Την πολύ σημαντική εμπειρία του ως ασθενής covid σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής καταθέτει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, Θανάσης Χαλκιάς.

«Η ταλαιπωρία του κόσμου είναι μεγάλη, οι εσκεμμένες παραλήψεις είναι εγκληματικές. Οι νοσοκομειακοί δουλεύουν σαν αφιονισμένοι, με συγκινητική αυταπάρνηση σαν να έχουν βάλει στοίχημα με τον θάνατο και λες και προσπαθούν να νικήσουν παράλληλα και τη μαφία…Κάποια στιγμή τελειώνουν και οι μπουκάλες του οξυγόνου. Έτσι το ΕΚΑΒ φέρνει περιστατικά αλλά το νοσοκομείο δεν τα παραλαμβάνει. Τους λένε να κρατούν τους ασθενείς μέσα στα ασθενοφόρα που υπάρχει οξυγόνο», περιγράφει μεταξύ άλλων και επισημαίνει πως «ο αξονικός τομογράφος είναι ένας για όλο το νοσοκομείο και για τα covid περιστατικά ανοίγει μία ώρα το μεσημέρι και μία ώρα το απόγευμα» ενώ διερωτάται «με ένα πολεμικό αεροσκάφος Rafale πόσους αξονικούς τομογράφους αγοράζεις;».

Η εμπειρία του Θ. Χαλκιά όπως την αφηγείται ο ίδιος…

«Φτάνεις το πρωί στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας για να μην έχει πολύ κόσμο. Οι νοσοκομειακοί σχεδόν σε περίμεναν. Σου κάνουν τις πρώτες εξετάσεις και ξαπλώνεις σε ένα κρεβάτι περιμένοντας να πας για αξονική στους πνεύμονες. Ο αξονικός τομογράφος είναι ένας για όλο το Νοσοκομείο και για τα covid περιστατικά ανοίγει μία ώρα το μεσημέρι και μία ώρα το απόγευμα.

Περιμένεις λοιπόν στον ειδικό θάλαμο όπου τα δέκα κρεβάτια έχουν γεμίσει μέσα στο πρώτο δίωρο. Ασθενείς όμως συνεχίζουν να έρχονται.  Επειδή έχουν ανάγκη φροντίδας και οξυγόνου πρέπει να βρίσκονται σ’ αυτόν τον θάλαμο άλλοι σε καροτσάκια κι άλλοι όρθιοι να ξεροσταλιάζουν. Οι υπόλοιποι που έχουν πιο ήπια συμπτώματα ξεροσταλιάζουν στον διάδρομο. Κάποια στιγμή τελειώνουν και οι μπουκάλες του οξυγόνου. Έτσι το ΕΚΑΒ φέρνει περιστατικά αλλά το Νοσοκομείο δεν τα παραλαμβάνει. Τους λένε να κρατούν τους ασθενείς μέσα στα ασθενοφόρα που υπάρχει οξυγόνο.

Μετά τις πρώτες αξονικές για κάποιους αποφασίζεται εισαγωγή. Γίνονται τρεις-τέσσερις εισαγωγές και μετά αρχίζει να έρχεται μία διοικητική υπάλληλος που ενημερώνει ότι δεν υπάρχουν κρεβάτια. Οι γιατροί της λένε πως δεν μπορούν να διώξουν τον κόσμο που χρειάζεται νοσηλεία. Όλες αυτές οι συζητήσεις με ζωντανούς μάρτυρες τους ταλαιπωρημένους ασθενείς. Βουβαμάρα στον θάλαμο. Θα μείνω ή θα φύγω; Οι γιατροί τηλεφωνούν σε ανώτερους. Παίρνουν εντολή να τους κρατήσουν ακόμη και στους διαδρόμους μέχρι να αδειάσουν κρεβάτια. Οι ασθενείς μουγγοί. Δεν έχουν τη δύναμη ούτε να φωνάξουν. Όλοι θέλουν να γίνουν καλά. Προσωπικά περίμενα πέντε ώρες μέχρι να αδειάσει κρεβάτι.

Η ταλαιπωρία του κόσμου είναι μεγάλη, οι εσκεμμένες παραλήψεις είναι εγκληματικές. Οι νοσοκομειακοί δουλεύουν σαν αφιονισμένοι, με συγκινητική αυταπάρνηση σαν να έχουν βάλει στοίχημα με τον θάνατο και λες και προσπαθούν να νικήσουν παράλληλα και τη μαφία.

Κατά το βράδυ φτάνει επιτέλους το πολυπόθητο ναι για ελεύθερο κρεβάτι. Και σε ανεβάζουν στην κλινική. Άλλοι ωραίοι άνθρωποι σε περιμένουν εδώ να σε ανακουφίσουν κι αυτοί με τη σειρά τους. Η πτέρυγα όμως; Δεκαεπτά άτομα, άνδρες και γυναίκες, με μία τουαλέτα! Το ιατρικό υλικό πρόχειρα βαλμένο πάνω σε καρέκλες και σε χαρτόκουτα στον στενό διάδρομο.

Δεν μπορούσαν να τα είχαν λύσει όλα αυτά; Είναι μόνον άχρηστοι (που είναι) ή δεν θέλουν κιόλας; Δεν μιλάω καν για ΜΕΘ (που ήταν το πρώτο που έπρεπε να γίνει). Μιλάω για έναν θάλαμο με δέκα κρεβάτια με οξυγόνο στα επείγοντα και δέκα κρεβάτια επιπλέον στην κλινική. Και φυσικά προσλήψεις. Είναι τόσο μεγάλο το κόστος; Δεν είχαν χρόνο να προετοιμαστούν; Και έναν δεύτερο αξονικό τομογράφο σε ένα από τα μεγαλύτερα Νοσοκομεία της Αττικής. Είναι υπερβολικό; Με ένα πολεμικό αεροσκάφος Rafale πόσους αξονικούς τομογράφους αγοράζεις;

Αυτή την αντιμετώπιση αξίζουν ασφαλισμένοι με εισφορές σαράντα και πενήντα χρόνων; Πηγαίνετε να κάνετε δημοσκοπήσεις στα επείγοντα covid. Θα πάρετε μία καλή ιδέα.

Αν έγραφα την άποψή μου για το πώς πρέπει να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι θα μου κατέβαζαν τη δημοσίευση την επόμενη στιγμή. Αφήνω λοιπόν τη φαντασία σας να οργιάσει.

Είναι σαφές πως κρατιούνται ισορροπίες. Απ’ τη μια να μη φύγουν ψηφοφόροι κι απ’ την άλλη το ΕΣΥ να είναι απαξιωμένο ώστε να στρέφεται ο κόσμος στην ιδιωτική περίθαλψη και να πλουτίζουν οι ήδη πλούσιοι καπιταλιστές της Υγείας και τα κυβερνητικά λιγούρια που πουλούν εκδούλευση. Φιλελευθερισμός και ιδιωτικοποίηση. Το ερώτημα όμως είναι: Κέρδη, καπιταλισμός και βαρβαρότητα ή άνθρωπος; Η ιατρική περίθαλψη είναι δημόσιο και κεκτημένο αγαθό. Κοινό για όλους. Δωρεάν περίθαλψη για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής, θρησκείας (νομίζω πως οποιοσδήποτε από μας δεν θα ήθελε να τον αφήσουν να ψοφήσει σαν το σκυλί αν βρεθεί στην Ν. Υόρκη, ή στην Ακτή του Ελεφαντοστού, ή στη Μαλαισία). Όποιος τολμήσει να αποδυναμώσει το ΕΣΥ θα περάσει πάνω από το πτώμα μας, ή εμείς πάνω απ’ το δικό του. Οι δρόμοι μας περιμένουν. Μολών λαβέ!

Επιστροφή στο σπίτι

Νοιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για όλους τους γιατρούς, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, τραπεζοκόμους, καθαρίστριες και άλλους ανθρώπους που υπερβαίνοντας τις δυνάμεις τους και το ωράριό τους προσφέρουν στον συνάνθρωπό τους.

Αποτελούν ζωντανή ελπίδα για τη νίκη του ανθρώπινου πολιτισμού που βάλλεται από την κυριαρχία της οικονομίας, της ανομίας και της διαπλοκής. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι και είναι πολλοί! Βγαίνω αισιόδοξος!

Ευχαριστώ τέλος, όλους εσάς που με τις ευχές σας μου δίνατε δύναμη και μου κρατούσατε συντροφιά σε έναν χώρο που δεν επιτρέπεται φυσικά το επισκεπτήριο. Εγώ όμως είχα κάθε τόσο τις διαδικτυακές μου επισκέψεις και μου έδιναν χαρά. Σας εύχομαι να είστε πάντα καλά!
Δεν θα ξεχάσω κι αυτούς τους καθημερινούς αποχαιρετισμούς-εξιτήρια με τις ανταλλαγές ευχών που γιορτάζονται από όλους είτε φεύγουν είτε μένουν. Κάπως έτσι μετά από έξι μέρες ήρθε και η δική μου σειρά».