Θα ζήσουμε τώρα κάπου 4 εβδομάδες δημοσκοπήσεων, που άλλες (σιγά-σιγά) θα ξαναμιλούν για ενδεχόμενη αυτοδυναμία ενώ άλλες θα παραμένουν στο ότι κάτι τέτοιο ανήκει στο παρελθόν (άμεσο ή βαθύτερο) . Θα ζήσουμε εν συνεχεία – μην το ξεχνούμε! – το 15ήμερο όπου δεν θα έχουμε δημοσκοπήσεις, ή μάλλον όπου θα ισχύει η απαγόρευση δημοσιοποίησης δημοσκοπήσεων, οπότε θα οργιάσουν οι διαρροές, τα «ευρήματα μετρήσεων μεγάλων Πρεσβειών», οι κατευθυνόμενες ενημερώσεις από κόμματα και υποψηφίους. Και ο καθείς/η καθεμιά θα αποφασίζει τι ισχύει, μέχρι την μεγάλη ώρα των exit polls και – λιγουλάκι αργότερα – την απόφανση της κάλπης. Της πρώτης κάλπης πάντως, που πολλοί την είχαν υποτιμήσει, τώρα όμως τρέχουν να μας εξηγήσουν ότι θα έχει κομβικό ρόλο.

Πάντως, οι ισχυρές – ισχυρότατες! – αντιστάσεις του Ελληνικού πολιτικού συστήματος στο προσπέρασμα του τοτέμ της αυτοδυναμίας, αποστάσεις που οδηγούν π.χ. τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αναγορεύει σε «τερατογένεση» όποια συνασπιστική κίνηση δεν τον βολεύει, θα σημαδέψουν αυτή την προεκλογική περίοδο. Αλλά και στους προσερχόμενους στην λογική συνεννοήσεων/συνεργασιών/συμπορεύσεων όπου οδηγεί η απλή αναλογική, δεν λείπει η διστακτικότητα: δείτε πώς ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος ακριβώς δια της απλής αναλογικής αποκτά ρόλο, μπλοκάρει εκ των προτέρων κάθε συμπόρευση με το ΜέΡΑ25. ενώ και ο Αλέξης Τσίπρας, εισηγητής της απλής αναλογικής την οποία και ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ (ενώ το ΠΑΣΟΚ όχι…), με την αρνητική έννοια «Κυβέρνηση ηττημένων δεν στήριξε και τόσο την μετεκλογική διαπραγματευτική διαδικασία.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία, χρειάζεται όμως λίγη κοντινή μνήμη – μνήμη του πώς εξελίχθηκε το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, αρχικά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να προσέρχεται ( μετά την Γαλλική του εμπειρία…) στην πλήρη δημοκρατικότητα παρά τον επιτακτικό χαρακτήρα του, ύστερα με τον Ανδρέα Παπανδρέου να διαχειρίζεται με ακόμη βαρύτερο χέρι την εξουσία τα χρόνια του κυρίαρχου ΠΑΣΟΚ (σ’ αυτόν άλλωστε χρωστούμε το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα) – για να δούμε πώς προέκυψε αυτή η προσκύνηση της αυτοδυναμίας. Ούτε του 1989-90, ούτε του 2012/2012 οι εμπειρίες δεν κατόρθωσαν να διδάξουν την λογική των συνεργασιών. ενώ το γεγονός ότι ισχυρές/ισχυρότατες αυτοδύναμες Κυβερνήσεις «επέτυχαν» και να χτίσουν τα βαριά αδιέξοδα που πληρώθηκαν με τρία ακόμη βαρύτερα Μνημόνια δεν έχει καταγραφεί, ως φαίνεται, στην συλλογική συνείδηση. Η πρακτική αποδοχή του Κράτους ως λάφυρου έχει βέβαια βοηθήσει την πολιτική τάξη – πώς; μα…. διαχέοντας τα οφέλη και τις προσδοκίες βολεμάτων προς ευρύτερα στρώματα – να χτίσει το τοτέμ της αυτοδυναμίας.

Κατά τρόπο που θυμίζει τους αρχολίπαρους των Βυζαντινών χρόνων, δηλαδή εκείνους που πολιορκούσαν με λατρευτικό τρόπο τον Αυτοκράτορα ή τους Δυνατούς της εποχής ζητώντας/εκλιπαρώντας την εύνοια, οι πρόθυμοι να κολακεύσουν τους ανθρώπους της εξουσίας, ιδίως δε τους διεκδικητές της σε προεκλογικές περιόδους, «χτίζουν» στους ίδιους τους σύγχρονους αντίστοιχους της Βυζαντινής Αυλής – εντέλει στον Πρωθυπουργό και το περιβάλλον του – την αυτεπιβεβαίωση της ισχύος. Και την αυτονόητη, αναπόφευκτη αρετή της αυτοδυναμίας.

Την ίδια στιγμή, όμως, η υπόθεση της δημοκρατίας/των αντιβάρων της εξουσίας/του κράτους δικαίου και άλλων αντίστοιχων υψιπετών αξιών, που είναι αλήθεια ότι η Μεταπολίτευση τις χάρισε ως αίσθηση όσο καμία προηγούμενη φάση της 202ετούς πορείας του ελεύθερου/ανεξάρτητου (σε γενικές γραμμές…) Ελληνικού Κράτους,  η υπόθεση αυτή τείνει να αναχθεί σ’ εκείνο που ο Θουκυδίδης κάπως παλιότερα έλεγε για την Αθηναϊκή δημοκρατία: «λόγω μεν δημοκρατία, έργω δ’ ενός ανδρός αρχή» (Σημειωτέον ότι ο Θουκυδίδης μιλούσε για έναν Περικλή…).

Το ενδιαφέρον, σχεδόν εντυπωσιακό, είναι ότι μύστης της αυτοδυναμίας και ξορκιστής των συνεργασιών – σε σημείο να έχει αυτοπαγιδευθεί σε μια στάση που θα τον υπονομεύσει άμα «δεν του βγει το στοίχημα» στις υπεσχημένες κάλπες του Μάϊου/Ιουλίου 2023 και συνεπώς χρειαστεί να έλθει σε διαπραγμάτευση για αναζήτηση συναινέσεων – προσέρχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Γιος του Κωνσταντίου Μητσοτάκη, ο οποίος συνεργάσθηκε με Χαρίλαο Φλωράκη («καπετάν-Γιώτη» για τους Αβερωφικής μνήμης δεξιούς) και με Λεωνίδα Κύρκο. Και γιός της Μαρίκας Μητσοτάκη-Γιαννούκου, τα ντολμαδάκια της οποίας επισφράγισαν την τότε συνεργασία.

Ποτέ δεν θα πάψει να ξαφνιάζει η Ελληνική πολιτική.

* Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης υπήρξε Σύμβουλος για Ευρωπαϊκές υποθέσεις στα υπουργεία Εθνικής Οικονομίας, Εξωτερικών και Πολιτισμού και σύμβουλος ευρωπαϊκών θεμάτων της Ένωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών