Η Αιγύπτια Asma Mahfouz ήταν από τους επικεφαλής του κινήματος νεολαίας «6η Απριλίου», της διαδικτυακής ομάδας ακτιβιστών που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση της επανάστασης που οδήγησε στην ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ. Βίντεό της που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο θεωρείται ότι πυροδότησε την αιγυπτιακή επανάσταση. Η συνέντευξη που ακολουθεί έγινε στο πλαίσιο της έρευνας για το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα και εντάσσεται σε μια σειρά συνεντεύξεων με bloggers από την Αίγυπτο που παρουσιάζονται στο tvxs.gr.

Ads

Πώς ξεκίνησε το κίνημα «6η Απριλίου»;

Το Μάρτιο του 2008 και μέσω του γκρουπ των εργατών της «Μαχάλα» στο Facebook που λεγόταν «γενική απεργία για το λαό της Αιγύπτου» έμαθα για την απεργία τους και έτσι αισθάνθηκαν την ευθύνη να μπω και εγώ. Διότι ήταν η πρώτη φορά στη δική μου τη γενιά που γινόταν κάτι τέτοιο. Μπήκα και άρχισα να διαβάζω τα άρθρα και τις σκέψεις του κόσμου. Έτσι άρχισα να έχω πολιτική συνείδηση και παράλληλα με το πανεπιστήμιο και τη δουλειά μου, άρχισα να σχηματίζω και εγώ γνώμη. Έτσι, κατέβηκα για πρώτη φορά να μοιράσω φυλλάδια στους δρόμους. Παρότι υπήρχε ένα καθεστώς το οποίο φυλακίζει όποιον έχει οποιαδήποτε σχέση με την πολιτική, αλλά κατεβήκαμε και αρχίσαμε να μιλάμε στον κόσμο.

Στην αρχή, όταν μίλαγα στον κόσμο, δεν είχε μεγάλη ανταπόκριση. Ο κόσμος πνιγόταν από την ακρίβεια και όσες αυξήσεις είχαν περάσει στις τιμές που ανέβαιναν περισσότερο, πέρα από το ότι υπήρχε και ο φόβος να μιλήσουν. Αλλά η ιδέα να τους πούμε εντάξει, μόνο να μείνετε στα σπίτια σας, τους καθησύχασε, αλλά να μην πάρετε άδεια. Και αυτό ήταν που μας βοήθησε ίσως. Η ανεγκέφαλη κίνηση του υπουργείου να βγάλει ανακοίνωση στην οποία έλεγε ότι όποιος ανταποκρίνεται στην απεργία εκτελεί πολιτικές εντολές θα συλληφθεί και θα χάσει τη δουλειά του.

Ο κόσμος παρέμεινε στα σπίτια του για 2 λόγους. Πρώτον ο φόβος να μην τους συλλάβουν αφού κατέβουν στους δρόμους. Δεύτερον, πίστευε ότι πρέπει κάτι να κάνει για να κατέβουν οι τιμές και έτσι είχε μεγάλης συμμετοχή. Και ήταν μεγάλη εμπειρία.

Ενώ στην περιοχή της «Μαχάλα» υπήρχε πολλή βία με τις λαστιχιένες σφαίρες και μεγάλη ποσότητα δακρυγόνων, αυτό δημιούργησε μεγάλο ρήγμα ανάμεσα στο λαό και το κράτος και την αστυνομία.

Μετά την απεργία, άρχισε άοπλος κόσμος να έχει πολιτική συνείδηση και να παρακολουθεί τις ειδήσεις. Και όταν είδαν τον πρωθυπουργό Αχεντ Ναντίφ να μιλάει στους εργάτες να τους δώσει 30% αύξηση, αισθάνθηκαν ότι κάτι κατάφερε η απεργία. Όταν ανακάλυψε ο κόσμος ότι οι τιμές αυξήθηκαν κατά 50% και ενώ είχανε πάρει μόνο 30% αύξηση, αυτό εξόργισε περισσότερο τον κόσμο, αλλά παράλληλα είχε μέσα μεγάλη απογοήτευση και δεν είχε καμία ελπίδα για να αλλάξει κάτι, ακόμα και να αλλάξουμε τον Μουμπάρακ. Ούτε στο όνειρό του δνε το έβλεπε.

Σιγά-σιγά άρχισε η δράση της 6ης Απριλίου και αρχίσαμε να μαζευόμαστε στο γκρουπ και κάναμε το κίνημα. Μετά αρχίσαμε να κατεβαίνουμε στους δρόμους και να μιλάμε στον κόσμο και να κάνουμε καμπάνιες ενημέρωσης για τα δικαιώματά του και πώς πρέπει να τα διεκδικήσουν. Και πώς η κυβέρνηση τα κλέβει, αφού πολλά, μεγάλες βοήθειες που έρχονται από το εξωτερικό, τα κλέβει η κυβέρνηση. Πρέπει να σταθούμε όλοι μαζί για να τα διεκδικήσουμε.

Ο κόσμος δεν ήξερε τι θα πει πορεία. Και έτσι κατεβαίναμε και αρχίσαμε να κάνουμε μικρές συγκεντρώσεις και ξαφνικές πορείες και γράφαμε συνθήματα μη πολιτικού περιεχομένου, αλλά περισσότερα κοινωνικά θέματα. Τα τελευταία 2 χρόνια είχε αυξηθεί το φαινόμενο των κλαδικών απεργιών και κλαδικών πορειών δηλαδή ο κάθε κλάδος και εταιρία αισθάνονταν την αδικία και οι εργαζόμενοι προχωρούσαν σε απεργία και έστελναν αιτήματα. Έγιναν πολλές τέτοιες τα τελευταία δύο χρόνια με αποτέλεσμα να αυξηθεί η βία της κυβέρνησης και όλο και περισσότερες συλλήψεις γίνονταν.

Ποια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι;

Το τελευταίο πράγμα που ξεχείλισε η οργή του κόσμου ήταν το τρομοκρατικό χτύπημα στην εκκλησία και το αίσθημα ύπαρξης μεγάλης προπαγάνδας ανάμεσα στους μουσουλμάνους και τους χριστιανούς της χώρας. Και έτσι έγιναν μεγάλες ενωμένες πορείες από χριστιανούς αλλά και μουσουλμάνους και ήταν οι μεγαλύτερες. Από το 2005 είχαμε να δούμε τέτοιες πορείες. Μεγάλο κίνητρο για την επανάσταση ήταν η επανάσταση στην Τυνησία και οι αλλαγές. Έβλεπαν για πρώτη φορά να κάνει επανάσταση ένας αραβικός λαός και ένας δικτάτορας να πέφτει . αυτό έδωσε κίνητρο στον κόσμο να βγει να ζητήσει τα δικαιώματά του και να παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Τυνησιά. Και γίνεται αυτό στην Αίγυπτο.

Όταν είδε ο κόσμος ότι η σπίθα της επανάστασης στην Τυνησία, ήταν ένας πολίτης ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε για να ζητήσει τα δικαιώματά του στην εργασία. Σημειώθηκαν πέντε παρόμοια περιστατικά εδώ και ήταν μπροστά από τη βουλή και το ανώτερο δικαστήριο. Η κυβέρνηση αντί να δει την αιτία και να ζητήσει συγγνώμη, αντιθέτως κορόιδευε και έλεγε ότι αυτοί που κάηκαν ήταν ψυχοπαθείς και δεν έχουν καμία σχέση με τα πολιτικά ζητήματα. Όλο αυτό έβαλε τον κόσμο να σκεφτεί ότι υπάρχει πρόβλημα και ότι η κυβέρνηση αγνοεί πλήρως το λαό.

Πώς πήρες την απόφαση να δημοσιεύσεις το βίντεό σου στο YouTube;

Εδώ στην Αίγυπτο, το πρόβλημα είναι ότι όλα τα ΜΜΕ στο πολιτικό σύστημα και έτσι έπρεπε να κατεβούμε να μιλήσουμε στον κόσμο. Όταν κάναμε αυτό, μας συλλάβανε και μας απαγάγανε από τους δρόμους. Με την απόγνωση και τη λογοκρισία, τα βίντεο ήταν η μόνη λύση για να φτάσουν τα λόγια μου σε περισσότερο κόσμο. Άρχισα να κάνω το βίντεο και να λέω στον κόσμο αυτά που θέλω. Και να τον ευαισθητοποιήσω για να κατέβει λέγοντάς του ότι ελπίζουμε να καταφέρουμε το ένα τέταρτο αυτού που έγινε στην Τυνησία, κατεβείτε να ζητήσετε αυτό που σας ανήκει. Και αν είσαι άνδρας πήγαινε να προστατεύσεις τα κορίτσια κάτω, η ασφάλεια μπορεί να συλλάβει εκατοντάδες αλλά όχι χιλιάδες, αν είμαστε όλοι μαζί μπορούμε να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπειά μας.

Έπαθα σοκ από την ανταπόκριση του κόσμου και έβλεπα ότι άρχισαν να μοιράζουν σε cd και με τα κινητά τους και είτε να το βάζουν σε αυτοκίνητα, σπίτια. Να μοιράζουν τον αριθμό που είχα βάλει στο you tube. Και άρχισαν να χτυπάνε τα τηλέφωνα να μου πουν θέλω να έρθω στις 25. Έλεγα τότε ονειρεύομαι. Ο κόσμος κουνήθηκε επιτέλους αλλά θα κατέβει ή θα φοβηθεί και θα μείνει μόνο στα λόγια;
Περιμένατε αυτή την εξέλιξη στην Αίγυπτο;

Αν κάποιος πριν από τις 25 μας έλεγε θα κάνετε επανάσταση σαν την Τυνησία; Εμείς θα γελάγαμε και θα λέγαμε όχι, μόνο θέλουμε να κάνουμε μια μεγάλη πορεία και να πούμε στην κυβέρνηση ότι θέλουμε τα δικαιώματά μας να ακολουθήσουν άλλες πορείες στη συνέχεια. Αλλά αυτό που έγινε δεν το φαντάστηκα ποτέ να μετατραπεί η πορεία σε επανάσταση.

Πάντα λέμε ότι η δόξα στην επανάσταση δεν ανήκει σε κανένα πολιτικό ούτε σε κίνημα. Έτσι κι αλλιώς, δυνατά κόμματα δεν είχαμε ποτέ, αλλά τη δόξα την έχει ο λαός αυτός που έκανε την επανάσταση. Αυτός άντεξε τη βία της κυβέρνησης και από τις 25 μέχρι τις 28 τεράστιες πορείες είχαν βγει σε όλες τις πόλεις της χώρας.

Πώς φτάσαμε στην ανατροπή του Μουμπάρακ;

Αυτό που όργισε περισσότερο ήταν η αντιμετώπιση των ΜΜΕ και οι ιστορίες περί μόνο δεκάδων που είχαν βγει και έχουν μόνο κοινωνικά αιτήματα. Προσπάθησαν να κρύψουν την αλήθεια. Και λέγανε ακόμα ότι δεν υπάρχει καν διαδήλωση ούτε κατάληψη στην πλατεία Ταχρίρ. Μετά έκοψαν το ίντερνετ και τα κινητά σε όλη τη χώρα και τότε έλεγε ο κόσμος, μα τόσος κόσμος κατέβηκε και ακόμα μας λέτε ψέματα. Και έτσι όλοι λέγανε να συνεχίσουμε μέχρι να πέσει η κυβέρνηση. Έτσι ονομάστηκε η μέρα «Παρασκευή της οργής»

Κατά τη διάρκεια της επανάστασης κατάφεραν στις 25 το βράδυ με πολλή βία να μας διαλύσουν. Και στις 26 και 27 όποια πορεία γινόταν δεν ήταν πάνω από μερικές χιλιάδες άτομα και είχαν συλλάβει το 75% αν όχι όλους. Αυτό όργισε τον κόσμο όλο και περισσότερο. Στις 28 του μήνα πλέον ο κόσμος είχε καταλάβει ότι η επανάσταση θα γίνει. Ο κόσμος όλος χύθηκε στους δρόμους προς την πλατεία Ταχρίρ και σε όλη τη χώρα, τότε είδαμε ότι το θέμα βγήκε από το πλαίσιο της απλής αστυνομικής βίας και τις λαστιχένιες σφαίρες και δακρυγόνα. Πια υπήρχαν πληρωμένοι εγκληματίες και ζωντανά πυρ και για πρώτη φορά είδαμε εκατοντάδες νεκρούς δίπλα-δίπλα.

Για πρώτη φορά είδαμε τον κόσμο να μην φοβάται ούτε το αίμα και να θυσιάζονται προκειμένου να πετύχει η επανάσταση. Είχαμε άδεια χέρια τελείως, αντιμετωπίζαμε τη βία με ειρηνικά μέσα και να πεθαίνουν εκατοντάδες από εμάς, μέχρι που τελείωσαν οι σφαίρες των αστυνομικών και τότε φύγανε και είδαμε το 90% από τα αστυνομικά τμήματα να έχουν παραδοθεί στις φλόγες.

Ανακαλύψαμε ότι όλες οι φυλακές άνοιξαν ταυτόχρονα και όλοι οι εγκληματίες είναι έξω και ότι οι κάτοικοι εισβάλανε και τις ανοίξανε. Έλεγε η κυβέρνηση ότι θα αρχίσουν οι εγκληματίες να μπαίνουν στα σπίτια σας. Ήθελαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Κανείς όμως δεν τους πίστευε βέβαια. Και με αυτά να μας περάσουν το μήνυμα ότι χωρίς αστυνομία και Μουμπάρακ, είστε χαμένοι. Προς μεγάλη μας έκπληξη, αφού ήταν πια εκατομμύρια άνθρωποι στην Αλ Ταχρίρ, ενώ παράλληλα είδα και άλλα εκατομμύρια να φτιάχνουν επιτροπές κατοίκων για να προστατεύουν τα σπίτια τους από τους πληρωμένους δολοφόνους και τους κλέφτες. Τότε είδαμε πόσο μεγάλος είναι ο δικός μας ο λαός και δεν είναι αρνητικός και ανεγκέφαλος και οι νέοι δεν είναι αποτυχημένοι.

Απέδειξαν οι νέοι ότι μπορούν να προστατεύσουν τις οικογένειές τους και τη χώρα με απλά, αυτοσχέδια όπλα. Όπως κοντάρια και κουζινομάχαιρα. Και από την άλλη να πάνε προμήθειες και κουβέρτες στους διαδηλωτές στην Αλ Ταχρίρ.

Ήταν το τελευταίο χαρτί για την κυβέρνηση όταν βγήκε στις τηλεοράσεις ο Μουμπάρακ και είπε με πολύ συναισθηματικό τρόπο για να εκμεταλλευτεί τον κόσμο ότι είμαι ήρωας από τον πόλεμο της 6ης Οκτωβρίου και ως στρατηγός δεν θα εγκαταλείψω και θα πεθάνω εδώ και δεν πάω πουθενά, αλλά σας υπόσχομαι ότι θα καταδικάσω και θα τους φυλακίσω όσους έφταιγαν και θα μειώσω τις τιμές. Δηλαδή αυτά που θέλαμε στην αρχή. Αλλά μετά τόσο αίμα είπαμε όχι. Αλλά το κράτος συνέχισε να μας πολεμά δίνοντας όπλα στους εγκληματίες και τους υποστηρικτές τους να μας χτυπήσουν ακόμα και με πέτρες. Όλοι καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι πληρωμένοι εγκληματίες είναι άνδρες του κυβερνώντος κόμματος. Και να γίνεται πόλεμος χωρίς να φαίνεται στα ΜΜΕ ότι το κράτος το κάνει και να φαίνεται ότι είναι κόσμος που αγαπάει τον Μουμπάρακ και έχει κατέβει να τον υπερασπιστεί. Ακόμα και ο πραγματικός κόσμος του Μουμπάρακ ο οποίος ήταν άοπλος στράφηκε εναντίον τους και άρχισε όλος ο κόσμος να απαιτεί να φύγει ο Μουμπάρακ και να τελειώσει αυτό το λουτρό αίματος. Άρχισε να κατεβαίνει σο κόσμος στην Αλ Ταχρίρ και να χτυπάνε τους εγκληματίες μέχρι που τους αποτελείωσαν και τότε άρχισε να επεμβαίνει πραγματικά ο στρατός.

Ανακαλύψαμε ότι ο πραγματικός ήρωας στη χώρα είναι ο στρατός. Προς τιμή του άρχισε όντως να επεμβαίνει για να αποδείξει ότι μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες και να ασκεί πίεση προς το Μουμπάρακ για να φύγει και να μη δώσει αρμοδιότητες στον Σουλεϊμάν. Διότι ο λαός ήξερε την μαύρη ιστορία του και όντως συνέχισαν να ασκούν πίεση μέχρι που έφυγε εντελώς.

Τότε άλλαξε το σκηνικό και είδαμε τους διαδηλωτές μια γροθιά με το στρατό και να προστατεύουν τον κόσμο. Και όντως άρχισε ο στρατός να τιμωρεί κάποιους. Αλλά το μεγάλο πρόβλημά του είναι ότι είναι πολύ αργός και ίσως αυτό οφείλεται σε έλλειψη δύναμης και εμπειρίας να ελέγξει μια τόσο μεγάλη χώρα σαν την Αίγυπτο.

Ανάρτησες και ένα 2ο βίντεο…

Το δεύτερο βίντεο ήταν το βράδυ της 24ης προς 25ης. «Εσείς που με πήρατε τόσα τηλέφωνα και τόσες αφίσες και τον τόσο κόσμο που μαζέψατε. Αλλά παρακαλώ αύριο να μην βαρεθεί κανείς και να μη φοβηθεί. Όλοι αύριο στους δρόμους…». Αυτό ήταν το δεύτερο βίντεο.

Ήταν και το τρίτο βίντεο μετά τις 25 για να προσκαλέσω για τις 28, δηλαδή την «Παρασκευή της Οργής». Και περιέγραψα πόσο μεγάλο έργο καταφέραμε και ανακαλύψαμε ότι παρόλα τα εκατομμύρια άτομα που είχανε κατέβει, πολλοί πολιτισμένοι ήμασταν και χωρίς καμία βία, ούτε αρνητικά στοιχεία. Και όλος ο κόσμος μας είδε και ούτε το κράτος αλλά ούτε οι πολίτες μπορούσαν να μας σταματήσουν.

Δεν φοβήθηκες;

Φοβήθηκα και ειδικά όταν η ασφάλεια με ήξερε καλά εξαιτίας των διαδηλώσεων που έχουμε κάνει. Αλλά ξανασκέφτηκα μέχρι πότε θα φοβάμαι. Και έτσι το έκανα και έλεγα ακόμα και να με συλλάβουν, κάτι θα έχω κάνει. Βλέποντας ο κόσμος το βίντεο θα ξυπνήσει μέσα του το φιλότιμο και αυτό τους έλεγα στο βίντεο: «Παιδιά, αν πάθω κάτι και με συλλάβουν, σας έχω εμπιστοσύνη σαν λαό. Θα κάνετε κάτι να με προστατεύσετε».

Από τη χαρά που είδα τόσο κόσμο άρχισα να κλαίω και να λέω ξύπνησε επιτέλους ο λαός και κατέβηκε για να εκδικηθεί τα αιτήματά του. ειδικά όταν έβλεπε κόσμο να με ρωτάει, «α εσύ είσαι η Άσμα Μαχφούζ, σε βλέπαμε στο βίντεο και γι’ αυτό κατεβήκαμε, και δες είμαστε άνδρες και οι Τυνήσιοι δεν είναι καλύτεροι από εμάς. Μη φοβάσαι πια, όποιος σε συλλάβει θα τον συλλάβουμε εμείς».

Τότε άρχισαν οι απειλές προς την οικογένειά μου και σε εμένα στη δουλειά. Δεν σας κρύβω πως φοβόμουνα, αλλά αμύνθηκα με το να μεταφράζω όλες τις απειλές στα αγγλικά και να τα στέλνω σε όλες τις οργανώσεις στο εξωτερικό και σε όλα τα μπλογκς. Και τους έγραφα να με σώσετε γιατί θα με σκοτώσουν μόνο και μόνο που ζητάω τα δικαιώματά μου. Και τότε η ασφάλεια βλέποντας ότι έγινα γνωστή, δεν με άγγιζε για να μην αποδείξει τη δικτατορία της.

Ποιος ήταν ο ρόλος του ίντερνετ στην επανάσταση;

Τα ΜΜΕ τους συνέχεια μας κάνανε επιθέσεις και έλεγαν στον κόσμο ότι το κίνημά μας και άλλοι νέοι πληρωνόμαστε από ξένες οργανώσεις όπως Χαμάς, Χεσμπολά, την ισραηλινή Μοσάντ και ακόμα και από την Αμερική. Ο κόσμος μερικές φορές τους πίστευε και έτσι ήταν το ίντερνετ ο καλύτερος τρόπος μέσω βίντεο και φωτογραφιών να δείξουμε ότι είμαστε μόνο νέοι και όχι τρομοκράτες, είμαστε καθαροί από όλα αυτά που λέγανε.

Όντως, όταν κόψανε το ίντερνετ και όλες τις άλλες επικοινωνίες, ο κόσμος έμεινε σε πλήρη άγνοια και δεν ήξερε τι γίνεται. Αισθάνθηκε τότε ότι κάτι κακό γίνεται και έτσι όλοι κατέβηκαν στους δρόμους ακόμα και αυτοί που παρακολουθούσαν μόνο μέσω ίντερνετ. Όταν κατέβηκαν είδαν ότι κυβέρνηση θέλει ένα κλικ για να πέσει και αυτό ήταν σε όλη τη χώρα, όχι μόνο στην πλατεία Αλ Ταχρίρ. Άρχισαν να έχουν πια βασικό αίτημα την απομάκρυνση του προέδρου.

Οκ, είναι η επανάσταση στο Facebook, αλλά όχι μόνο. Όλα τα υπόλοιπα sites και τα social networks όπως το Twitter και το YouTube και πολλά άλλα μας βοήθησαν να προσελκύσουμε περισσότερο κόσμο. Αλλά μην ξεχνάμε ότι εδώ έχουμε πολλούς αναλφάβητους και πολύ κόσμο ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το Facebook ούτε το ίντερνετ. Εδώ ήταν ο ρόλος της νεολαίας να εκτυπώσουν τα άρθρα και να τα μοιράσουν στον κόσμο. Γι’ αυτό λέμε συνεργασία Facebook –νεολαίας.

Αν δεν είχαμε εναλλακτικά ΜΜΕ, όπως το Facebook και το YouTube, δεν θα μπορούσαμε να προσκαλέσουμε τόσο κόσμο και να τον κάνουμε να κατέβει και να αρχίσει να μιλάει για ο,τι γίνεται. Με αυτό μπορούσαμε να πείσουμε τα ανεξάρτητα κανάλια του εξωτερικού να μεταδίδουν όσα γίνονται στους δρόμους και το διαδίκτυο παρόλες τις απειλές που δέχθηκαν.

Είσαι αισιόδοξη για τις μετέπειτα εξελίξεις στην Αίγυπτο;

Αισιόδοξη είμαι, αλλά ταυτόχρονα ανησυχώ διότι είναι πολύ δύσκολη περίοδος και μεταβατική, η οποία τώρα είναι η μεγάλη μάχη ανάμεσα στο εθνικό κόμμα και τους διεφθαρμένους, οι οποίοι προσπαθούν να βαφτούν με τα χρώματα της επανάστασης. Ακόμα και εμείς οι ακτιβιστές και ο λαός πρέπει να έχει το πάνω χέρι και να πιέσει το στρατό να πραγματοποιήσει τα αιτήματά μας και έτσι θα ξεκαθαριστεί ποιος θα κερδίσει τη μάχη. Οι διεφθαρμένοι που έμειναν στο κράτος ή ο λαός…

Μέχρι σήμερα συζητάνε ένα νόμο στο Σύνταγμα για το όριο ηλικίας για την υποψηφιότητα, αντί για 30 να γίνει 25. Αν αυτό γίνει, θα κατέβω και ίσως να κάνω και δικό μου κόμμα για να εκπροσωπεί το λαό. Αυτό ζητάμε από τον κόσμο εδώ. Δεν έχουμε δυνατά κόμματα. Τώρα που πρέπει να μαζέψουμε τις δυνάμεις και ίσως να κάνουμε συνασπισμό με άλλα κόμματα για να κερδίσουμε τις εκλογές με πλειοψηφία.

Διαβάστε επίσης: Όταν οι «εχθροί του διαδικτύου» πληθαίνουν
Ο φυλακισμένος Αιγύπτιος blogger Kareem Amer στο tvxs