Η σύλληψη των έξι Παλαιστινίων κρατουμένων που διέφυγαν από τις ισραηλινές φυλακές Γκιλμπόα, προκάλεσε τεράστια απογοήτευση στους Παλαιστίνιους.

Σύμφωνα με τους δικηγόρους των δύο από τους έξι «εθνικούς ήρωες», προφανώς δεν είχαν κανένα σχέδιο για το τι θα κάνουν μόλις βγουν από τα τείχη του σωφρονιστικού ιδρύματος. Οι τέσσερις πρώτοι, που συνελήφθησαν μετά από πέντε ημέρες, δεν μπόρεσαν να περάσουν στη Δυτική Όχθη και, περιπλανώμενοι σε μικρές ομάδες στην ύπαιθρο, τρέφονταν με μούρα, ενώ «πάλευαν» να βρουν νερό.

Με τα αυτιά τους κολλημένα σε ένα ραδιόφωνο, για να παρακολουθούν τις ειδήσεις για την καταδίωξή τους, προφανώς δεν έλαβαν υποστήριξη από τις οργανώσεις τους (τη Φατάχ και την ισλαμική Τζιχάντ, μια μικρή ομάδα με βίαιη δράση). Στην περιοχή της Ναζαρέτ, δύο από αυτούς φέρεται να προσπάθησαν να αναζητήσουν τροφή από κατοίκους, σύμφωνα με τις ισραηλινές αρχές. Τελικά, συνελήφθησαν κοντά στο Όρος του Γκρεμού, νότια της πόλης.

Διαβάστε επίσης: Ζακαρία Ζουμπέιντι: Η θεαματική απόδραση του νo1 δημόσιου εχθρού του Ισραήλ

Ο πιο διάσημος από αυτούς, ο Ζακαρία Ζουμπέιντι, πρώην διοικητής των ταξιαρχιών της Φατάχ στην Τζένιν, στη Βόρεια Δυτική Όχθη, κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα (2000 – 2005), βρέθηκε λίγο αργότερα, αφυδατωμένος, σε χώρο στάθμευσης στην ανατολική Ναζαρέτ. Ο δικηγόρος του ισχυρίστηκε ότι οι άνδρες που τον συνέλαβαν του έσπασαν το σαγόνι και δύο πλευρά, ενώ ήταν δεμένος με χειροπέδες. Οι δύο τελευταίοι συνελήφθησαν στη Τζένιν, το Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου. Κρύβονταν έξω από το επί δύο βδομάδες βρισκόμενο επί ποδός πολέμου στρατόπεδο προσφύγων της πόλης και παραδόθηκαν χωρίς αντίσταση.

Αλλά το δυσκολότερο, για την παλαιστινιακή γνώμη, είναι ότι οι κάτοικοι μιας αραβικής πόλης του Ισραήλ, της Ναζαρέτ, όταν τους αντιλήφθηκαν κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών τους, διευκόλυναν τη σύλληψή τους, σύμφωνα με την ισραηλινή αστυνομία, προδίδοντας, έτσι, την εθνική υπόθεση. «Επί τέσσερις ημέρες, οι δραπέτες πίστευαν ότι θα λάμβαναν βοήθεια και στήριξη από τους Άραβες Ισραηλινούς και έκαναν λάθος», δήλωσε ικανοποιημένος ο Ισραηλινός Υπουργός Εθνικής Ασφάλειας, Ομέρ Μπαρ-Λεβ, στις 11 Σεπτεμβρίου.

Στα παλαιστινιακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημοσιεύθηκαν τα ονόματα και οι φωτογραφίες των κατοίκων της Ναζαρέτ που κατηγορούνται ότι κατήγγειλαν τους δραπέτες, αλλά αυτοί το αρνήθηκαν. Ορισμένοι κάτοικοι της Τζένιν προειδοποίησαν εκείνους της Ναζαρέτ να μην ξαναπάνε στην πόλη τους. Ισραηλινοί Άραβες έρχονται συνήθως εδώ για να περάσουν το Σαββατοκύριακο, να ψωνίσουν ή να λάβουν φθηνότερη ιατρική περίθαλψη.

Ο Τζαμάλ Ζουμπέιντι, ο θείος του Ζακαρία, υποστήριξε στο Facebook ότι «από σήμερα, οι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ είναι Ισραηλινοί Άραβες-Ισραηλινοί Βεδουίνοι, Ισραηλινοί Δρούζοι, Ισραηλινοί Χριστιανοί και Ισραηλινοί Τσερκέζοι – όλα τα παιδιά τους υπηρετούν στον ισραηλινό στρατό και εργάζονται στις ισραηλινές αμυντικές εταιρίες, είναι περήφανοι για αυτό, σηκώνουν την ισραηλινή σημαία και τραγουδούν τη Χατικβά», τον ισραηλινό εθνικό ύμνο.

Αυτό δεν ισχύει: Εξαιρουμένων των νέων από τη θρησκευτική μειονότητα των Δρούζων, οι περισσότεροι δεν υπηρετούν στο στρατό. Παρασυρόμενος από την απογοήτευσή του, ο Ζουμπέιντι προσπάθησε να καταδικάσει για πολλοστή φορά την «αφοσίωση» αυτών των απογόνων των Αράβων, οι οποίοι παρέμειναν στα εδάφη τους το 1948, κατά τη διάρκεια του πολέμου που ακολούθησε την ανεξαρτησία του Ισραήλ, όταν 700.000 άλλοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Αυτή η πολύ διαφορετική κοινότητα παραμένει διχασμένη μεταξύ της ισραηλινής ιθαγένειας και της Παλαιστινιακής εθνικότητάς της.

Κατά τη διάρκεια της απόδρασης των έξι της Τζένιν, οι βουλευτές τους στο ισραηλινό κοινοβούλιο κράτησαν, αρχικά, χαμηλούς τόνους, στο τέλος, όμως, ζήτησαν από το κράτος να σταματήσει την καταστολή των κρατουμένων, εν μέσω ταραχών στις φυλακές.

Η Παλαιστινιακή Αρχή κάλεσε, από την πλευρά της, τους πολίτες της να μην κατηγορούν τους «αδελφούς» τους στο Ισραήλ. Η Χαμάς προσπάθησε επίσης να εξομαλύνει τις διαφορές, θεωρώντας ότι «η προσήλωση του λαού μας στην παλαιστινιακή αραβική ταυτότητά του εντός του κατεχόμενου τμήματος αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του σιωνιστικού σχεδίου, το οποίο προσπαθεί να το ενσωματώσει στη ρατσιστική του κοινωνία». Το ισλαμιστικό κίνημα, το οποίο δεν αναγνωρίζει επίσημα την ύπαρξη του Ισραήλ, κέρδισε πολύ σε δημοτικότητα το Μάιο, μεταξύ και των Αράβων του Ισραήλ, προσπαθώντας να καθιερωθεί ως υπερασπιστής των ιερών τόπων στην Ιερουσαλήμ, μετά από βάναυσες επιχειρήσεις της ισραηλινής αστυνομίας στο τέμενος Αλ-Άκσα.

* Με πληροφορίες απο τη Le Monde