Άπειρα ερωτήματα γεννά η «αποκάλυψη» τριών πανεπιστημιακών (δύο εγχωρίων και μίας της αλλοδαπής) στα σαββατιάτικα «Νέα» πως ότι «η βία της Ακρας Αριστεράς» την τελευταία δωδεκαετία «είναι 3,5 φορές μεγαλύτερη από εκείνη της Ακρας Δεξιάς» -και, συνεπώς, μετά την εξάλειψη (;) της δεύτερης, χάρη στη δίωξη της Χρυσής Αυγής, απομένει η σθεναρή πάταξη της («κλιμακούμενης») πρώτης.

• Πώς ακριβώς ταξινομούνται τα όποια συμβάντα σε «δεξιά» και «αριστερά» και πώς ελέγχεται η φερεγγυότητα των σχετικών ειδησαρίων, που κατά κανόνα αναπαράγουν άκριτα τους ισχυρισμούς αρμόδιων (και μη) κύκλων της ΕΛ.ΑΣ. προς αστυνομικούς συντάκτες δίχως συνήθως αυτοπρόσωπη εικόνα των συμβάντων; Σε μια χαρακτηριστική περίπτωση, που ο γράφων διαπίστωσε εντελώς τυχαία ιδίοις όμμασι, οι αρμόδιοι της ΕΛ.ΑΣ. επινόησαν ακόμη και παντελώς ανυπόστατες πολύωρες «ρίψεις μολότοφ» στο Πάντειο από αναρχικούς (13/4/2006), προκειμένου να σχετικοποιηθούν επικοινωνιακά ο εντοπισμός οπλοφόρου χρυσαυγίτη, γιου ταξιάρχου της αστυνομίας, με κουμπούρι μέσα στο πανεπιστήμιο και το συνακόλουθο μαχαίρωμα τριών φοιτητών στην είσοδο της πρυτανείας από συναγωνιστές του («Ο Ιός», 29/4/2006).
• Το κυριότερο, πώς ακριβώς ταξινομείται η συμβολή της ΕΛ.ΑΣ. στα εξεταζόμενα επεισόδια «πολιτικής βίας»; Εν έτει 2008, το απολεσθέν μπρελόκ-USB ενός ασφαλίτη αποκάλυψε λ.χ. ότι αυτός ήταν ενεργό μέλος της Χ.Α., με δράση κατά του «εσωτερικού εχθρού» (αντιεξουσιαστών αλλά και συνοικιακών -απλά- οικολόγων) η οποία συνδύαζε τα υπηρεσιακά καθήκοντα με την αυτόβουλη πολιτική στράτευση («Ο Ιός», 23/3/2008).

Τι είδους πολιτικό χρώμα είχε η βία του εν λόγω οργάνου και των ουκ ολίγων ομοϊδεατών συναδέλφων του, όταν την έπεφταν με υπηρεσιακή κάλυψη σε κάθε λογής αντιφρονούντες στόχους; Προφανώς «αριστερή», αφού το μόνο ορατό ήταν η σύγκρουση των θυμάτων τους με την (πολιτικά «ουδέτερη» και θεσμικά άσπιλη) αστυνομία.

Από τη στιγμή που η κρατική βία, ως εμφανέστατα διακριτή κατηγορία, απουσιάζει από παρόμοιες «συγκριτικές μελέτες» συνταγμένες βάσει του ιδεολογήματος των «δύο άκρων», το όλο σχήμα θυμίζει απελπιστικά τις αντίστοιχες «καταμετρήσεις» που επιστράτευσαν στο παρελθόν ακροδεξιοί υπουργοί Δημόσιας Τάξης όπως ο Σόλων Γκίκας και ο Αναστάσιος Μπάλκος, ακόμη και τη διαβόητη «συνέντευξη Τύπου» του Ζουρνατζή την επαύριο της άλωσης του Πολυτεχνείου το 1973. Στο κάτω-κάτω της γραφής, κι αυτός ο τελευταίος «τη βία απ’ όπου προέρχεται» δεν καταδίκαζε;

Για τη σοβαρότητα της επίμαχης έρευνας, αποκαλυπτικό είναι πάντως το γράφημα που συνοδεύει το άρθρο των συντακτών της τα «Νέα».

Η συγκυριακή «έξαρση περιστατικών βίας» κατά το τελευταίο δίμηνο του 2014 συνδέεται εκεί ρητά με το «αδιέξοδο στην προεδρική εκλογή» που οδήγησε σε πρόωρες βουλευτικές και νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαρχειώτες μπαχαλάκηδες κι αντιεξουσιαστές βομβιστές είχαν άραγε την ίδια πρεμούρα με τον κ. Σαμαρά, για την ανάδειξη σε ανώτατο άρχοντα του ευπατρίδη Σταύρου Δήμα;

Μάλλον αμφίβολο. Τις ίδιες ακριβώς μέρες, κορυφωνόταν άλλωστε η πολυήμερη απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού για τη συνέχιση των σπουδών του, απεργία πείνας που ξεσήκωσε πελώριο κίνημα συμπαράστασης.

Για να αντιληφθεί παρόμοιες αιτιώδεις συνάφειες δεν χρειάζεται, βέβαια, να είναι κανείς πανεπιστημιακός καθηγητής. Αρκεί να διαβάζει εφημερίδες και, κυρίως, να μην αισθάνεται προέκταση των μηχανισμών της έννομης βίας.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών