Στην σημαντική και συγκινητική από κάθε άποψη εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Ασκληπιείο Βούλας και οργάνωσε οργάνωσε ο Σύλλογος Εργαζομένων του νοσοκομείου με γενικό τίτλο «Τέμπη, το κέρδος σκοτώνει», στη μνήμη των θυμάτων των Τεμπών, παρευρέθηκαν και μίλησαν οι Μαρία Καρυστιανού, Παύλος Ασλανίδης, Ηλίας Παπαγγελής και Μαρία Ντόλκα-Παπαγγελή, γονείς θυμάτων της τραγωδίας.

Κατά την είσοδο των συγγενών των θυμάτων, το κοινό, που είχε κατακλύσει την αίθουσα, ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

Ακολούθησε προσκλητήριο νεκρών κι ενός λεπτού σιγή.

Ακολουθούν οι συγκλονιστικές ομιλίες των Ηλία Παπαγγελή και Μαρίας Ντόλκα-Παπαγγελή, νοσηλεύτριας στο ίδιο νοσοκομείο, γονείς της Αναστασίας Παπαγγελή 18 ετών

Ηλίας Παπαγγελής: «Κύριε πρωθυπουργέ, αν δεν συγκαλύψατε ζητήστε άρση τηλεφωνικού απορρήτου στο τηλέφωνο σας και των υπουργών σας»

«Κάποτε ήμουν εδώ ειδικευόμενος. Στον κ. Βαϊμάκα και στον κ. Αποστολόπουλο. Σε αυτό το αμφιθέατρο κάναμε μαθήματα. Δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα μίλαγα από αυτή τη θέση για το παιδί που μου σκότωσε το κράτος.

Δικαιοσύνη και αλήθεια ζητάμε κ. πρωθυπουργέ. Αφού δεν μπορέσατε να καταλάβετε, ότι τα έργα στον σιδηρόδρομο, αφορούν εκατομμύρια ανθρώπους, που ανεβοκατεβαίνουν Αθήνα Θεσσαλονίκη κάθε χρόνο. Αφού δεν μπορέσατε να καταλάβετε ότι αυτό το έργο δεν είναι έργο για να αποκομίσουν βίλες και κότερα όσοι εμπλέκονται, ήταν σίγουρο ότι θα γίνει σύγκρουση. Σας το έλεγαν με κάθε τρόπο οι εργαζόμενοι.

Η Δικαιοσύνη, αν λειτουργούσε σωστά θα έπρεπε να ελέγχει κάθε χρόνο την πορεία των έργων. Κι αν δεν βγει σωστός ο έλεγχος, να δημεύει την περιουσία των εταιρειών και τα χρήματα να επιστρέφουν στο εθνικό ταμείο. Ποιος έκανε ελέγχους τόσα χρόνια για το αν αποδίδονται τα χρήματα που δίνονται για τα σιδηροδρομικά έργα; Ποιος έλεγξε τις παραλαβές των έργων; Την περιουσιακή κατάσταση των ανθρώπων που είναι στην παραλαβή; Των διοικητών των οργανισμών ΟΣΕ , ΤΡΑΙΝΟΣΕ και όλων αυτών που εμπλέκονται στην παραγωγή και τη συντήρηση των έργων;

Εκείνο το βράδυ δεν λειτουργούσε ούτε τηλεδιοίκηση, ούτε σήμανση, ούτε επικοινωνίες μεταξύ των οδηγών. Γιατί; Γιατί δεν τα έφτιαξαν σωστά. Ούτε το κατάλληλο προσωπικό υπήρξε σε θέση υψηλής ευθύνης. Είναι κάποιοι υπεύθυνοι.

Κύριε πρωθυπουργέ, σκοτώθηκαν τα παιδιά μας γιατί δεν κάνατε καλά τη δουλειά σας. Όχι μόνο εσείς αλλά και όλοι όσοι είναι υπό τις εντολές σας. Ο υπουργός, ο υφυπουργός, οι γραμματείς, οι εργολάβοι που φτιάχνουν τα έργα. Αντί να τους μαζέψετε την επόμενη μέρα σε μια αίθουσα και να τους απολύσετε όλους, μέχρι η δικαιοσύνη να τους παραδώσει καθαρούς στην κοινωνία, την επόμενη μέρα, μας αποδείξατε το «ανθρώπινο λάθος». Έναν άνθρωπο που φταίει για όλα. Όμως δεν είναι έτσι.

Κύριε πρωθυπουργέ αυτό που έγινε είναι αποτέλεσμα λαθών πολλών ανθρώπων και κυρίως δικών σας. Λαθών που προσπαθείτε να κρύψετε. Και παίζετε κρυφτούλι τόσο καιρό για να κρύψετε τον κακό εαυτό σας.

Τα τελευταία 4 χρόνια, από το 2019-2023 μας διαβεβαιώνατε και ο υπουργός σας των μεταφορών, ότι όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Ενώ γνωρίζατε για το σαθρό υπόστρωμα στη λειτουργία των σιδηροδρόμων.

Η συγκάλυψη ξεκίνησε πριν τη σύγκρουση, με τις διαφημίσεις για τα πιο γρήγορα και ασφαλή τρένα και «4 ώρες Αθήνα – Θεσσαλονίκη». Ενώ 5 ώρες μετά τη σύγκρουση άρχισε η αποκατάσταση στο πεδίο και η εντολή ήταν «κάντε τα όλα λαμπίκο». Και αμέσως την επόμενη μέρα με το διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό για το «λάθος του σταθμάρχη». Και συνεχίστηκε με όλες σας τις ενέργειες και την καθοδήγηση σας, ώστε να μην έρθει τίποτα στην επιφάνεια από τις εσκεμμένα λάθος αποφάσεις.

Μόνος σας είπατε ότι δεν κοιμηθήκατε όλη τη νύχτα γιατί δίνατε εντολές. Γι’αυτό είναι έγκλημα. Γιατί ξέρατε και δεν κάνατε τίποτα να το εμποδίσετε. Δεν αλλάξατε τη σύμβαση με την Hellenic Train. Δεν μελετήσατε τη σύμβαση 717 αλλά ούτε τις προηγούμενες που αφορούσαν τους κανόνες ασφαλείας.

Νομίζατε ότι θα θρηνήσουμε βουβά, ότι δεν θα ασχοληθούμε. Ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε σε σοκ πολύ καιρό. Ανοίξτε επιτέλους τα τηλέφωνα, πρώτα το δικό σας. Άρση τηλεφωνικού απορρήτου στα τηλέφωνα υπουργών και όλων των εμπλεκομένων του εγκλήματος. Για να βγει η αλήθεια. Μόνο τότε θα αναπνεύσουμε οξυγόνο. Μόνο τότε θα πιστέψουμε στις αντιδράσεις σας, ότι δεν κάνατε καμία συγκάλυψη. Παραιτηθείτε της ασυλίας αφού έχετε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη όπως λέτε. Ο νόμος υπάρχει γιατί δεν κάνει χρήση ο ανακριτής; Φοβάται η εκβιάζεται;

Ο νόμος δίνει την ευχέρεια να κάνει χρήση άρσης τηλεφωνικού απορρήτου ώστε να μάθουμε τις οδηγίες και τις εντολές που δόθηκαν εκείνο το βράδυ από όλους τους παράγοντες. Ανοίξτε τα να μάθουμε γιατί σκοτώθηκαν τα παιδιά μας γιατί δημιουργήθηκε η τεράστια πυρόσφαιρα, να μάθουμε για τις σχέσεις πολιτικών με επιχειρηματίες των σιδηροδρομικών έργων. Έτσι θα ησυχάσουν οι ψυχές μας και των παιδιών μας και θα οδηγηθούν οι υπεύθυνοι από τη Δικαιοσύνη στην τιμωρία που τους αναλογεί.

Διαβάζουμε στις αναλύσεις: 25 δις στον σιδηρόδρομο τα τελευταία 25 χρόνια. 1 δις τον χρόνο! Κι όμως τα τρένα μας είναι μια δεκαετία πίσω από εκεί που θα έπρεπε να είναι. Κάποιος πρέπει να λογοδοτήσει γι’αυτό. Αυτό επιβάλλει το ήθος μας. Αυτό επιβάλλει η κουλτούρα μας. Σε μια χώρα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλο τον πλανήτη.

Δεν μπορεί στη Σερβία να βλέπουμε απόδοση ευθυνών σε 24ωρα και στη χώρα μας να έχουν περάσει 2 χρόνια και να μην είναι κανείς τιμωρημένος. Σαν να σκοτώθηκε η κατσίκα του γείτονα. Δεν επιτρέπεται στον αιώνα που ζούμε να βιώνουμε καταστάσεις υπανάπτυκτων χωρών. Δεν το αξίζουμε!

Μετατρέψατε τη χώρα σε Κολομβία. Η Δικαιοσύνη καθοδηγούμενη. Δεν φέραμε τα παιδιά μας στον κόσμο για να τα θυσιάζετε εσείς προκειμένου να γίνουν καλύτερα τα σιδηροδρομικά έργα, όπως ειπώθηκε από δικό σας δημοσιογράφο.

Φέραμε τα παιδιά μας στον κόσμο για να ζήσουν, να δημιουργήσουν, να προσφέρουν ένα ακόμα σκαλοπάτι σε αυτούς που έρχονται πίσω του.

Μας λέει η κυβέρνηση σας ότι δεν έκανε συγκάλυψη. Δεν είναι συγκάλυψη η αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος; Ότι δεν παρθήκαν τοξικολογικές και ιστολογικές; Ότι την επόμενη μέρα ο ΟΣΕ έπρεπε να μαζέψει ηχητικά και βίντεο και να τα παραδώσει στη δικαιοσύνη κάτι που δεν έκανε; Δεν είναι συγκάλυψη ότι αφήσατε να διαψεύσουν μονταρισμένα ηχητικά που έστρεφαν το ενδιαφέρον του κόσμου σε αυτό που θέλατε να φανεί στο σφάλμα ενός ανθρώπου μόνο; Δεν είναι συγκάλυψη ότι 40 μέρες μετά πετάξαν το βιολογικό υλικό των παιδιών; Ότι είπατε ότι δεν υπάρχει άφλεκτο υλικό στο τρένο;

Ότι δυο μήνες πριν και δυο μήνες μετά τις εκλογές δεν ακούστηκε η λέξη Τέμπη και τρένα; Δεν είναι συγκάλυψη το ότι η εξεταστική επιτροπή δεν κάλεσε ουσιώδης μάρτυρες; Δεν είναι συγκάλυψη η μεταφορά των χωμάτων με βιολογικών υλικών των παιδιών μας;

Όλα αυτά είναι συγκάλυψη από μια κυβέρνηση που θέλει να κρύψει πράγματα που δεν πρέπει να τα μάθουμε ποτέ. Αλλά εμείς πρέπει να μάθουμε γιατί σκοτώθηκαν τα παιδιά μας άδικα.

Οι πολιτικοί είναι όμηροι επιχειρηματιών. Η Δικαιοσύνη όμηρος των πολιτικών . Κι εμείς όμηροι και των δύο. Αυτό πρέπει να αλλάξει κι ας είμαστε η πρώτη χώρα που θα το πετύχει. Γιατί σκοτώθηκαν τα παιδιά μας κ. πρωθυπουργέ; Θα το μάθουμε τώρα ή σε 20 χρόνια;

Μαρία Ντόλκα-Παπαγγελή: Δεν θέλουμε τη δικαιοσύνη που κερνά μελομακάρονα και σε παραπέμπει στην εκκλησία

Είμαι η μαμά της Αναστασίας Παπαγγελή 18 ετών που δολοφονήθηκε στο τρένο των Τεμπών, φοιτήτρια στο ΑΠΘ. Η Αναστασία δολοφονήθηκε επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη θέση 12 , λίγα λεπτά πριν μπει η άνοιξη. Σε αυτή τη θέση είχα ταξιδέψει εγώ πριν, στις 12 Φεβρουαρίου, για να συναντήσω τις κόρες μου μαζί για πρώτη φορά φοιτήτριες. Σε αυτή τη θέση κατεβήκαμε μαζί για το τριήμερο της αποκριάς και σε αυτή τη θέση δολοφονήθηκε, επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη, εκείνο το βράδυ.

Μπαίνοντας στο τρένο για πρώτη φορά στη ζωή μου στα 50 μου χρόνια, ίσως η διαίσθηση της μάνας, μιλώντας με τη μεγάλη μου κόρη την Ουράνια που ευτυχώς ακύρωσε το εισιτήριο της την τελευταία στιγμή, γιατί θα ήταν και αυτή στο τρένο, μιλώντας με μηνύματα της έγραφα:

«Δεν είναι σωστό το τρένο Ουράνια. Οι βαλίτσες στη γωνία, χωρίς ιμάντες. Τα ράφια χωρίς προστατευτικά. Αν πέσουν αποσκευές θα χτυπήσουν άνθρωπο. Το τρένο Ουράνια δεν έχει ζώνες. Γιατί; Γιατί εγώ κάθομαι στη θέση 12 και δίπλα γράφει θέση 18;». Σταμάτα μαμά, μου έλεγε. Είσαι υπερβολική. Έτσι είναι πάντα το τρένο. Είναι ξεκούραστο, άνετο, φτάνει γρήγορα. Όλοι οι φοιτητές με τρένο πάνε.

Κοιτώντας από τα παράθυρα τα ξύλα που συγκρατούσαν τις ράγες είχαν ρωγμές. Στα τούνελ δεν υπήρχαν φώτα και κάμερες. Το θυμάμαι καλά. Κι όμως οι κόρες μου έλεγαν είναι γρήγορο και ασφαλές.

Γρήγορο το τρένο, ναι. Κι εκείνο το βράδυ γρήγορα πήγε τα παιδιά μας στο θάνατο. Τις μητέρες, τους μπαμπάδες τα αδέρφια που ήταν επιβάτες σε εκείνο το τρένο. Εκείνο το βράδυ, τα παιδιά μας σφαγιάστηκαν, διαμελιστηκαν, κάηκαν, βασανίστηκαν σε ένα τρένο που κανείς εδώ και δεκαετίες δεν σκέφτηκε να εκσυγχρονίσει. Γιατί πολύ απλά τα λεφτά ήταν πολλά. Έφαγαν, έφαγαν , έφαγαν.. που να περισσέψουν για τα τρένα; Δεν υπήρχε κανένα σύστημα ασφαλείας σε λειτουργία.

Κανείς δεν έλεγξε αν εκείνο το βράδυ, αυτός ο σταθμάρχης που άφησαν πίσω, μπορούσε να συντονίσει τα τρένα στο πιο νευραλγικό σημείο της χώρας. Κλειδιά δεν γύρισαν, τηλέφωνα ανύπαρκτα. Ο Όλυμπος δυσκόλευε είπαν την επικοινωνία. Ίσως κι οι 12 Θεοί.

Ένα άλλο τρένο κατέβαινε. Κουβαλώντας τον θάνατο σε δεξαμενές και μετά η φρίκη. Αίμα φωτιά φωνές και όλοι νέοι.

Σήμερα βρισκόμαστε εδώ, γιατί άλλη μια σπουδαία μάνα, δεν έμεινε πάνω από το πτώμα του παιδιού της της Μάρθης, να περιμένει ανήμπορη και σακατεμένη τη δικαίωση της. Αυτή τη δικαιοσύνη που κερνά μελομακάρονα και σε παραπέμπει στην εκκλησία για να σηκώσεις τον σταυρό της δολοφονίας του παιδιού σου. Σηκώθηκε και άρχισε να μιλά. Η Ευρώπη, η χώρα μας και όπου υπάρχει Έλληνας στον κόσμο μιλούν για τη Μαρία Καρυστιανού. Σαν μια ακόμα μαμά του τρένου της οφείλω πολλά.

Στο Ευρωκοινοβούλιο, εκεί που η Αναστασία μου χόρεψε με παραδοσιακή στολή, λίγα χρόνια μετά βρέθηκε μια μάνα για να τη δικαιώσει κι όλα τα θύματα του τρένου. Την καλωσορίζουμε στο Ασκληπιείο. Δεν θα σταματήσουμε μέχρι τη δικαίωση των παιδιών μας. Ήταν νέοι και τους δολοφόνησαν. Που σκύλεψαν τα κορμιά τους, τα πέταξαν στα οικόπεδα πριν καν προλάβουν να ταυτοποιήσουν όλους. Χωρίς τοξικολογικές, χωρίς να τηρηθούν τα πρωτόκολλα.

Σε αυτή τη μάνα ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και στον Παύλο τον Ασλανίδη, που μπήκαμε πρώτη φορά μαζί στο Κουλούρι, αντικρίζοντας τα κουφάρια των τρένων. Ένα απέραντο νεκροταφείο. Ο ανακριτής δεν είχε πάει βέβαια μέχρι τότε. Οκτώβριος του ΄23 ήταν. Μόνο οι μάνες και οι πατεράδες ήταν εκεί.

Θέλω αύριο να γεμίσουμε ειρηνικά τους δρόμους για να φωνάξουμε ότι ήταν έγκλημα. Να ευχηθώ ως νοσηλεύτρια δύναμη στον Γεράσιμος που ακόμα παλεύει. Σας ευχαριστώ που είστε εδώ. Σας ευχαριστώ σαν νοσοκομείο που με στηρίξατε όπως την πρώτη μέρα που ήρθα.