O Πέδρο Αλμοδόβαρ για άλλη μια φορά παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα της χώρας του ενόψει των βουλευτικών εκλογών της  Κυριακής. Σε άρθρο του στο ElDiario.es εκφράζει την ανησυχία του σχετικά με τις δηλώσεις του ηγέτη της ακροδεξιάς αντιπολίτευσης, Αλμπέρτο Νούνιεθ Φεϊχό, περί κατάργησης του Νόμου της Δημοκρατικής Μνήμης και την ανάγκη απονομής δικαιοσύνης για τα θύματα του καθεστώτος του Φράνκο, ενώ ταυτόχρονα καλεί τους συμπολίτες του να προσέλθουν στις κάλπες της Κυριακής αναλογιζόμενοι το μέλλον της Ισπανίας και τη ζωή τους.

Το άρθρο

«Το πραξικόπημα του Φράνκο εναντίον της Δεύτερης Δημοκρατίας, της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της Ισπανίας δεν είχε καμία σχέση με την έννοια της ομόνοιας ή της συμφιλίωσης. Εκείνες τις σκοτεινές δεκαετίες του ‘40 και του ’50, χιλιάδες Ισπανοί εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν ή εκτελέστηκαν επί τόπου στα χωριά τους.

Είναι άλλα αντ’ άλλων, ή αλλιώς πώς κανείς μπορεί να διαστρεβλώνει τις λέξεις ώστε να σημαίνουν το αντίθετο από το πραγματικό τους νόημα. Τι εννοεί ο Φεϊχό και η παρέα του με τους όρους «συμφιλίωση» και «ομόνοια»; Ο Πρίμο Λέβι είχε πει ότι κάθε εποχή έχει τον δικό της φασισμό.

Ο φασισμός της δικής μας εποχής ονομάζεται Vox και πάει χέρι-χέρι με τo Λαϊκό Κόμμα (PP). Ο Φεϊχό ισχυρίζεται ότι αφού καταργήσει τον Νόμο της Δημοκρατικής Μνήμης θα βγάλει από το μανίκι του έναν άλλο νόμο ο οποίος θα μας κάνει «υπερήφανους για την ιστορία μας». Την ιστορία μας πρέπει να την αποδεχτούμε, χωρίς να την ωραιοποιούμε ή να νομιμοποιούμε τις πιο σκοτεινές στιγμές της.

Είναι ο Φεϊχό περήφανος για τους 100.000 ανθρώπους που εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και της δικτατορίας; Πού βλέπει τον «διχασμό σε δύο στρατόπεδα» στον οποίο αναφέρεται τελευταία; Μόνο μία πλευρά υπάρχει, αν έτσι θέλουν να αποκαλούν τους συγγενείς των θυμάτων του Φρανκισμού, οι οποίοι πέρασαν ολόκληρη τη  ζωή τους με το όνειρο κάποια μέρα να αγκαλιάσουν τα λείψανα των παππούδων τους, των γονέων τους, των θείων τους, των προπάππων τους…

Ποιον διχασμό μπορούν να δημιουργήσουν αυτοί οι ηλικιωμένοι άνδρες και γυναίκες που το μόνο που ζητούν είναι να θάψουν τους συγγενείς τους με αξιοπρέπεια; Πρόκειται για ανθρωπιστικό ζήτημα. Δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική και το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι απέραντη συγκίνηση για την εκπλήρωση ενός ονείρου που ποτέ δεν ήταν βέβαιο ότι θα πραγματοποιηθεί. Του ονείρου ότι επιτέλους θα έχουν ένα μέρος για να προσευχηθούν και να φέρουν λουλούδια στους αγνοούμενους συγγενείς τους. Αυτή είναι η απειλή του εθνικού διχασμού που προεξοφλεί ο Φεϊχό. Αν δεν ήταν τόσο απελπιστικά λυπηρό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι γελοίο.

Συμφωνώ ότι οι Ισπανοί πρέπει να σκεφτούμε την ανάγκη να συνυπάρχουμε με άλλους Ισπανούς που δεν σκέφτονται όπως εμείς. Απέναντι στην απειλή της κατάργησης των νόμων της Δημοκρατικής Μνήμης και του νόμου για τους Τρανς, απέναντι στην επανεξέταση και την προσαρμογή του νόμου για την ευθανασία, του νόμου για τη στέγαση, του νόμου για την κλιματική αλλαγή και του νόμου για την ευημερία των ζώων, η συνύπαρξή μας μοιάζει πιο δύσκολη από ποτέ. Και θα έπρεπε να ανησυχούμε περισσότερο.

Τις τελευταίες ημέρες, ο κ. Φεϊχό αναφέρθηκε και στο Σύμφωνο της Λήθης  (συμφωνία για το πέρασμα από τη δικτατορία του Φράνκο στη Δημοκρατία-ΣΣ)  ως ένα συναινετικό άξονα δημοκρατικών αρχών, ένα σύμφωνο στο οποίο είμαι ευγνώμων, γιατί χωρίς αυτό εγώ δεν θα υπήρχα. Εννοώ ο κινηματογράφος μου. Αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι η μεγαλύτερη αρετή των δυνάμεων της Αριστεράς, και της Δεξιάς, υποθέτω, ήταν ο πραγματισμός τους. Ήταν πολύ δύσκολο να ξεκινήσει μια στοιχειωδώς αξιόπιστη δημοκρατία μετά από σαράντα χρόνια δικτατορίας. Οι «κάτοικοι» των τάφων, των χαντακιών και των χαρακωμάτων καταδικάστηκαν από τον Φρανκισμό σε ανυπαρξία. Τα ανώνυμα αυτά χαντάκια καταδικάζουν τα θύματά τους σε ανυπαρξία. Θα ζουν μόνο στη μνήμη των συγγενών τους.

Και αυτά τα ίδια θύματα, οι εκατό χιλιάδες που καθιστούν τη χώρα μας δεύτερη μετά την Καμπότζη σε αριθμό αγνοουμένων, αγνοήθηκαν και πάλι στο Σύμφωνο της Λήθης, και πάλι λόγω του πραγματισμού (και του κατανοητού φόβου) της Αριστεράς. Και όχι άδικα τρία χρόνια αργότερα έγινε απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος.( αναφέρεται στην αποτυχημένη απόπειρα του αντισυνταγματάρχη Αντόνιο Τεχέρο  το 1979-ΣΣ)
Αυτός ο κατανοητός ρεαλισμός της ισπανικής Αριστεράς τους καταδίκασε σε ανυπαρξία για δεύτερη φορά. Έγιναν δυο φορές ήρωες και δυο φορές θύματα.

Και αυτό είναι ένα ηθικό χρέος που μετά από 80 και πλέον χρόνια η ισπανική δημοκρατία δεν έχει ακόμη εκπληρώσει και ο χρόνος πιέζει. Υπήρχε μια χρυσή ευκαιρία να αντιμετωπιστεί το ζήτημα των τάφων κατά τη διάρκεια των διαδοχικών απόλυτων πλειοψηφιών των Σοσιαλδημοκρατών. Αλλά αυτό δεν έγινε. Όπως, σωστά, λέει ο Εμίλιο Σίλβα (πρόεδρος της Ένωσης για την Ανάκτηση της Ιστορικής Μνήμης), κανείς δεν ρώτησε τη γιαγιά του αν ήθελε να φύγει από τη ζωή χωρίς να γνωρίζει πού βρίσκεται το πτώμα του συζύγου της.

Έχουμε συνηθίσει να ακούμε τα ψέματά τους, να τα διαβάζουμε στις εφημερίδες σα να μην έχουν καμία σχέση με εμάς. Η ζωή μας θα αλλάξει προς το χειρότερο αν καταργηθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα που έχουμε κατακτήσει. Αυτοί απειλούν και εμείς παραμένουμε απαθείς. Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος, αλλά αυτή τη στιγμή πιστεύω ότι μπορεί να γίνει ο καλύτερος σύμμαχός μας. Γιατί οι προοπτικές είναι τρομακτικές.

Καταλαβαίνω πόσο απογοητευτικό είναι να πηγαίνεις να ψηφίσεις όταν δεν εμπιστεύεσαι πραγματικά κανένα κόμμα. Αλλά πρέπει να το κάνεις, πρέπει να συμμετέχεις έστω και απρόθυμα. Η ζωή με τον Πέδρο Σάντσεθ και την Γιολάντα Ντίαθ στη σκυτάλη δεν θα είναι τέλεια, αλλά είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε μπροστά, χωρίς να κοιτάμε πίσω, όπως έκανε η γυναίκα του Λωτ.

Δεν θα έβλαπτε τον Σάντσεθ να αναγνωρίσει τα σοβαρά λάθη του με τον νόμο «το ναι είναι ναι» (αμφιλεγόμενος νόμος για τη σεξουαλική συναίνεση-ΣΣ) και ταυτόχρονα να αναγνωρίσει ότι το να κάνει οκτώ μήνες για να τον μεταρρυθμίσει είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Με αυτόν τον τρόπο, ίσως να μπορέσει να απαντήσει στην ατάκα που χρησιμοποιεί μέχρι αηδίας η Δεξιά εναντίον του. Σήμερα, ο νόμος «το ναι είναι ναι» είναι το αντίστοιχο των υποθέσεων διαφθοράς του Λαϊκού Κόμματος, τις οποίες οι Σοσιαλδημοκράτες χρησιμοποίησαν σε συζητήσεις άλλων εποχών.

Όμως δεν υπάρχει κανένα σημείο σύγκρισης. Όπως δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στον Αμπασκάλ, (ηγέτη του ακροδεξιού Vox) και την Ντίαθ (επικεφαλής της προοδευτικής, αριστερής συμμαχίας Sumar)».