Από τη Δευτέρα μέχρι την Κυριακή, ανακοινώθηκαν 500 θάνατοι από covid. H κυβέρνηση δεν δίνει αναλυτικά στοιχεία για τις απώλειες σε κανονικούς θαλάμους,  μέσα σε ΜΕΘ ή περιμένοντας μια θέση σε αυτές. Το βέβαιο είναι ότι, ιδιαίτερα από την τελευταία ομάδα, αλλά και από τις υπόλοιπες δύο αν η ιατρική φροντίδα δεν είχε τόσο υποβαθμιστεί, αρκετοί θα είχαν σωθεί.

Ξενίζεται λοιπόν κανείς στην ιδέα ότι ένας πολιτικός αντιμετωπίζει μια εθνική καταστροφή και μια ανθρωπιστική τραγωδία, όπως η πανδημία covid-19, με κριτήρια προσωπικής δημοφιλίας ή έστω αύξησης της πολιτικής του επιρροής. Ακόμη πιο έντονα εκφράζεται αυτό στους κόλπους των υγειονομικών που αναγνωρίζουν εύκολα την ιδιοτέλεια, την στιγμή μάλιστα που οι ίδιοι καλούνται να γίνουν «ήρωες», θέλοντας και μη.

Ο κ Μητσοτάκης το «τερμάτισε», με την επίδειξη ιδιοτέλειας στην υπόθεση της πανδημίας. Υποτιμώντας αρχικά το φαινόμενο, επένδυσε στην εικόνα πατερούλη Τσάρου – Μωυσέως, φωνάζοντας σαν σταρ της trash TV: «ΟΙ ΚΑΜΕΡΕΣ Σ’ ΕΜΕΝΑΝ!» Από τον Νοέμβρη όμως και μετά, στέλνει τον λογαριασμό όπου μπορεί. Την μία υποδύεται τον εργατικό manager που κοουτσάρει και διορθώνει καθημερινά το επιτελείο. Συχνά θεωρεί ότι διαθέτει πλέον τόση ειδημοσύνη ώστε να παριστάνει τον κορυφαίο επιδημιολόγο της χώρας. Η βούληση του τότε φθάνει στους «λοιπούς» εμπειρογνώμονες μέσω σειράς ασχέτων υπουργών, όπως έκαναν οι παλιοί καθηγητές με τις γραμματείς τους.
Το υπουργικό του συμβούλιο έχει μετατραπεί σε μια αρένα όπου διάφοροι λομπίστες αναμετρώνται, παριστάνοντας τα πολιτικά πρόσωπα Στο βάθος του κήπου, αναδύεται ο κυρίαρχος των εξελίξεων σε αυτό το σικέ κατς,  ο ακατάβλητος mr. TUI. Δημοφιλέστερος παραμένει ο  αρμόδιος υπουργός άνευ αρμοδιοτήτων, ωστόσο τα δύσκολα θα έρθουν μετά την αυλαία της πανδημίας, όταν θα αναλάβει δουλειά η κλίνη του Προκρούστη, που κονταίνει ψηλούς και τεντώνει κοντούς.

Το σκάνδαλο της ληστείας στην σειρά των εμβολίων συνεχίζει να προκαλεί ηθικά αλλά ίσως και να επιφέρει τον θάνατο ανθρώπων που περίμεναν την σειρά τους, η οποία δεν έμελλε να έρθει ποτέ. Στην Ευρώπη με ένα τέτοιο σκάνδαλο θα είχε πέσει η Κυβέρνηση προ πολλού. Αυτό καθιστά τους αγαπητούς στην οικογένεια Μητσοτάκη στίχους του Σαββόπουλου, πράγματι, επίκαιρους. Πιο συγκεκριμένα: «Κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων, Κωλοέλληνες … Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη που φτάνει στον γνωστό αγριο ρωμιό, στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη απ`ό, τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό».

ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Η εμβριθής μελέτη των δημοσκοπήσεων παραμένει μια επιφανειακή προσέγγιση των εξελίξεων. Πολύ περισσότερο τώρα που εγκυμονούνται τεκτονικές αλλαγές. Πλάνη εργαλείου είναι το λάθος των αναλυτών που προσπαθούν με μεθόδους καταξιωμένες στην πολιτική ρουτίνα να αντιμετωπίσουν καταστάσεις πρωτοφανείς. Με τους της μεσαίας τάξης να βλέπουν ολοκάθαρα το τέλος της αυταπάτης, με την νεολαία να αισθάνεται όσο ποτέ θύμα του χάσματος γενεών, με τις κοινωνικές τάξεις να αναμιγνύονται στα κοβιντάδικα όπως έχει να γίνει από τον καιρό της κατοχής, με τους δίδυμους πύργους των μικροαστών (Κολλέγιο και Υγεία) να τρίζουν αφού στο ένα φαίνεται ότι σε περίμενε ο Λιγνάδης και στο άλλο οι ριψάσπιδες της πανδημίας.

Τι υποδεικνύουν σήμερα οι δημοσκοπήσεις; Όσο πιο χαμόμηλο είσαι, τόσο πιο αξιόπιστη λύση θα φαντάζεις για κυβέρνηση. Οπότε κάτσε στα αυγά σου ως τέως, κάνε τον εθνικά «υπεύθυνο», πρόβαλε και συ ειδήμονες κι αφού ο άλλος διαλύει το σύμπαν, όλα είναι θέμα χρόνου. Θα εισπράξεις την φθορά του. Αρκεί να μείνεις στην ουρά για το γκισέ και η σειρά σου δεν μπορεί παρά να έρθει. Είναι σαφές ότι τείνουν ευήκοον ούς αρκετοί «συνετοί». Το κάνουν από ανιδιοτέλεια και ανωτερότητα ή από προσωπικούς υπολογισμούς;

Ο αξιοθρήνητος, κατά τ΄ άλλα, αντίπαλος διαθέτει όμως μια στρατηγική υπεροχή. Ως νεοφιλελεύθερος, το τοπίο πολέμου του φαίνεται κατάλληλο για την πολιτική του ο «σώζων εαυτώ σωθήτω» και για την εφαρμογή εν συνεχεία του κοινωνικού δαρβινισμού. Η σαφήνεια της πολιτικής αυτής μπορεί να χρησιμεύσει ως άξονας συγκρότησης της ασφυκτικής ταξικής κυριαρχίας και της υποδούλωσης των υπολοίπων. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη και χωράει άνετα μια κλαυθμηρίζουσα αριστερά που περιμένει αξιοπρεπώς την σειρά της, στο διηνεκές.

Η καρτερία με την οποία η αντιπολίτευση περιμένει το τέλος του τρίτου κύματος ή έστω και την όποια κάμψη του, δείχνει να παραγνωρίζει αυτή την παράμετρο. Έτσι, παρά τις κοινές διαπιστώσεις όλων των κομμάτων, δεν μπήκε στον κόπο να συγκροτήσει μια ενιαία πολιτική πλατφόρμα για την αντιμετώπιση της πανδημίας και να την επιβάλει απέναντι στις πανικόβλητες δολιχοδρομίες της κυβέρνησης.

Βέβαια, τότε θα έπρεπε να γίνει συγκεκριμένη και δυσάρεστη, ιδιαίτερα στο επερχόμενο θέμα του τουρισμού. Γιατί πίσω από την αγωνία των τζατζικολογούντων επιστημόνων για το Πάσχα, βρίσκεται η εστίαση και πίσω από την εστίαση βρίσκεται ο τουρισμός, με όλο το βεβαρημένο ιστορικό του και τα μεγάλα συμφέροντα που υποκρύπτει.

Ενώ λοιπόν το κύμα της πανδημίας συνεχίζει να φουσκώνει, η αγορά αδημονεί και στο βάθος υπουργοί-υπάλληλοι της τουριστικής βιομηχανίας κάνουν ήδη σολάριουμ. Ενώ η επιστήμη παντού αποθεώνεται ως μοναδική ελπίδα της ανθρωπότητας, οι ιθαγενείς εκπρόσωποι της γελοιοποιούνται ακατάπαυστα. Ενώ το συλλογικό ανακτά όλο το χαμένο έδαφος από το ατομικιστικό ιδεώδες, η ελληνική πολιτική καιροσκοπεί. Οπότε διάγουμε περίοδο πολιτικής Σαρακοστής και ο τομέας υγεία εξαιρείται της αντιπολίτευσης.

Συμπέρασμα λοιπόν αβίαστο και σαββοπουλικό: Δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις!