Οι όψιμοι λογοκριτές και επικριτές του Κώστα Γαβρά προδικάζουν εμμέσως πλην σαφώς ότι η ταινία που κάνει για τη διαπραγμάτευση του ’15 θα αφήνει θετική εικόνα για τον Τσίπρα. Κι αυτό, παρόλο που, όπως επισήμαναν πολλοί σοβαροί σχολιαστές, το βιβλίο του Βαρουφάκη πάνω στο οποίο βασίζεται το σενάριο, κάθε άλλο παρά μια φωτεινή εικόνα δείχνει για τα όσα δραματικά συνέβησαν πριν τέσσερα χρόνια.

Έχουν, λοιπόν, περάσει τέσσερα χρόνια και οι νεομητσοτακικοί ομολογούν τον μεγαλύτερο φόβο τους: ότι αυτή η ιστορία, με όλες τις αντιφάσεις της και, βεβαίως, με την ήττα της, παραμένει μια ιστορία την οποία η κοινή συνείδηση κι ο μέσος νους αγκαλιάζουν. Κανένας δεν έχει μετανιώσει για το ’15 και η κουλτούρα του «όχι» ποτέ δεν κατάφερε να υπερσκελίσει την κουλτούρα του «owenership» για την οποία βαυκαλίζεται ο εκλεκτός της εγχώριας ολιγαρχίας. Το δημοψήφισμα ακόμα πονάει για το αποτέλεσμά του, παρόλο που υπάρχουν πολύ σημαντικότεροι λόγοι να πονά κάνεις για την εξέλιξή του.

Φαίνεται πώς στην νέα υπόθεση Γαβρά οι φανατικοί προπαγανδιστές της αντιπολίτευσης πέφτουν στην παγίδα του κόσμου των fake news με τον οποίο πασχίζουν να ερμηνεύσουν το κάθε τι. Όταν πιστεύεις πια το ψέμα ότι η διαπραγμάτευση κόστισε 80-100-200 δισ., δεν μπορεί παρά να σε ενοχλεί η οποιαδήποτε αφήγηση που υποψιάζεσαι ότι καθιστά αυτό το επιχείρημα αδιάφορο, αν όχι γελοίο.

Αν ήταν στοιχειωδώς ψύχραιμοι και δεν διαπνέονταν από άκρατο φανατισμό, θα φρόντιζαν να προκαταλάβουν το επίμαχο σενάριο, καλωσορίζοντας μία σκηνοθετική προσπάθεια που καταπιάνεται με την ήττα μιας επιλογής (που κι αυτό αθέμιτο και παρεμβατικό θα ήταν, απλώς δεν θα τους ξεφτίλιζε τόσο).

Αλλά, βλέπεις, όσα λάθη κι αν έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση, υπάρχει μια αλήθεια που δεν αναιρείται: η πρόταση της αντιπολίτευσης είναι αυτό που απορρίφτηκε ιστορικά, πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως το 2015, είναι επιστροφή στο status quo ante των σαμαροβενιζελικών.

Στην ουσία δεν λογοκρίνουν μόνο τον Γαβρά. Απαιτούν μια ιδιότυπη damnatio memoriae για οτιδήποτε ανέκοψε την φυσική κατ’ αυτούς εξέλιξη των πραγμάτων. Αυτό που τότε ονόμαζαν αριστερή παρένθεση, προσπαθώντας να ξορκίσουν την ήττα τους, τώρα απαιτούν τη διαγραφή του, βέβαιοι για τη νίκη τους. Κι αυτήν την εμμονή, σε άλλες ειδήσεις, την πουλάνε ως «μειωση φόρων» -η μεγάλη τους υπόσχεση. Υπόσχονται να μειώσουν τους φόρους και να φέρουν επενδύσεις αυτοί που ακομα και τη νομότυπη επιστροφή φόρου σε μια εξωτερική κινηματογραφική παραγωγή την εντάσσουν στην ήττα του δημοψηφίσματος.

Πραγματικά, πιστεύει κανείς ότι θα τύχει της οιασδήποτε εύνοιας από τον κ. Μητσοτάκη, αν δεν πει απεταξάμην; Γιατί, περί αυτού πρόκειται, τελικά. Και είναι βαθιά αντιπολιτικό.

Πηγή: Adam Giannikos – Facebook