Έχω ένα φίλο ψυχίατρο ο οποίος έχει το κόλλημα να επισκέπτεται στην αρχή κάθε έτους (εδώ και 30 χρόνια) την Μπολόνια. Μια πόλη που διαθέτει το μεγαλύτερο μεσαιωνικό κέντρο της Ευρώπης και το αρχαιότερο πανεπιστήμιο του δυτικού κόσμου. Επειδή το κόλλημα είναι «κολλητικό», ακολούθησα και εγώ τρείς – τέσσερις φορές.

Φέτος η επίσκεψη συνέπεσε με τα Θεοφάνια, που είναι μεγάλη γιορτή για τους καθολικούς, οι οποίοι πιστεύουν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του υιού, το περίφημο filioqve που σφράγισε το μεγάλο σχίσμα Δυτικής και Ανατολικής εκκλησίας.

Στον καθεδρικό ναό μπροστά από την περίφημη πλατεία της πόλης piazza Magiore συνέρρεε κόσμος που συνεόρτασε με την παρουσία ενός Καρδιναλίου. Το βράδυ συν πέσαμε στην trattoria «La mela» με τον καρδινάλιο, ο οποίος προφανώς θα ευλόγησε τις ταλιατέλες ραγού και τα τορτελίνι σε ζωμό, που αποτελούν Μπολονέζικες ανακαλύψεις μιας πόλης που φημίζεται για το φαγητό της και εξ αυτού έχει και το προσωνύμιο η «χοντρή».

Αν αφιερωθείς στις ταλιατέλες ραγού, τα τορτελίνι, τις μορταδέλες και τα άλλα ονομαστά αλλαντικά αργά ή γρήγορα θα αποκτήσεις και εσύ το ίδιο προσωνύμιο με την Μπολόνια.

Διαγωνίως απέναντι από τον καθεδρικό ναό στο μπαλκόνι ενός περίφημου παλάτσο, ιερουργούσε κάποτε ο περίφημος «κόκκινος Πρίγκηπας», ο μεγάλος Ενρίκο Μπερλινγκουέρ και από κάτω αναστέναζαν τα απέραστα πλήθη μιας πόλης που έχει και το προσωνύμιο η «κόκκινη».

Μπορεί τα πλήθη να μη συνωστίζονται όπως άλλοτε, η κόκκινη όμως και μεσαιωνική Μπολόνια, αντιστέκεται στον ιταλικό πολιτικό μεσαίωνα της ανόδου των επιγόνων του Μουσολίνι στην εξουσία με πρωθυπουργό την Μελόνι. Αναδεικνύουν πλειοψηφικά προοδευτικούς- αριστερούς υποψηφίους και η κουλτούρα της περιοχής επιτρέπει ακόμη και σε εκείνους που αντιστρατεύονται έμμεσα το ραγού, να κινητοποιούνται ενάντια στην ανεξέλεγκτη κατανάλωση του κρέατος.

Κοντά στην piazza Magiore έχουν γίνει απεργίες πείνας για την κλιματική αλλαγή με το σύνθημα: «πεινάμε για το μέλλον». Ναι η πλούσια Εμίλια Ρομάνια που έχει ως ατμομηχανή της οικονομίας μεσαίες και μικρές πρωτοποριακές επιχειρήσεις και έρχεται π.χ Τρίτη στην Ευρώπη σε ποιότητα παροχής υπηρεσιών Υγείας, παραμένει κόκκινη και όχι μόνο για το χρώμα των κτιρίων της.

Σε αντίθεση με φτωχά μέρη της Νότιας και καθυστερημένης αναπτυξιακά Ιταλίας που πελαγοδρομούν σε βάλτους όπως οι επίγονοι του φασισμού και τα πλοκάμια τους στη Μαφία.

Η Μπολόνια με τις ατέλειωτες πανέμορφες στοές της, οι οποίες καλύπτουν στο σύνολό τους 38 ολόκληρα χιλιόμετρα έχει και το προσωνύμιο η «σοφή» λόγω της ιστορικότητας του Πανεπιστημίου της.

Οι δυο μεγάλοι πύργοι της που άρχισαν να γέρνουν είναι ένα σήμα κατατεθέν. Όταν χτίστηκαν σηματοδοτούσαν τον ανταγωνισμό της ματαιοδοξίας ισχυρών οικογενειών, που πάσχιζαν η μια να ξεπεράσει την άλλη, μέχρι που ο ένας πύργος άρχισε από τότε να γέρνει με κίνδυνο να πέσει και οι αρχές επέβαλαν στους ιδιοκτήτες να τον κουτσουρέψουν.

Αν σκεφτείς ότι στη Μπολόνια υπήρχαν 180 πύργοι εύκολα μπορείς να φανταστείς ότι η πόλη υπήρξε το Μανχάταν του Μεσαίωνα.
Χωρίς τα σημερινά στίφη τουριστών της Φλωρεντίας, το βράδυ με την ησυχία, περιπλανώμενος στην περιοχή του Πανεπιστημίου, αισθάνεσαι τους αιώνες να σου ψιθυρίζουν αρχαίους μύθους.

Κάτω από τους θαυμάσιους θόλους των στοών μπορούσες μέχρι πρότινος να πέσεις πάνω στον Ρομάνο Πρόντι να περπατάει αργά ακουμπώντας στον αγκώνα της συζύγου του.
Πάνε τα καλοκαίρια που μπορούσες να τον δεις να κάνει αμέριμνος ποδήλατο στον παράδεισο του Καλάμου απέναντι από τον Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας.

Κάποτε έρχονται τα γηρατειά για να κάνουν την ζωή ποδήλατο.
Πιο τυχεροί ήταν όσοι συν έπεσαν με τον Ουμπέρτο Έκο και πήραν από αυτόν, τον αναγεννητή του ιταλικού πολιτισμού, την μεταλαβιά της σοφίας του.

Κάποια στιγμή έτυχε να παρακολουθήσω με πόση νοσταλγία ο Χρήστος Θηβαίος περιέγραφε την εμπειρία που είχε όταν πήγε να σπουδάσει στην Μπολόνια.
Μέχρι που ένα ήσυχο και υγρό βράδυ έπεσα πάνω στην τρατορία όπου ο Χρήστος συνήθιζε να τραγουδάει όταν ήταν φοιτητής εκεί.

Η μουσική όμως και η φωνή που συνδέθηκε ανεξίτηλα με την πόλη και εκφράζει την ψυχή της είναι του θρυλικού Λούτσιο Ντάλα.
Το σπίτι στο οποίο έμενε έχει μετατραπεί σε μουσείο. Ο Λούτσιο δεν ήταν ο καλλιτέχνης που ζούσε μόνο με το χειροκρότημα αλλά ως γνήσιος Μπολονέζος ήταν και καλοφαγάς.

Μπορείς να τον δεις σε φωτογραφίες καθώς κατεβαίνεις τις σκάλες μιας υπόγειας τρατορίας όπου σε περιμένει το κόκκινο σαν αίμα ντόπιο κρασί Sangioveze προκειμένου να σε ξεκουράσει και να τονώσει τις αισθήσεις σου, σε μια πόλη με χρώματα και αρώματα.

Το χειμώνα στην Μπολόνια κάνει κρύο, μερικές φορές τσουχτερό. Μια κοπελιά που δούλευε πωλήτρια δίπλα στην καταστολισμένη Galeria Cavour όπου βρίσκονται οι μεγάλοι ναοί του καταναλωτισμού, μου είπε ότι τα καλοκαίρια δουλεύει sailor – προφανώς σε ιστιοπλοϊκά.

Mε απέραντη ευχαρίστηση μου περιέγραψε τη χαρά που ένοιωσε όταν το περασμένο καλοκαίρι ανακάλυψε πέραν της Λευκάδας και του Ιονίου, τα Δωδεκάνησα. Δεν της είπα ότι μόλις το 1948 τερματίστηκε η ιταλική κατοχή στα νησιά αυτά και ότι ενδεχομένως η Ιταλική παρουσία συνέβαλε στην διατήρηση της αρχιτεκτονικής τους.

Τα καλοκαίρια πάντως στην κεντρική πλατεία της Μπολόνιας, απλώνουν τεράστιες οθόνες στήνοντας ένα υπαίθριο σινεμά. Το γύρω μεσαιωνικό σκηνικό βοηθάει να πετάξει η φαντασία όσο πιο μακριά μπορεί να την οδηγήσει η μαγεία του κινηματογράφου.

Υ.Γ 1. Καθηγητής στην Μπολόνια ήταν και ο αείμνηστος Χρήστος Στρεμμένος ο οποίος βιώνοντας την γευστική κουλτούρα της πόλης αποφάσισε και δημιούργησε στο Προυσό Αιτωλοακαρνανίας, τη μοναδική μονάδα στη χώρα που ανταγωνίζεται αντίστοιχες του εξωτερικού ,παράγοντας προσούτο σαλάμι αέρος λουκάνικο και καπνιστό μπέικον.

Υ.Γ.2.Η ιστορία της οικογένειας Μαζεράτι ξεκίνησε από ένα υπόγειο γκαράζ στην Μπολόνια. Όσοι αγαπούν την ταχύτητα όταν επισκέπτονται την πόλη όπως και την γειτονική Μόντενα ,της οποίας το ιστορικό κέντρο διατηρείται όπως το άφησε ο Φεράρι, είναι σαν να επισκέπτονται οι προσκυνητές την Μέκκα. Ας έχουν όμως υπόψη τους ότι στην πόλη των Μαζεράτι ο δήμαρχος έβαλε ανώτατο όριο ταχύτητας τα 30 χιλιόμετρα. Σημεία των καιρών…..