Ένας ακόμη θρίαμβος της αγοράς και του ιδιωτικού τομέα, διαφαίνεται στην νέα υπόθεση του  γηροκομείου του Αγίου Παντελεήμονα. Αθροιζόμενο με τα δύο της Θεσσαλονίκης (Ασβεστοχωρίου και Ευόσμου), την ιδιωτική κλινική στο Περιστέρι και μια σειρά άλλων περιστατικών μικρότερης έκτασης, που δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας, αποτελούν ήδη ένα σημαντικό κλάσμα της όλης νοσηρότητας – θνητότητας.

Όλα αυτά συνέβησαν δίπλα στην μαύρη αγορά των tests, στις διπλοπληρωμένες ιδιωτικές κλίνες ΜΕΘ, στην αισχροκέρδεια μασκών και άλλων προστατευτικών ειδών και πάνω από όλα στην σκανδαλώδη εξαίρεση των ιδιωτικών νοσοκομείων από κάθε συμμετοχή στην αντιμετώπιση της πανδημίας.

Πελάτες τους που νοιώθουν εξασφαλισμένοι πίσω από ασφαλιστήρια συμβόλαια πληρωμένα επί χρόνια, μαθαίνουν αίφνης στα εξωτερικά ιατρεία ότι αν τυχόν πάθουν το ο,τιδήποτε και αποδειχθούν παρεμπιπτόντως θετικοί, θα φύγουν άναυλα για ΣΩΤΗΡΙΑ ή ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ. Κι όλα αυτά ερήμην τους, λόγω μιας απλής υπογραφής των επιχειρηματιών με το κράτος.

Την ίδια αδιαφορία για τον τέως «ιερό πελάτη» φαίνεται ότι μοιράζονται και τα ΜΜΕ, που δεν το έχουν αναφέρει ούτε στα ψιλά. Ουδεμία έκπληξη προκαλεί όμως στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ η αποκαλυπτόμενη ανύπαρκτη σχέση του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα με το ιατρικό επείγον, κάθε μορφής.

Το πιο αστείο από την πλευρά των υπέρμαχων του νεοφιλελευθερισμού και της αγοράς, είναι οι κραυγές τους σε κάθε νέο τέτοιο περιστατικό: «ΜΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;» Έτσι, ανώνυμα λέγεται, ενώ στο Μάτι το ίδιο κράτος το λέγανε Ρένα Δούρου. Ωστόσο, στο χαμό των σχολείων το ίδιο κράτος δεν λέγεται Νίκη Κεραμέως ούτε στους οίκους ευγηρίας λέγεται Δόμνα Μιχαηλίδου. Δεν είναι θέμα ευγενείας γιατί και οι άρρενες περιφερειάρχες Αττικής, Στερεάς και Θεσσαλίας, με ευθύνες σε πρόσφατα τραγικά γεγονότα, παρέμειναν κι αυτοί ανώνυμοι. Ευτυχώς για αυτούς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Υπάρχει ευθύνη για τα ιδιωτικά ιδρύματα από πλευράς κράτους; Προφανώς υπάρχει κι όχι μόνο για το κανονιστικό πλαίσιο και την προνομιακή μεταχείριση που αναφέραμε ήδη. Κυρίως αφορά στην επιτήρηση των προβλεπόμενων μέτρων ασφαλείας όταν η είσοδος του ιού σε τέτοιους ευάλωτους πληθυσμούς έχει τις προβλεπόμενες συνέπειες. Ο κίνδυνος, δεδομένης της αυστηρής απαγόρευσης του επισκεπτηρίου, είναι οι εργαζόμενοι- ασυμπτωματικοί φορείς. Το να νοσούν και να μην γίνουν τα δέοντα, αν επαληθευτεί, κινείται πολύ πέραν της δολιότητας. Η δε επίκληση της παρέμβασης του εισαγγελέα αποτελεί ένα παρήγορο στερεότυπο.

Τι θα έπρεπε να γίνεται όταν κάποιος κινδυνεύει να σπείρει άθελα του τον θάνατο; Τουλάχιστον ότι γίνεται για να μην κολλήσει ο υπάλληλος κανέναν βουλευτή ή υπουργό στο κτήριο της Βουλής ή πολύ περισσότερο στο Μαξίμου (τεστ κάθε βδομάδα όλοι). Με τον τρόπο αυτό επ’ ουδενί θα έφθαναν τα πράγματα στο να χτυπήσει ο συναγερμός τόσο αργά.

 Αν πάλι δεν είχαμε τεστ για όλους, αυτοί οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να προηγηθούν εκείνων της Βουλής και του Μαξίμου δεδομένου ότι η σωστή αρχή διανομής ενός αγαθού που σπανίζει είναι: στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του (των ηλικιωμένων τροφίμων) Αν η αριστεία έχει εφαρμόσει άλλο κριτήριο π.χ. στον καθένα ανάλογα με την αξία του ή ανάλογα του κύρους του στην κοινωνία, ας μας το πει καθαρά να το ξέρουμε.

Πάντα φυσικά εμφιλοχωρεί το ανθρώπινο λάθος ή η εσφαλμένη κρίση του αφελούς ή και η εγκληματική αμέλεια του πονηρού. Ωστόσο, έτσι η προκαλούμενη ζημία θα ήταν πολύ μικρότερη. Μιλώντας μάλιστα για την σημερινή κατάσταση, που είναι μεν απειλητική υπό έλεγχο δε, την ζωντανή απόδειξη όσων λέγω την φέρνουν τα δημόσια νοσηλευτήρια. Δεν είναι όλα τους μεγάλα, δεν διαθέτουν όλα τεχνογνωσία και μέσα, μερικά νοσηλεύουν πολύ ειδικούς ασθενείς είτε όσον αφορά στις δυσκολίες συμμόρφωσης είτε όσον αφορά στον βαθμό επικινδυνότητας.

Πουθενά όμως δεν σημειώθηκαν τέτοιες πρακτικές γιατί κανείς δεν είχε να κερδίσει κάτι από τέτοιες πρακτικές. Με την έννοια αυτή μέρος του επαίνου πάει και στους πολιτικά επικεφαλής εφόσον μάλιστα μέρος του ψόγου πήγε στους επικεφαλής των άλλων ιδρυμάτων ή υπηρεσιών. Τα λιγοστά γηροκομεία της χώρας και τα προσφυγικά camps είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα κωφότητας μπροστά σε ένα κίνδυνο που βοούσε.

Η ευθύνη της κεντρικής υγειονομικής γραμμής βρίσκεται στο θέμα των tests. Η συνολική λογική της εξοικονόμησης πόρων είτε εκφράζεται με ταλαιπωρία και δυσκολία στο να κάνει κανείς το test στο δημόσιο είτε με την άρνηση κάλυψης της δαπάνης από τον ΕΟΠΥΥ είτε με άλλες μεσοβέζικες λύσεις μικρότερης ευαισθησίας, έχει σαφή συμμετοχή στην διασπορά. Μεταξύ άλλων, έτσι αυξάνουν την αβεβαιότητα, ενώ φέρνουν πολύ πιο κοντά και το λοκντάουν  (της πολύ μεγαλύτερης απώλειας πόρων).

Ο κ. Πέτσας στην Βουλή απαντώντας στον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, κ Τσίπρα, με την γνωστή του αναίδεια και πολυπραγμοσύνη, επιδόθηκε σε ένα μάθημα λογιστικής εξηγώντας το «θηριώδες» κόστος μιας ορθής πολιτικής test σε εύρος και σε βάθος χρόνου και κάθισε στην πολυθρόνα του ευχαριστημένος που απέδειξε έτσι ότι τα 27 εκατομμύρια των ΜΜΕ δεν θα έφθαναν ούτε για μυρωδιά.

Τυπική περίπτωση σκέψης «υπουργειάτου» – μεμονωμένου φέουδου και όχι συνολικής κυβερνητικής ευθύνης, που ζήτησε ο κ Μητσοτάκης. Αν την είχε, θα αναφωνούσε ως νέος Βοσκόπουλος, μα τι λέω ο τρελός; Λέω ότι μετακυλήσαμε το κόστος τόσων πολλών εκατομμυρίων στους πολίτες ή ακόμη χειρότερα ότι τους αναγκάζουμε σε έναν έλεγχο πολύ πιο ανεπαρκή λόγω οικονομικής ανέχειας;