Η στρατιωτικοποίηση της πολιτικής ρητορικής κρύβει μεγάλες παγίδες, κυρίως για αυτόν που δεν κρατά την εξουσία και δεν ηγείται της «στρατιωτικής» εκστρατείας αλλά είναι αναγκασμένος από τις συνθήκες να την ακολουθεί. «Έχουμε πόλεμο»: με αυτή τη φράση συνοψίζουν επικοινωνιακά οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι την κυβερνητική πολιτική απέναντι στην κρίση δημόσιας υγείας. Από την άλλη, μέχρι πολύ πρόσφατα, η αξιωματική αντιπολίτευση επέμενε στο σχήμα «έχουμε πόλεμο, δεν είστε ικανοί στρατηγοί αλλά είμαστε αναγκασμένοι να σας ακολουθήσουμε στο μέτωπο». Η αντιπολιτευτική μηχανή πήρε μπρος μόλις πριν από λίγες μέρες. Και μάλιστα, αυτό συνέβη μετά την αποκάλυψη εγκληματικών αμελειών της διοίκησης και τρομακτικών κενών στο σύστημα δημόσιας υγείας.

Ακόμη και αν κανείς αποδεχθεί αυτή την στρατιωτική αργκό για τις ανάγκες της επικοινωνίας,  προσβάλλει τους ανθρώπους που δεν έφυγαν από εκπυρσοκρότηση αλλά από τα πραγματικά νεοφιλελεύθερα πυρά μιας κυβέρνησης που στο παρά 5’ της κρίσης σκόπευε να κλείσει τα μισά νοσοκομεία. Αυτή η ρητορική προσβάλλει τη μνήμη ανθρώπων που χάνονται γιατί αντί να απαλλοτριωθούν μέχρι νεωτέρας -και όχι απλά να επιταχθούν- οι ιδιωτικές κλινικές, το ελληνικό κράτος τις πληρώνει λες και είναι 5άστερα ξενοδοχεία. Αλλά επιμένω, ακόμα και αν δεχθούμε αυτά τα ψευδεπίγραφα επικοινωνιακά σχήματα, τότε δεν βλέπω γιατί ο στρατηγός πρέπει να μείνει στη θέση του παρά τις εγκληματικές του αμέλειες και κυρίως τις ύπουλες προθέσεις του.

Το slogan #Μετάθαλογαριαστούμε είναι ήδη ξεπερασμένο από τις αποφάσεις της κυβέρνησης για μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα κατά 50%, από τα αυξανόμενα κρούσματα κουκουλώματος θανάτων αβοήθητων ανθρώπων, από την απίστευτη αδράνεια της Ελλάδας σε διπλωματικό επίπεδο, από την ανυπαρξία της παραμικρής πίεσης προς την Ε.Ε. Οι υποτελείς τάξεις ήδη λογαριάζονται με μία κυβέρνηση που ετοιμάζεται να νομιμοποιήσει την πιο εξωφρενική αναδιανομή πλούτου τουλάχιστον από την κρίση του Χρηματιστηρίου και εντεύθεν. Όλες οι αναλύσεις κατατείνουν ότι ο κοινωνικός ζόφος που προκάλεσε η μνημονιακή τραπεζοκρατία την περίοδο 2010-2018, θα είναι ένα παραμυθάκι μπροστά στα σχέδια που απεργάζεται το αρρωστημένο επιτελείο του Μαξίμου.

Η μάχη μαίνεται έξω από τα παράθυρα και τις πόρτες μας με όλους εμάς ανίκανους να αντιδράσουμε λόγω του φόβου της πανδημίας. Και καθώς είμαστε κολλημένοι στα παράθυρα να παρατηρούμε το κοινό μας σπίτι να καίγεται, η ανεκδιήγητη και ξετσίπωτη αυτή κυβέρνηση μπαίνει από την πίσω πόρτα σαν επαγγελματίας διαρρήκτης για να αρπάξει ό,τι έχει απομείνει. Η πολιτική της πυγμή αποδεικνύεται ανάλογη του κόμπλεξ του αρχηγού της που σαν καλός μαθητής που περίμενε τη σειρά του, δεν δυσκολεύεται να καταγραφεί ως ο πιο αδιάντροπος ηγέτης της σύγχρονης ιστορίας μόνο και μόνο για να σηκώσει τη σημαία στην παρέλαση των αμετανόητων.

Ο νέος μαυραγοριτισμός, ο νέος δοσιλογισμός είναι εδώ. Ας φανταστούμε έναν πόλεμο όπου ο «στρατηγός» αντί να επεξεργάζεται σχέδια επίθεσης στον «εχθρό», στέλνει επίλεκτες δυνάμεις να κάνουν πλιάτσικο στην επικράτεια που υπερασπίζεται. Αυτή την πραγματικότητα ζούμε και θα ζήσουμε ακόμα περισσότερο. Στα απόνερα της μεταπολίτευσης, στα πρόθυρα της πιο σχιζοφρενικής μετα-δημοκρατίας, η δημοκρατική και ριζοσπαστική αντιπολίτευση δεν μπορεί να αρκείται σε χαρτοπόλεμο δηλώσεων. Οι νεότερες γενιές της χώρας αποδείχθηκε ότι μπορούν να συγκροτήσουν αρκετά προωθημένες προσλαμβάνουσες μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και τις νέες τεχνολογίες, και μάλιστα υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Η αποτροπή του ανοίγματος των σούπερ μάρκετ τις Κυριακές έγινε χωρίς πορείες ή αποκλεισμούς καταστημάτων. Ας μην περιμένει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ τον κόσμο να ξεπορτίσει με την ευχή «κάτι θα γίνει, θα δεις». Ο κόσμος δεν θα το κάνει γιατί θα έχει ήδη γονατίσει μέσα στην ίδια την οικιακή του φυλακή, οικονομικά και ψυχολογικά.

Επαναλαμβάνω με όση δύναμη έχει μία διαδικτυακή φωνή: αυτή η αντεπίθεση απαιτεί μία παναριστερή συστράτευση. Το πολιτικό πένθος και οι πολιτικές βεντέτες ανήκουν σε ένα παρελθόν που σε λίγο θα μας φαίνεται ειδυλλιακό σε σύγκριση με τον κόσμο, την Ευρώπη και την Ελλάδα που μας ετοιμάζουν. Τώρα, σήμερα, ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ25 και όσες άλλες δυνάμεις ξεκολλήσουν από την παφλοβική τους αντιπολίτευση, να σχεδιάσουν από κοινού την αντεπίθεση. Με καθαρές δηλώσεις και προθέσεις. Με ένα μίνιμουμ πρόγραμμα από το οποίο ο καθείς θα κληθεί μετά να δρέψει ακόμα και εκλογικούς καρπούς αναλόγως της δυναμικής που θα αναδείξει το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Οποιαδήποτε άλλη στρατηγική θα μας καταντήσει να ξεχάσουμε πως ήταν η ζωή, όχι πριν τα μνημόνια, αλλά μόλις ένα μήνα πριν κλειστούμε στα σπίτια μας.