Η εικόνα της σημερινής Αθήνας είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα των άστοχων και άτυχων παρεμβάσεων της Δεξιάς που επέδειξε δυστυχώς ιδιαίτερο ζήλο, πρωτίστως στην πρωτεύουσα. Δεν είναι τυχαίο ότι η «αντιπαροχή» τόσο στη δεκαετία του 1950 όσο και επί χούντας, στο βωμό της τσιμεντοποίησης, επέφερε βαθιά τραύματα στην πρωτεύουσα.

Η ιστορία της ανάπλασης των Προσφυγικών της Αλεξάνδρας μας διδάσκει πολλά. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια αντίστασης στα σχέδια των επαγγελματιών της εξουσίας για “αξιοποίηση” του χώρου, πολλοί αγώνες πολιτών, συλλόγων, φοιτητών για να μην γκρεμιστούν, καταστραφούν, τσιμεντοποιηθούν, για να μπει σε τροχιά υλοποίησης η αποκατάσταση των Προσφυγικών.

Αυτού του σημαντικού ιστορικού τοποσήμου, καταφυγίου των ξεριζωμένων του 1922, μάρτυρα με τους λαβωμένους από τις σφαίρες τοίχους του, των Δεκεμβριανών, εμβληματικού εκπροσώπου του αθηναϊκού αρχιτεκτονικού μοντερνισμού.

Η Δύναμη Ζωής στη Διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής σε συνεργασία με την “Ανάπλαση  Αθήνας” και τον Πρόεδρο και Διευθύνοντα Σύμβουλό της, Νίκο Μπελαβίλα, είχαμε προχωρήσει σε όλες τις ενέργειες για την αποκατάσταση και επανάχρηση του συγκροτήματος των Προσφυγικών, για κοινωνική κατοικία, για χώρους φιλοξενίας των συγγενών των ασθενών που νοσηλεύονται στο αντικαρκινικό νοσοκομείο Άγιος Σάββας καθώς και για τη δημιουργία ενός εμβληματικού Μουσείου Μικρασιατικής Μνήμης και Πολιτισμού.

Τον Αύγουστο του 2019 ο πλήρης φάκελος παραδιδόταν από την “Ανάπλαση Αθήνας” στην Περιφέρεια Αττικής και στο Δήμο Αθηναίων, με διασφαλισμένη μάλιστα χρηματοδότηση.

Οι νέες, τότε, διοικήσεις Περιφέρειας Αττικής και Δήμου Αθηναίων δεν είχαν παρά να συνεχίσουν τον δρόμο που είχαμε ήδη ανοίξει και διασφαλίσει.

Φευ! Υπολογίζαμε χωρίς την επιτελική αδιαφορία και απραξία. Εδώ και δύο χρόνια τα σχέδια ανάπλασης έχουν βαλτώσει.

Το διαπιστώσαμε επιτόπου πριν από λίγες μέρες, με τον Ν. Μπελαβίλα, τον Ν. Ηλιόπουλο και τον καθηγητή του ΕΜΠ Δ. Ευταξιόπουλο που γεννήθηκε και επέστρεψε στα Προσφυγικά. Το διαπιστώνει όποιος περνάει από τη γειτονιά. Και αυτή η νέα εγκατάλειψη δεν είναι τυχαία. Είναι πολιτική επιλογή των σημερινών αρχών, Δήμου και Περιφέρειας αλλά και της κυβέρνησης.

Σε αντίθεση με ό,τι γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, για τη στήριξη της κοινωνικής κατοικίας, για την κοινωνική συνοχή, στον τόπο μας έχουμε την ατυχία να ζούμε την εμπειρία μιας εξουσίας που χρησιμοποιεί κάθε μέσο, για να διχάσει, να αποκλείσει, να αποξενώσει. Μια κυβέρνηση που σιχαίνεται την Ιστορία, την πολιτιστική κληρονομιά, την αρχιτεκτονική μνήμη… την κοινωνία. Ό,τι αντιπροσωπεύουν τα Προσφυγικά…

ΥΓ: Η αείμνηστη Άννυ Βρυχέα, που πρωτοστάτησε στη διάσωση των Προσφυγικών, έλεγε ότι μια πόλη χωρίς ιστορία είναι μια πόλη μη βιώσιμη. Ακριβώς μια μη βιώσιμη για τους πολίτες της πόλη οραματίζονται κυβέρνηση, δήμος, περιφέρεια. Μια πόλη καρτ ποστάλ, για τουρίστες, χωρίς ζωή, χωρίς συλλογική μνήμη.

Μπορεί να χάθηκαν δύο χρόνια, όμως στην Περιφέρεια Αττικής, δεν το βάζουμε κάτω. Συνεχίζουμε τον αγώνα, στο Περιφερειακό Συμβούλιο, ζητώντας απαντήσεις και εξηγήσεις από τη Διοίκηση που υποκριτικά επιχειρεί να κουκουλώσει την εγκατάλειψη και φθορά του συγκροτήματος, με Δελτία Τύπου και υπεκφυγές.