Εδώ και 4 μήνες περίπου, ετοιμάζεται ένας χώρος μαγικός στα Κάτω Πετράλωνα… ένας χώρος ζηλευτός, από αυτούς που δεν θέλεις να ξεκολλάς. Και, εντάξει, μπορεί κάποιοι/-ες να έχουν παιδιά και ανήψια και βαφτιστήρια να φέρνουν, και να βρίσκουν πρόσχημα να μένουν εκεί όλη μέρα, οι υπόλοιποι και υπόλοιπες όμως, θα φέρουμε βόλτα τα παιδιά που έχουμε μέσα μας, να συναντηθούν με τον κόσμο μέσα στον οποίο πάντα θα θέλαμε να ζήσουμε: έναν κόσμο δημιουργίας και απόλαυσης. Το «Κάδο Παραντίσο» είναι ένας, ας πούμε εναλλακτικός, ανακυκλωμένος παιδότοπος για μικρούς και μεγάλους, μέσα σε 250 τ.μ., στο ισόγειο ενός παλιού τυπογραφείου. Της Ελένης Παγκαλιά για Το Περιοδικό

Πέτυχα τον Σωτήρη Διαμαντή, από τους εμπνευστές και δημιουργούς του χώρου, σκαρφαλωμένο σε ένα ιδιαίτερο ξύλινο δωμάτιο να καρφώνει και για να πλησιάσω να τον χαιρετίσω έπρεπε να κάνω αναρρίχηση πάνω σε κάτι ρόδες!!! Άλλο που δεν ήθελα, φυσικά! Με μάλωσε γιατί πήγα να πατήσω στο ξύλινο δωμάτιο με τα παπούτσια και με πληροφόρησε ότι πρόκειται για το μουσικό δωμάτιο! Οι πρώτοι ήχοι που άκουσα να βγαίνουν είχαν ένα τέλειο μπιτ, το οποίο έβγαινε με τον πιο φυσικό τρόπο… Θα μπορούσα να περάσω την υπόλοιπη μέρα μου εκεί πάνω, στον ξύλινο αυτό χώρο, δοκιμάζοντας πόσους ήχους μπορώ να παράγω –και πόσο παραμυθένια οι ήχοι αυτοί θα μπορούσαν να κάνουν την υπόλοιπη ημέρα μου. Όμως τελικά σοβαρευτήκαμε, κατεβήκαμε κάτω και αρχίσαμε να μιλάμε…

Πώς ξεκίνησε η ιδέα;

Δουλεύω ως ναυτικός τα τελευταία είκοσι χρόνια και λείπω συνεχώς. Πριν πέντε χρόνια γεννήθηκε η κόρη μου κι έτσι ήρθα σε επαφή με τον κόσμο των παιχνιδιών. Και, ομολογώ, ότι τα παιχνίδια της αγοράς δεν μου άρεσαν καθόλου. Πολύ πλαστικό, παιχνίδια χωρίς νόημα, χωρίς καμία εκπαιδευτική, ουσιαστικά, διάσταση. Κι έτσι, άρχισα να της φτιάχνω τα παιχνίδια της. Ήταν κι ένας τρόπος να «μένω» μαζί της όσο καιρό ταξίδευα. Δεν αγόραζα ποτέ τίποτα. Όλες τις κούκλες της τις έφτιαχνα εγώ. Με τροφοδοτούσε ο ενθουσιασμός της. Με κάθε παιχνίδι που της έφτιαχνα τρελαινόταν από τη χαρά της. Και την ίδια στιγμή παρατηρούσα και τα υπόλοιπα παιδιά που έπαιζαν με την κόρη μου να ενθουσιάζονται το ίδιο με τα παιχνίδια που είχαμε φτιάξει. Κάπως έτσι ξεκίνησε το σκεπτικό της ομάδας FatCat, το να φτιάχνονται αντικείμενα από υλικά που οι άλλοι θεωρούν άχρηστα. Συντελείται μια μεταμόρφωση, μια διαδικασία που μπορεί να βλέπεις κάτι με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Τα παιδιά αντιλαμβάνονται προφανώς αυτή τη μεταμόρφωση, και ίσως να είναι αυτή η διαδικασία που τα συνεπαίρνει…

Τα παιχνίδια, ειδικά τα μικρότερα, τα φτιάχνω με μία λογική ώστε το «άχρηστο» προϊόν να επικοινωνεί με το παιδί , να επικοινωνεί και την αλλαγή του μέσα από τη μορφή. Όλα τα παιχνίδια είναι έτσι φτιαγμένα, ώστε το παιδί να μπορεί να τα «λύσει» χωρίς να τα διαλύσει κι έτσι να τους αλλάζει συνέχεια μορφές και να τα ξαναφτιάχνει. Είναι παιχνίδια που έχουν να κάνουν με τη Φυσική, με τη Μηχανική ας πούμε, που ιντριγκάρουν όλες τις αισθήσεις. Αυτό κάνει μεγάλη εντύπωση στο παιδί, το να βλέπει ότι ένα κουτάκι ή ένα πλαστικό μπουκάλι, που έχει συνηθίσει ότι τελειώνει μόλις χρησιμοποιηθεί μία φορά, δεν πεθαίνει, γίνεται κάτι άλλο, συνεχίζει να ζει, να υπάρχει με άλλη μορφή. Αυτό δίνει χαρά στο παιδί.

Οπότε κάπως έτσι μεταφερόμαστε και σε αυτόν εδώ το χώρο… Σκέφτηκες αυτή τη χαρά να την μοιραστούν και άλλα παιδάκια…

Είμαστε κοινωνικά όντα, αλληλοεξαρτόμαστε, ζούμε σε κοινότητες. Το να επικεντρώνεσαι μόνο στο δικό σου παιδί δε λέει και πολλά… Τα παιδιά μάς αφορούν όλους. Το παιδί μου κάνει παρέα με το παιδί του διπλανού μου, με ένα άλλο παιδί και πάει λέγοντας…

Και πώς διαμορφώνεται αυτός ο μαγικός χώρος;

Αυτός ο χώρος διαμορφώνεται με το μίνιμουμ budget, δεν υπάρχουν χρήματα. Οι πρώτες ύλες συγκεντρώνονται από παλιές αποθήκες, από κελάρια, από το δρόμο, από οπουδήποτε μπορείς να φανταστείς… Αφού συγκεντρωθούν περνούν πολλές φάσεις απολύμανσης, τρίβονται, βάφονται και διαμορφώνονται σε μια καινούργια οντότητα. Μετατρέπονται και την ώρα του παιχνιδιού, μέσω χρωμάτων και ιδεών σε κάτι που λειτουργεί εκπαιδευτικά και προς το παιδί, καθώς πυροδοτεί τη φαντασία και τη σκέψη του με ερωτήματα για το πώς και το γιατί. Όταν αρχίσει να γεμίζει παιδιά, θα διαμορφώνεται στην πράξη διαδραστικά, καθώς τα ίδια τα παιδιά θα μπορούν να φέρνουν εδώ, εκτός από τις ιδέες τους, ό,τι υλικά θέλουν και θα τα μετατρέπουμε σε κάτι άλλο.

Και τι είναι αυτά τα υλικά;

Χρησιμοποιούμε λάστιχα, παλέτες, πεταμένα κρεβάτια, τενεκέδες, καπάκια, ό,τι μπορείς να φανταστείς, δεν υπάρχει κάτι που να μη μπορούμε να το επαναχρησιμοποιήσουμε. Η πενταετής δράση μας μέσω της FatCat μας έχει δώσει πολύτιμη εμπειρία. Έχουμε φτιάξει καρέκλες, ποτήρια, μουσικά όργανα, παιχνίδια… Πέρυσι κάναμε κάποιες διαδρομές στη Μεσόγειο με ένα ιστιοφόρο, το οποίο είχαμε μεταλλάξει σε workshop και σε όποιο λιμάνι σταματούσαμε παρουσιάζαμε αυτόν τον κόσμο της δημιουργίας. Σε όλο το ταξίδι ήταν ελάχιστα τα υλικά για τα οποία δεν βρήκαμε τρόπο να αυξήσουμε τη βιωσιμότητά τους. Και το ενδιαφέρον είναι ότι υπήρχε πολύ μεγάλη ανταπόκριση και υποδοχή σε όλες τις πόλεις που σταματήσαμε.

Άρα, πολλή και προσωπική δουλειά υπάρχει μέσα σε αυτόν τον…παράδεισο!

Μόνο προσωπική δουλειά. Δεν έχουμε εργάτες. Δουλεύουμε όλοι σε μια ισότιμη βάση προσπαθώντας να φτιάξουμε αυτόν τον παιδότοπο από ό,τι περισσεύει… Είναι δουλειά ζωής για μας αυτός ο ιδιαίτερος παιδότοπος.

Κάτι σαν αντι-παιδότοπος, θα λέγαμε, αν σκεφτείς τους υπόλοιπους…

Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι, αν και αντι-παιδότοπους θα έπρεπε να πούμε τους υπόλοιπους παιδότοπους, εφόσον, όμως, το καθεστώς είναι οι άλλοι, τότε ας γίνουμε εμείς «αντι-παιδότοπος».

Τι παιχνίδια, λοιπόν, θα υπάρχουν εδώ μέσα; Και τι εργαστήρια και μυστικά δωμάτια;

Μία από τις βασικές ιδέες είναι στην πράξη ο χώρος να υποστηρίζεται από το ίδιο το παιχνίδι και την ενέργεια των παιδιών. Δηλαδή, ανεβαίνοντας το παιδί σε μία κούνια, ένα flying fox, ένα ποδήλατο προσαρμοσμένο σε κάτι άλλο, θα δημιουργεί μέσα από την κίνηση ηλεκτρική ενέργεια, μηχανική ενέργεια και όλος ο χώρος θα κινείται, θα παράγει μουσική, μυρωδιές, θα αυτοποτίζεται, θα εκπληρώνει ένα μεγάλο μέρος των ενεργειακών του αναγκών μέσα από το παιχνίδι των παιδιών. Θα υπάρχουν εργαστήρια, όπως της μουσικοκινητικής, αλλά και κάποιοι, ας πούμε μη-συμβατικοί τρόποι για να προσεγγίζουν τα παιδιά τη Γεωγραφία, την Ιστορία, τη Φυσική, τα Μαθηματικά και διάφορα άλλα «μαθήματα» με τα οποία συνήθως δεν διασκεδάζουν… Θα υπάρχει μια σειρά δραστηριοτήτων μέσα από τις οποίες θα αντιστρέφεται ακόμα και οι ρόλοι στη σχέση δασκάλου-μαθητή. Στην ουσία θα παίζουμε όλοι μαζί Γεωγραφία! Και όλα αυτά σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας και υγιεινής.

Τέλεια! Αυτό ήταν που περίμενα να ακούσω! Το α’ πληθυντικό. Θα παίζουμε! Τα μεγάλα παιδιά, πώς θα παίζουμε;

Μαζί με τα μικρά, αν μας θέλουν. Πέρα από αυτό, όμως, θα υπάρχουν και εργαστήρια για μεγάλους. Ξυλουργικής, ηλεκτροκόλλησης, διάφορα που θα μπορούσαν να κάνουν οι μεγάλοι όση ώρα παίζουν τα παιδιά!

Αυτό είναι λίγο σαν το σχολείο που όλοι θα θέλαμε να έχουμε… Από πού αντλήσατε όλη αυτή την έμπνευση;

Έχουμε επηρεαστεί από τον Ισπανό παιδαγωγό του τέλους του 19ου αιώνα, τον Φρανσίσκο Φερέρ, ο οποίος δημιούργησε στη Βαρκελώνη το «Μοντέρνο Σχολείο» και επηρέασε πολύ τη σκέψη στον χώρο της εκπαίδευσης. Στο σχολείο του δεν υπήρχε τιμωρία ή βαθμολογία, πράγμα που μέχρι σήμερα φαντάζει πρωτοποριακό. Εισήγαγε τα μικτά σχολεία, ανακάτευε τις ηλικίες και εφάρμοσε μεθόδους για τις οποίες κυνηγήθηκε από το κράτος και τον κλήρο της εποχής. Τελικά κατηγορήθηκε ως υποκινητής της λαϊκής εξέγερσης της λεγόμενης «Τραγικής Εβδομάδας» (Ιούλιο του 1909) και, παρά τις διεθνείς κινητοποιήσεις, εκτελέστηκε.

Άρα, εδώ μέσα τελικά θα υπάρχει μια άλλη προσέγγιση της γνώσης, της επικοινωνίας και του παιχνιδιού. Ελπίζω να μη σας κυνηγήσει ο κλήρος!

Λες; Θα μπορούσε, αν πάρει πρέφα ειδικά τί θα λέμε στην Βιολογία…!!!

Ο χώρος θα είναι όλη μέρα ανοιχτός και θα μπορούν να έρχονται παιδιά και γονείς να κάθονται εδώ όσο θέλουν;

Η λειτουργία θα καθοριστεί από τα ίδια τα παιδιά. Θέλουμε να είμαστε ευέλικτοι όπως τα παιδιά. Θέλουμε να προσομοιωθούμε με τα παιδιά, να γίνουμε σαν κι αυτά, να κρατήσουμε το παιδί μέσα μας ζωντανό, να μη σπάσει αυτή η γέφυρα επικοινωνίας. Έτσι, πρόγραμμα, με μία αυστηρή έννοια του όρου, δεν θα υπάρχει. Θα υπάρχει σειρά εκδηλώσεων και συνεχείς δράσεις. Τα προγράμματα θα αναρτώνται στους πίνακες που υπάρχουν στο χώρο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και, λογικά, θα είναι ανοιχτός 5 ώρες το απόγευμα για παιχνίδια και εργαστήρια και το πρωί σκεφτόμαστε να λειτουργεί ως εκπαιδευτικός χώρος, τον οποίο θα μπορούν να επισκέπτονται σχολεία, νηπιαγωγεία, ομάδες Α.Μ.Ε.Α. ή μεταναστών κ.τ.λ. Θα δούμε και στην πορεία πώς θα λειτουργήσει.

Και ο κόσμος πώς μπορεί να συμμετέχει σε όλο αυτό; Κάνετε τώρα ένα διήμερο συνεργασίας με πολύ κέφι και διάφοραhappenings για μικρούς και μεγάλους.

To ΚάΔο ΠαΡΑΝΤίΣΟ ανοίγει το ερχόμενο Σαββατοκύριακο τον κήπο του με μια σειρά εκδηλώσεων, των οποίων τα έσοδα θα διατεθούν για τις ανάγκες του χώρου και την ολοκλήρωσή του! Από τις 11 το πρωί του Σαββάτου και μετά σας περιμένουμε με ανοιχτές αγκαλιές και πολλές εκπλήξεις!

Παράλληλα, έχουμε ξεκινήσει μια καμπάνιας χορήγησης crowdfunding στο Indiegogo. Το crowdfunding είναι μία καινούργια πρόταση χρηματοδότησης, που στηρίζεται στην οικονομική εισφορά του κοινού. Και εδώ είναι πολύ σημαντική η συμβολή σας. Είναι πολύτιμο για μας να αφιερώσετε λίγη ώρα να δείτε όλη την δουλειά που έχει γίνει ως τώρα στον χώρο και να διαδώσετε την παρουσίασή μας σε φίλους εδώ ή στο εξωτερικό. Μας μένουν μόλις είκοσι μέρες για να φτάσουμε στον στόχο μας. Αποφασίσαμε την λύση του crowdfunding-χορηγίας για να μπορέσουμε να επιταχύνουμε τις εργασίες-κατασκευές, να καλύψουμε κάποια βασικά έξοδα για τους πρώτους μήνες λειτουργίας και να ξεκινήσουμε μέσα σε περίπου 1 μήνα από τώρα την λειτουργία του χώρου.

Το ΚάΔο ΠαΡΑΝΤίΣΟ στο facebook