Δυσοίωνες εξελίξεις

Από τη διεθνή συγκυρία, με την ένταση που κλιμακώνεται ή καλύτερα που κάποιοι κλιμακώνουν στη Μέση Ανατολή, μέχρι τις εξελίξεις των εθνικών μας ζητημάτων, με την αδιαλλαξία και την επιθετικότητα των εξ ανατολών γειτόνων μας, και από τις νέες απειλές της παγκόσμιας κλιματικής κρίσης, μέχρι τα νέα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα στη χώρα μας, με την επιστροφή στην κυβέρνηση του παλαιού, όχι απλώς συντηρητικού, αλλά πολύ περισσότερο οπισθοδρομικού πολιτικού κατεστημένου της Δεξιάς, που με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του οδήγησε τη χώρα στην κρίση χρέους, βύθισε την οικονομία στην ύφεση και προκάλεσε στην κοινωνία μεγάλες και δύσκολα αντιστρέψιμες ανισότητες, όλο το σκηνικό διεθνώς, περιφερειακά, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας, εμπνέει φόβο και απειλεί με δυσοίωνες εξελίξεις.
 
Τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν στη Μέση Ανατολή

Στο διεθνές πεδίο η δολοφονία του Ιρανού στρατηγού σε Ιρακινό έδαφος από τους Αμερικανούς και η ομολογία Τραμπ ότι ο ίδιος έδωσε τη σχετική εντολή, είναι ίσως η σπίθα που όλοι απεύχονταν να συμβεί στο εύφλεκτο, όσο και ευαίσθητο και ταλαιπωρημένο από πολέμους και συγκρούσεις περιβάλλον της Μέσης Ανατολής. Η κυνική παραδοχή Τραμπ, ότι οι Αμερικανοί δολοφόνησαν τον Ιρανό υψηλόβαθμο στρατιωτικό, το νούμερο δύο στην ιεραρχία της χώρας του, όχι για να προκαλέσουν, αλλά για να αποτρέψουν έναν νέο πόλεμο, δεν έπεισε κανένα.
Ο Αμερικανός πρόεδρος, ευρισκόμενος σε δεινή θέση, καθώς βρίσκεται σε προεκλογική χρονιά και με την πλάτη στον τοίχο λόγω της δίωξης που αντιμετωπίζει, δεν πείθει εύκολα ότι η επίδειξη αποφασιστικότητας και πυγμής από μέρους του δεν υπηρετεί προεκλογικά και προσωπικά του σχέδια για εσωτερική κατανάλωση. Ούτε, βεβαίως, πείθει ότι η δολοφονία του Ιρανού στρατηγού έγινε για να αποτραπεί ένας ενδεχόμενος πόλεμος που εκείνος, δήθεν, προετοίμαζε. Οι κατά τα άλλα αναμενόμενες οξείες πρώτες αντιδράσεις των Ιρανών και οι απειλές για αντίποινα διαψεύδουν και την τελευταία υπόνοια ότι η κίνηση Τραμπ μπορούσε να έχει φιλειρηνικούς σκοπούς.
Αν μάλιστα συνδυάσει κανείς και το γεγονός ότι η μόνη χώρα της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής που δεν ελέγχεται από τους Αμερικανούς είναι το Ιράν, με το οποίο τα υπόλοιπα υπό Αμερικανική επιρροή ισλαμικά κράτη έχουν και θρησκευτικές διαφορές, τότε το παζλ των επιδιώξεων Τραμπ συμπληρώνεται πλήρως.

Παρά το γεγονός ότι ο σημερινός Αμερικανός πρόεδρος δεν διαθέτει τα χαρίσματα που διέθεταν οι προκάτοχοί του και κυρίως ο Ομπάμα, εντούτοις, σε ό,τι αφορά στη στρατηγική στα διεθνή ζητήματα, όλοι τους ακολούθησαν την ίδια πεπατημένη. Κάθε φορά που αισθάνονταν πολιτικά στη γωνία, ανέβαζαν τους τόνους της επιθετικότητας των ΗΠΑ στο εξωτερικό, ανεβάζοντας έτσι τον πήχη της δικής τους αποδοχής στο εσωτερικό ακροατήριο.
Το μόνο που ίσως είναι διαφορετικό τώρα και μας κάνει πιο ανήσυχους με τον Τραμπ, είναι ότι δεν τον εμπιστευόμαστε μέχρι που μπορεί να φτάσει…

Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης στον σημερινό πρόεδρο των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι και το Ιράν είναι μια χώρα με σύγχρονο πολεμικό και πυρηνικό εξοπλισμό, επιδεινώνει πολύ την κατάσταση. Τη στιγμή μάλιστα που είναι γνωστό ότι ο Τραμπ είναι ο πρόεδρος που διέκοψε τις διαπραγματεύσεις της χώρας του με το Ιράν για τη  μείωση των πυρηνικών εξοπλισμών…
 
Και τι μας νοιάζει εμάς τι θα γίνει στη Μ. Ανατολή;

Στη Ελλάδα βέβαια, υπάρχουν πολλοί που σκέφτονται:
«Και τι με νοιάζει εμένα αν θα γίνει πόλεμος στο Ιράν;»
Ας θυμίσουμε λοιπόν στους φίλους μας τους συντηρητικούς με τους κλειστούς ορίζοντες της σκέψης, ότι τις συνέπειες των πολέμων των τελευταίων δεκαετιών στη Μέση Ανατολή, τις υφίσταται η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με πολύ επώδυνο τρόπο, με τις ολοένα αυξανόμενες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές από την ευρύτερη πολεμική περιοχή προς την χώρα μας, ως τον πρώτο σταθμό στον δρόμο τους για την Ευρώπη.

Οι ροές αυτές ασφαλώς και θα εκτοξευτούν σε πλήθος και πυκνότητα, αν ανοίξει και νέο μέτωπο στην περιοχή.
Αφού η μόνη μόνιμη και σταθερή επίλυση του μεγάλου αυτού προβλήματος της εποχής, συνδέεται με την καταπολέμηση των αιτίων που το προκαλούν, που δεν είναι άλλα από τις πολεμικές συρράξεις που αναγκάζουν χιλιάδες οικογένειες στις πυρίκαυστες περιοχές να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, αναζητώντας καταφύγιο και μια καλύτερη ζωή σε χώρες που απολαμβάνουν συνθήκες πολιτικής σταθερότητας και οικονομικής ανάπτυξης. Ε
ίναι βέβαιον λοιπόν ότι μια νέα ένταση στο Ιράν θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο, αντί να ανακόψει ή και να σταματήσει, το σοβαρό πρόβλημα με τις προσφυγικές και τις μεταναστευτικές ροές.
 
Και τι μας νοιάζει εμάς που καίγεται η Αυστραλία;

Οι ίδιοι που αδιαφορούν για μια πιθανή πολεμική σύρραξη στη Μέση Ανατολή όμως, εκφράζουν την ίδια ή και πολύ μεγαλύτερη στάση απάθειας, λόγω μεγαλύτερης απόστασης και απέναντι στην κλιματική κρίση που πλήττει στις μέρες μας την Αυστραλία. Χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους, που καίγονται από τις πυρκαγιές, αλλά και χιλιάδες ζώα καίγονται και εκτεταμένα δάση καταστρέφονται, ως αποτέλεσμα των ακραίων φαινομένων που πλήττουν την περιοχή.

Παρατεταμένη ξηρασία, υψηλές θερμοκρασίες και ασυνήθιστα ισχυροί και επίμονοι άνεμοι, προκαλούν τις ιδανικές συνθήκες για μεγάλης έντασης πυρκαγιές που αγγίζουν το όριο της οικολογικής καταστροφής. Πάντοτε υπήρχαν δασικές πυρκαγιές. Η ένταση και η συχνότητα όμως των ακραίων φαινομένων τα τελευταία χρόνια, τις κάνει πιο επιθετικές, πιο εκτεταμένες και πιο καταστροφικές.

Τα ίδια συνέβησαν άλλωστε πριν λίγο καιρό και στη Βραζιλία, με τις πυρκαγιές στα δάση του Αμαζονίου.
Τα ίδια, με χιλιάδες πάλι θύματα, αλλά αυτή τη φορά λόγω πλημμυρών και κατολισθήσεων, συνέβησαν πρόσφατα και στην Ινδονησία και στην πολυάνθρωπη πρωτεύουσά της Τζακάρτα. Και εκεί οι ασυνήθιστης έντασης βροχοπτώσεις, τις οποίες θα παρακαλούσαν να είχαν οι Αυστραλοί που πλήττονται από ξηρασία, για να σβήσουν τις φωτιές στα δάση τους, προκάλεσαν εκτεταμένης έκτασης πλημμύρες με θύματα ανθρώπινες ζωές και τεράστιες καταστροφές σε οικισμούς και οικοσυστήματα.
 
Στην Ελλάδα για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ

Εδώ βεβαίως πρέπει να παρατηρήσουμε μια διαφορά: Εκεί που δεν μας νοιάζει τι συμβαίνει, επειδή είναι μακριά από το σπίτι μας, αναγνωρίζουμε ότι φταίει η κλιματική κρίση που προκαλεί ιδιαίτερης έντασης ακραία φαινόμενα, τα οποία οδηγούν σε καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες.

Στο δικό μας Μάτι, όπου πέρσι κτυπήθηκε από αντίστοιχα ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως και στη δική μας Μάνδρα και στην υπόλοιπη Δυτική Αττική, όταν κτυπήθηκαν από πλημμύρες, έφταιγε το ακραίο, για το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, φαινόμενο που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ έφταιγε και για την… προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών. Πρόκειται για την ίδια περίπου ομάδα αυτιστικών περί τις διεθνείς εξελίξεις, που όταν πρόκειται για εθνικά ζητήματα γίνονται πατριδοκάπηλοι και εθνικιστές και οι οποίοι δεν νοιάζονται για τίποτε πέρα από την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένειά τους.
 
Ο Τσίπρας, ευτυχώς για την Ελλάδα, δεν είναι Μητσοτάκης

Φέτος, άλλωστε, με τις επαπειλούμενες εξελίξεις στο Αιγαίο και με δεδομένη την Τουρκική επιθετικότητα, η οποία, δυστυχώς, σε κάποιο θερμό επεισόδιο, ως φαίνεται, θα εκτονωθεί, θα αντιληφθούμε καλύτερα ότι η κατά τα άλλα… προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, έκλεισε στην κατάλληλη χρονική συγκυρία και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ένα χρονίζον εθνικό πρόβλημα, διασφαλίζοντας τα νώτα μας στο βορρά και αναβαθμίζοντας τη διεθνή εικόνα της χώρας μας, ως μιας χώρας φιλειρηνικής που ενδιαφέρεται για την καλή γειτονία στην περιοχή της.

Αυτές ακριβώς οι συνθήκες αναβάθμισης της εικόνας της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή, καθώς και το κλείσιμο ενός χρονίζοντος εθνικού μετώπου, είναι η καλύτερη άμυνα που διαθέτουμε σήμερα απέναντι στον Τουρκικό επεκτατισμό.

Επιπλέον, η συγκυρία να βρίσκεται αυτή τη χρονική στιγμή στην αντιπολίτευση ο Αλέξης Τσίπρας, με τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τον Τουρκικό επεκτατισμό, βοηθά σε μεγάλο βαθμό στην επίτευξη συναινετικού εθνικά κλίματος.

Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη όταν στην αντιπολίτευση ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο αριβισμός του οποίου και η πολιτική εκμετάλλευση σε βαθμό κακουργήματος των εθνικών ζητημάτων, καθιστούσαν αδύνατη μια τέτοια προοπτική εθνικής ομοψυχίας, ενώπιον κοινών κινδύνων.

Δεν του αξίζει του Μητσοτάκη η ευκαιρία που του δίνει ο Τσίπρας σε μια δύσκολη γι’ αυτόν στιγμή, καθώς θα του άξιζε να ανταμειφθεί με την ίδια υστερόβουλη και ιδιοτελή πολιτική συμπεριφορά που ο ίδιος έδειξε στην υπόθεση της Βόρειας Μακεδονίας. Τότε που δεν δίστασε να διχάσει τους Έλληνες μπροστά σε ένα εθνικό ζήτημα και να εκμεταλλευτεί πολιτικά την υπόθεση, χαϊδεύοντας τους ακροδεξιούς με μια ακραία εθνικιστική ρητορική, προκειμένου να κερδίσει ψήφους στην πορεία προς τις εκλογές.

Η σοβαρότητα που δείχνει όμως ο Τσίπρας, η σοφία και η μεγαλοσύνη του μπροστά στον εθνικό κίνδυνο μπορεί να μην αξίζει στον Μητσοτάκη, αξίζει όμως στους Έλληνες, που για μια ακόμη φορά θα βρεθούμε ενωμένοι μπροστά σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία.
 
Μόνη ελπίδα φέτος η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία σε αντίπαλο δέος της Δεξιάς

Με δεδομένο αυτό το ζοφερό διεθνές σκηνικό και με δεδομένη στην μετά την κρίση Ελλάδα την πολιτική κυριαρχία των νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης, βαθιά συντηρητικών και οπισθοδρομικών δυνάμεων του παλιού πολιτικού κατεστημένου, μόνη ελπίδα για τη νέα χρονιά είναι η μετεξέλιξη του νέου σχήματος «ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία» σε αντίπαλο δέος της Δεξιάς.

Με τη ΝΔ στην κυβέρνηση, επιστρέφει η ίδια ακριβώς πολιτική που έριξε τη χώρα στα βράχια της κρίσης και επανέρχονται οι ίδιες νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες περί εκχώρησης του εθνικού πλούτου σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία δήθεν θα μας οδηγήσουν στην ανάπτυξη. Πρόκειται για πολιτικές αντιλήψεις που ευθύνονται τόσο για τη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγους και για τη φτώχεια στους πολλούς, όσο όμως και για τις σημερινές τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, αλλά και για την κλιματική και την περιβαλλοντική κρίση που δοκιμάζει τον πλανήτη.

Όσο η απάντηση στις μεγάλες ανισότητες και τις οικολογικές καταστροφές του νεοφιλελευθερισμού είναι η προοδευτική ιδέα μιας ισόρροπης ανάπτυξης με δικαιοσύνη, στην οποία θα έχουν πρόσβαση όλοι οι πολίτες και όχι μόνον οι έχοντες και κατέχοντες, μιας ανάπτυξης που θα έχει ως στόχο όχι μόνο την οικονομική μεγέθυνση, αλλά και την κοινωνική ευημερία και την περιβαλλοντική ισορροπία, τόσο η ελπίδα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα θα βρίσκεται στην ανασύνταξη και την πολιτική κυριαρχία των αριστερών, σοσιαλιστικών και προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων.
Γιατί αυτή η αναδυόμενη προοδευτική συμμαχία μας νοιάζει όλους τους Έλληνες που υποφέραμε από την κρίση και δοκιμαστήκαμε σκληρά από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Του Καθηγητή Γιάννη Α. Μυλόπουλου. Μέλους της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμαχία»