Ξεκινώντας από το Μάντσεστερ για το κοντινό Λίβερπουλ περνάμε από την γραφική γειτονιά της Καραϊβικής. Η μακρινοί αυτοί απόγονοι των σκλάβων δεν φαίνεται να αποφεύγουν και σήμερα την αθλιότητα, τουλάχιστον σύμφωνα με αυτά που μου λέει ο φίλος μου ο Νίκος. Στο Μάντσεστερ αποφάσισαν να κτίσουν νέες φυλακές και οι caribbeans δεν αποκλείεται να είναι από τους πρώτους φιλοξενούμενους.

Προχωρώντας τα μάτια μου ξεκουράζονται γλυκά στα λουλούδια που είναι φυτεμένα στο διάζωμα του δρόμου. Ο Νίκος με πληροφορεί ότι πολλά από αυτά όπως και η συντήρηση τοπικών πάρκων είναι αποτέλεσμα εθελοντικών δράσεων, οι οποίες είναι πολύ διαδεδομένες στην περιοχή. Η άλλη όψη του νομίσματος μιας αντιφατικής κοινωνίας. Να λοιπόν που η μπιρίμπα δεν είναι η μοναδική διέξοδος για τους συνταξιούχους.

Την πρώτη φορά που είχα περάσει από το Λίβερπουλ οδηγώντας ένα δεξιοτίμονο με τον ανάποδα τρόπο των Εγγλέζων, δεν στάθηκα και κατευθύνθηκα στο γραφικό Σριούσμπερι όπου στο ιστορικό του αβαείο γιόρταζαν τα Θεοφάνια. Πρόλαβα να στείλω τα χαιρετίσματά μου στον Τζον Λένον όταν είδα το όνομά του στην ταμπέλα του αεροδρομίου. Όπως εμείς εδώ λέμε το Ελευθέριος Βενιζέλος, εκεί λένε το Τζον Λένον.

Φθάνοντας στο Λίβερπουλ ο Νίκος αφήνει το δεξιοτίμονο γερμανικό του αμάξι να μας οδηγήσει από μόνο του στην προκυμαία της πόλης με το βασιλικό όνομα Albert Dock, όπου χτυπάει η ιστορική- πολιτιστική καρδιά της πόλης. Το αγιάζι που έρχεται από τον Ατλαντικό κυριολεκτικά «ξουρίζει»,  όπως λέμε στο μεσογειακό Αγρίνιο, αλλά ποιος το λογαριάζει όταν εδώ στην όχθη του ποταμού Μέρσεϊ  είναι μαζεμένα όλα όσα θα ήθελες να δεις.

Στο περιώνυμο μουσείο αναβιώνει η παράδοση του απεχθούς δουλεμπορίου, όπου στις παλιές αποθήκες του λιμανιού τα σαπιοκάραβα ακουμπούσαν το ανθρώπινο φορτίο από την Αφρική. Όσους τέλος πάντων επιβίωναν από τις ασθένειες και δεν τους πετούσαν στη θάλασσα για τροφή στα ψάρια.

Παραδίπλα, στο υπόγειο, πρωτογρατζούνησαν οι Beatles τις κιθάρες τους και σήμερα μαζί με κάθε είδους αναμνηστικά αποτελούν μέρος της τουριστικής εκμετάλλευσης.

Μετά την δεκαετία του 60 το Λίβερπουλ έπεσε στην παρακμή της ανεργίας και της μιζέριας. Την ακμή της ποδοσφαιρικής ομάδας την δεκαετία του 80 διέκοψαν τα τραγικά γεγονότα στα γήπεδα Χέιζελ και Χίλσμπορο τα οποία έδωσαν την ευκαιρία στην Θάτσερ να τους στοχοποιήσει και να μειώσει ως και τις ώρες σωματικής αγωγής στα σχολεία της Αγγλίας στο όνομα της εξυγίανσης. Αυτοί σε αντίποινα κήρυξαν γιορτή την ημέρα του θανάτου της.

Με σκοπό την αντιστροφή της φθοράς οι τοπικές αρχές έριξαν πολλά εκατομμύρια για την μεταμόρφωση του περιβάλλοντος και των παραδοσιακών κτισμάτων της αποβάθρας Albert Dock με επίκεντρο το μουσείο για το δουλεμπόριο και το νέο ναυτικό μουσείο και φυσικά τους τέσσερις Beatles που σφράγισαν την μοίρα μιας ολόκληρης πόλης.

Οι μοντερνιστικές όμως υπερβολές των διαφόρων αρχιτεκτόνων και designers  είχαν ως αποτέλεσμα Επιτροπή του ΟΗΕ να βγάλει την περιοχή από τον κατάλογο της Ουνέσκο επειδή αλλοιώθηκαν ανεπιστρεπτί τα χαρακτηριστικά της περιοχής.

Μιας περιοχής που αποτελεί σημείο συνάντησης όχι μόνο για τους τουρίστες αλλά και για του ντόπιους οι οποίοι ειδικά το καλοκαίρι κατακλύζουν το σημείο με αποτέλεσμα το αδιαχώρητο.

Ίσως για να ξορκίσει το άχθος  του δουλεμπορίου το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ προσφέρει μεταπτυχιακά προγράμματα για την σύγχρονη δουλεία, όπως εκείνη των μεταναστών και των άλλων απόκληρων της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο που μιλάμε για μια εργατούπολη η οποία κατά καιρούς δανείζει το δυναμικό της σε δουλειές σε όλη την Αγγλία.

Αυτό το λαϊκό στοιχείο με την φανατική προσήλωσή του στις δύο ομάδες Λίβερπουλ και Έβερτον τις μετέτρεψε όχι απλώς σε σήματα κατατεθέντα της πόλης αλλά και σε διεθνή brands. Το φαντασιακό του λαού ( imagine of the people ) έχει την τάση να μετατρέπει τους στυλοβάτες του αθλήματος σε pop είδωλα. ΄Όπως ακριβώς τον προπονητή της Λίβερπουλ  Γιούργκεν Κλοπ ο οποίος όταν ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει από το πόστο του πυροδότησε συζήτηση για το μέλλον της πόλης!

Στην μπουτίκ  της Λίβερπουλ πουλάνε προϊόντα σε Ασιάτες και άλλες φυλές ενώ στην άλλη πλευρά του πάρκου το γήπεδο της Έβερτον μοιάζει με φτωχό συγγενή. Η ομάδα όμως κατασκευάζει νέο φουτουριστικό στάδιο, αν στο μεταξύ αποφύγει την χρεωκοπία. Ίσως αυτό να εκφράζει αυθεντικά την πορεία της πόλης που φαίνεται να ακροβατεί ιστορικά μεταξύ ακμής και παρακμής.