Στους επικοινωνιακούς βερμπαλισμούς του κ. Μητσοτάκη για την Ελλάδα 2.0 είναι προφανές ότι ο κόσμος της εργασίας δεν χωράει. Μετά από μια σωρεία μνημονίων, όπου τα εργασιακά δικαιώματα πλήττονταν για χάρη της «ανάπτυξης» και της «σωτηρίας» της χώρας, ερχόμαστε στην νεοδεξιά αντίληψη της συστημικής απόκρυψης των αντεργατικών νομοσχεδίων από την πολιτική μονοκρατορία στα ΜΜΕ και της ποινικοποίησης της αντίδρασης με πρόσχημα τον υγειονομικό κίνδυνο. Οι ιδεολογικές εμμονές της κυβέρνησης δεν ντύνονται με κάποιο εύσχημο πρόσχημα πια, απλά περνάνε στα ψιλά και όσοι αντιδρούν καταγγέλλονται ως ανεύθυνοι.

Η υγειονομική κρίση έχει εργαλειοποιηθεί για να εξυπηρετήσει ολιγάρχες που το όραμά τους για την Ελλάδα του 2030 βασίζεται σε μια ξεπερασμένη αντίληψη της ανταγωνιστικότητας. Αυτό συμβαίνει την στιγμή που ο κόσμος παγκοσμίως έλκεται από την ιδέα της επαναξιολόγησης της κατανομής του χρόνου και της ποιοτικής εργασίας μέσω των σύγχρονων εργαλείων και πλέον αρχίζει να αναζητεί τον πιο ορθό τρόπο να παντρέψει την τηλεργασία με το αναφαίρετο δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο.

Η Ελλάδα του κ. Μητσοτάκη καταργεί το πενθήμερο και το 8ωρο. Ο εργοδότης θα έχει το δικαίωμα να καθορίζει την ζωή του εργαζομένου χωρίς πρόσθετο κόστος για τον ίδιο.  Αντί για οκτάωρο, ο εργαζόμενος θα μπορεί να απασχολείται για 10 ώρες, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που η επιχείρηση θα έχει αυξημένη δραστηριότητα. Αυτές οι επιπλέον ώρες, θα «ισοφαρίζονται» εντός εξαμήνου, με μικρότερο ωράριο ή ρεπό ή κανονική άδεια. Επιπρόσθετά μια επιχείρηση θα μπορεί να απασχολεί εργαζομένους Σαββατοκύριακα , με τον όρο να χορηγεί ημέρες ανάπαυσης μέσα στην εβδομάδα. Είναι προφανές ότι σε πολλές επιχειρήσεις θα βρεθούν οι εργαζόμενοι να δουλεύουν 10ωρα τα Σαββατοκύριακα.

Δεν θα αντιδράσουν οι εργαζόμενοι; Είναι ένα εύλογο ερώτημα. Το πρεκαριάτο, οι επισφαλείς εργαζόμενοι δηλαδή, είναι η τάξη εργαζομένων που όλο μεγεθύνεται αλλά εργασιακά υποεκπροσωπείται με αποτέλεσμα να είναι τρομερά ευάλωτοι στις πιέσεις.  Οι ατομικές συμβάσεις διασφαλίζουν πολύ λίγους σε μια χώρα υψηλής ανεργίας και λίγων ποιοτικών θέσεων εργασίας. Οι συλλογικές συμβάσεις θα είναι ολοένα πιο δύσκολο να συναφθούν και οι απεργίες πλέον θα είναι πιο δύσκολο να γίνουν μέσω της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας και με μικρότερο αποτύπωμα στην εργασιακή καθημερινότητα, όταν υποχρεώνει τους εργαζομένους σε Δημόσιο, ΟΤΑ και ΝΠΔΔ, να έχουν κατά την απεργία, προσωπικό στοιχειώδους λειτουργίας 40%.

Από ότι φαίνεται οι μόνοι στην Ελλάδα 2.0 που θα απολαμβάνουν την ανατολή ενός νέου κόσμου στην εργασία θα είναι εκείνο το 0.2 που θα διαμένει στην Ελλάδα, αλλά θα τηλεργάζεται για ομίλους του εξωτερικού που θα τους προσφέρουν το περιβάλλον για να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις δυνατότητες τους.