από ενέργεια. Μπορεί να παλεύουν με τον εαυτό τους ακόμα και για να καθίσουν ήσυχα ή να διατηρήσουν την προσοχή τους εστιασμένη σε ένα πράγμα. Δεν προσπαθούν να δυσκολέψουν τους άλλους. ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΩΔΙΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.

2. Χρειάζονται ενθάρρυνση

Η διαρκής κριτική αποτελεί καταστροφή για την αυτοπεποίθηση κάθε ανθρώπου. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ δέχονται συχνά αρνητική κριτική: «Δώσε προσοχή! Μην κλωτσάς το θρανίο μπροστά σου!» Αντί γι αυτό, μπορείτε να αναζητήστε λόγους για να τα επαινέσετε: «Λατρεύω τον ενθουσιασμό σου! Έχεις μια ζωηρή φαντασία!»

Δεν είναι απλά καλό για τα παιδιά με ΔΕΠΥ – είναι καλό για όλους μας.

3. Είναι σταθερά ασυνεπή

«Με άκουσε χθες, σε όλα! Ήταν ένα αγγελούδι στο σπίτι της γιαγιάς την περασμένη εβδομάδα».

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα απέναντι στα συναισθήματά, τα φάρμακα, την κάθε στιγμή της ημέρας και το τι συμβαίνει γύρω τους. Μην μετατρέψετε μία «κακή μέρα» σε ένα «κακό παιδί». Δοκιμάστε ξανά κάποια άλλη στιγμή – θα εκπλαγείτε!

4. Όλοι χρειάζονται έναν φίλο

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους. Έρευνες έχουν δείξει πως συναισθηματικά, ωριμάζουν αργότερα από τα υπόλοιπα. Αυτό μπορεί να δυσκολέψει τις φιλίες. Προτού λοιπόν διαγράψετε ένα υπερκινητικό παιδί από τη λίστα των καλεσμένων στο πάρτι σας, σκεφτείτε απλά να ζητήσετε από τη μητέρα του να παραμείνει στο πάρτι (ακόμη κι αν δεν θα υπάρχουν άλλοι γονείς). Είναι πολύ πιο ευγενικό από το να μην το καλέσετε καθόλου…

5. Μην το παίρνετε προσωπικά

«Θεέ μου, δεν μπορώ να πιστέψω ότι είπε κάτι τέτοιο!»

Αν ένα παιδί με ΔΕΠΥ δεν σας δίνει την προσοχή που θα θέλατε, μη νομίζετε πως απλά χαζεύει. Αν αντιμιλάει, μην θεωρήσετε πως δεν σας σέβεται. Δεν είναι προσωπικό το ζήτημα. Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, από τη δύση της, σημαίνει πως το παιδί δυσκολεύεται να δώσει προσοχή και να ελέγξει τις παρορμήσεις του. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να φέρεται άσχημα. Θυμήστε του πως είναι καλό παιδί και πως περιμένετε από αυτό να συμπεριφέρεται έτσι. Αυτές τις προσδοκίες σας μπορεί να τις ικανοποιήσει.

6. Η κατάθλιψη μπορεί να γίνει πρόβλημα

Η ΔΕΠΥ και η κατάθλιψη συχνά έρχονται μαζί. Προσπαθώντας να ανταπεξέλθει στις υψηλές μας προσδοκίες, το παιδί μπορεί να αισθανθεί αποτυχημένο – από πολύ μικρή ηλικία. Τα προβλήματα της ΔΕΠΥ με το σχολείο και τους φίλους μπορεί να οδηγήσουν σε κατάθλιψη, ιδίως στα εφηβικά χρόνια. Χρειάζεται η συμβολή όλων για να μεγαλώσει ένα παιδί. Δώστε προσοχή στα σημάδια και τα συμπτώματα της κατάθλιψης, ιδίως κατά την περίοδο της εφηβείας.

7. Μπορεί να υπάρχουν και άλλα θέματα

Διάγνωση: Eίναι περίπλοκο.

Η κατάθλιψη δεν είναι το μόνο πρόβλημα που μπορεί να προκύψει λόγω ΔΕΠΥ. Έρευνες έχουν δείξει πως το 65% των παιδιών με ΔΕΠΥ θα αντιμετωπίσουν και άλλες διαταραχές σε κάποια φάση της ζωής τους, όπως άγχος, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD), διπολική διαταραχή ή εναντιωματική προκλητική διαταραχή (ODD). Αν γνωρίζετε κάποιο παιδί – ή οικογένεια – που χρειάζεται στήριξη, να την προσφέρετε. Κάτι τόσο απλό όσο μία καλή κουβέντα μπορεί να βοηθήσει πολύ περισσότερο απ’όσο νομίζετε.

8. Δεν χρειάζονται κι άλλη κριτική

Τα παρορμητικά παιδιά συνειδητοποιούν τι έκαναν λάθος ΑΦΟΥ το κάνουν. Αυτό μπορεί εύκολα να τα κάνει επίκεντρο χαρακτηρισμών τέτοιων όπως «κακό παιδί», «κακό κορίτσι», «εκφοβιστή». Προσπαθήστε να μην κρίνετε. Αποδεχτείτε μια συγγνώμη. Δώστε μια δεύτερη ευκαιρία. Ή και μια τρίτη. Να ξέρετε ότι το παιδί – και οι γονείς του – πραγματικά προσπαθούν!

9. Τα παιδιά μας ακούνε

Όταν ήμουν παιδί, υπήρχε ένα αγόρι στη γειτονιά με σύνδρομο Tourette, το οποίο ξεφώνιζε βρισιές. Όταν κάναμε παράπονα, η μητέρα μου μας μάλωνε και μας έλεγε να πάμε έξω να παίξουμε μαζί του. Μας υπενθύμιζε πως δεν μπορεί να το ελέγξει και μας έκανε να αναρωτιόμαστε «ποιοι ήμασταν εμείς που νομίζαμε ότι ήμασταν τόσο τέλειοι;»

Παρόλο που η μαμά μου απλά ήθελε να παρακολουθήσει ήσυχη την αγαπημένη της εκπομπή, μας έδωσε ένα σημαντικό μάθημα. Οι καιροί άλλαξαν αλλά τα παιδιά μας ακόμη ακούνε. Τα παιδιά επηρεάζονται πολύ από τη γνώμη μας όταν σχηματίζουν τη δική τους άποψη για κάποιο άλλο παιδί.

10. Το διαφορετικό είναι καλό!

«Ανοχή, συμβιβασμός, κατανόηση, αποδοχή, υπομονή – θέλω όλα αυτά τα πολύτιμα εργαλεία στη διάθεσή μου» – Cee Lo Green

Είτε ένα παιδί είναι λαμπρό, είτε είναι συμπονετικό, ή έχει φοβερή φαντασία, το διαφορετικό είναι καλό. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ μάς θυμίζουν πως η διαφορετικότητα είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Με την ελάχιστη αλλαγή της σκέψης μας, η άποψή μας μπορεί να αλλάξει από το «αυταρχικός» στο  θαρραλέος, κι απο το «παράξενος» στο μοναδικός. Το να μάθουμε να εκτιμούμε και να δεχόμαστε πολλές διαφορετικές προσωπικότητες είναι μια κοινωνική ικανότητα ζωής, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες!

ΠΗΓΗ: babyradio.gr