Διάβασα πολλές ερμηνείες για το άδειασμα Πολάκη: ότι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ (δηλ. ο Τσίπρας) δίνει διαπιστευτήρια στο σύστημα, δείχνει ψοφοδεής έναντι του «βαθέος κράτους», κάνει γέφυρες με το Κέντρο, ετοιμάζει συνεργασία με το ΚΙΝΑΛ, επιβεβαιώνει την παντοδυναμία του αρχηγού. Θα τις δεχτώ, κυρίως για λόγους οικονομίας της συζήτησης. Δέχομαι ακόμα –κι αυτό όχι για λόγους οικονομίας, αλλά πραγματικότητας– ότι ο Π. Πολάκης έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην αποκάλυψη μεγάλων σκανδάλων κυβερνητικών βουλευτών και στελεχών.

Παρά αυτές τις δύο παραδοχές, ωστόσο, θεωρώ ότι δεν μπορεί κανείς, αν μιλάει από μια σκοπιά αριστερή, δικαιοσύνης, κράτους δικαίου, ελευθεριακή κλπ. να υπερασπιστεί τον Π. Πολάκη. Κι αυτό γιατί ο βουλευτής Χανίων συμπυκνώνει ιδεοτυπικά μια ολόκληρη αρνητική παράδοση που συνδυάζει τον τραμπουκισμό, τον εξευτελισμό του αντιπάλου, τη ματσίλα, τον εκσυγχρονισμένο αυριανισμό. Θα μου πείτε: Είναι ξένη αυτή η παράδοση στην Αριστερά; Όχι βέβαια. Είναι κομμάτι της (αν και όχι αποκλειστικότητά της, ασφαλώς), είναι όμως κακό της κομμάτι, κι αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος να παλεύουμε διαρκώς εναντίον του.

Όπως έγραψε ο Ξενοφών Κοντιάδης, η ανάρτηση Πολάκη δεν είναι μόνο θεσμικά απαράδεκτη αλλά και φαιδρή: «Πώς ακριβώς θα “καθαρίσoυμε από αυτούς”, π.χ., αίροντας τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ισοβιότητα των δικαστών;».

Δεν είναι θέμα καλών τρόπων αλλά πολιτικής ουσίας. Ασφαλώς η χειραγώγηση της ενημέρωσης (με το λιβάνισμα της κυβέρνησης, τον αποκλεισμό των μη αρεστών απόψεων και προσώπων, την κυριαρχία της προπαγάνδας) η αυξανόμενη δημόσια παρουσία και ασυδοσία των ολιγαρχών, η επικράτηση αντιδραστικών συσχετισμών στη δικαιοσύνη, η θεσμική εξαχρείωση που εκφράζει το σκάνδαλο των υποκλοπών και της συγκάλυψής τους, πλήττει καίρια το κράτος δικαίου, αναδεικνύοντας χαρακτηριστικά βαθέος κράτους. Όλα αυτά θα τα βρει μπροστά της όχι μόνο μια αριστερή αλλά και μια προοδευτική εν γένει κυβέρνηση αν θέλει να αξίζει στοιχειωδώς το όνομά της (εκτός, βέβαια, του ότι θέτουν σοβαρά εμπόδια όχι μόνο στο έργο της, αλλά και στην ανάδειξή της).

Ωστόσο οι κραυγές για τα «βοθροκάναλα» και το «Πρώτο Φλέμα», το να κρεμάμε τις φάτσες των «εχθρών του λαού» στο φέισμπουκ, οι φαιδρότητες για επαναφορά της είσπραξης των φόρων από τις εφορείες, μπορεί να εκφράζουν και να ανατροφοδοτούν την οργή, να ανακουφίζουν έναν ολόκληρο κόσμο που ασφυκτιά από την αδικία και τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά τίποτα αριστερό, δίκαιο και ελπιδοφόρο δεν προμηνύουν.

Υπάρχει ωστόσο ένας σοβαρός λόγος να υπερασπιστούμε τον Π. Πολάκη: έναντι της αυταπάγγελτης εισαγγελικής παρέμβασης. Η φράση “ο ασκός του Αιόλου” βρίσκει την πλήρη εφαρμογή της, αν δεχτούμε ότι μια τέτοια ανάρτηση, όσο απαράδεκτη κι αν τη θεωρούμε, μπορεί να οδηγήσει στη διέγερση πολιτών για τη διάπραξη εγκλημάτων και τη βία κατά δικαστικών λειτουργών. Με ένα τέτοιο σκεπτικό ποινοκoποίησης της πολιτικής αντιπαράθεσης, που γειτνιάζει σε εμφυλιοπολεμικές λογικές, πάμπολλες  ανακοινώσεις κομμάτων, σωματείων, άρθρα εφημερίδων όλου του φάσματος (και δεν εννοώ το “Μακελειό”), αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια μπορεί κάλλιστα να θεωρηθούν ότι εμπίπτουν σε τέτοιες κατηγορίες. Το προκείμενο όμως δεν είναι μόνο το άνοιγμα ενός τέτοιου ασκού, αλλά η απροκάλυπτη μεροληψία και η πρόκληση.

Τη στιγμή που η εισαγγελία δεν έχει διατάξει προκαταρκτική ανάκριση για μείζονα ζητήματα σαν τις υποκλοπές εις βάρος υπουργών ή της ηγεσίας του στρατεύματος, όπως σημειώνει ο Θανάσης Καμπαγιάννης, η κίνηση του εισαγγελέα είναι προκλητική. Ισορροπεί επικίνδυνα μεταξύ γελοιότητας, πρόκλησης και απειλής –  και αν μείνει χωρίς αντιδράσεις η πλάστιγγα μπορεί να γείρει στο δεύτερο μέρος. Και αυτό, που υπερβαίνει τον ίδιο τον Π. Πολάκη, πρέπει να το πούμε ιδίως όσοι δεν έχουμε καμιά πολιτική συμπάθεια γι’ αυτόν.

ΥΓ. Δεν μπαίνω στη συζήτηση αν η εξέλιξη αυτή θα ωφελήσει ή θα βλάψει τον ΣΥΡΙΖΑ –  είναι δύσκολη και εξαρτάται από τα κριτήρια, την οπτική και την προοπτική που θέτει κανείς. Θα πω μόνο ότι αν οι κινήσεις αυτές γίνονται σε μια λογική «κατευνασμού» του αντισυριζικού μετώπου ή παραγόντων του βαθέος κράτους, κατά τη γνώμη μου είναι μάταιες. Το μένος εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοιο, ώστε από την πλευρά αυτή θα εκτιμηθούν όχι ως αντικειμενική εξέλιξη, αλλά ως  ασήμαντο γεγονός, τέχνασμα του Τσίπρα που είναι ίδιος και –κατά βάθος τρισ– χειρότερος από τον Πολάκη κλπ. κλπ.

*Του Στρατή Μπουρνάζουν, από την σελίδα του στο Facebook