Όλο αυτό το ακατανόητο έως παρανοϊκό, που συμβαίνει σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Στέφανο Κασσελάκη, δεν θα συνέβαινε πριν τριάντα χρόνια.

Αυτό που ίσχυε στην πολιτική πριν από τριάντα, σαράντα, ή ακόμα και πριν από είκοσι χρόνια, δεν ισχύει σήμερα. Οι βεβαιότητες που υπήρχαν έχουν πάψει να υπάρχουν, οι γενιές που υπήρχαν έχουν σε μεγάλο βαθμό αντικατασταθεί από νέες, οι μνήμες του παρελθόντος έχουν εξασθενίσει και οι σημερινές κοινωνίες συμπεριφέρονται ακατανόητα και απρόβλεπτα για κάποιον που προσπαθεί να τις κατανοήσει με τους όρους του παρελθόντος.

Ο Κασσελάκης είναι ένα ακραίο πολιτικό φαινόμενο που συμβαίνει σήμερα και δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί πριν τριάντα χρόνια. Ένας ουρανοκατέβατος εξωγήινος, με fast track διαδικασίες, γίνεται πρόεδρος στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ένας γιάπης της ομογένειας, αυτοδημιούργητος πλούσιος όπως δηλώνει, με μια νεοφιλελεύθερη αντίληψη των πραγμάτων, σύμφωνα με τα δικά του γραπτά, γίνεται κυρίαρχος σε ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Όταν για να γίνεις αρχηγός σε ένα αριστερό κόμμα χρειαζόσουν ένσημα από τις φυλακές και τις εξορίες, άντε κι από τη Γένοβα 2001, ξαφνικά τα ένσημα αυτά μπορεί να είναι από τη Νέα Υόρκη και από τη Goldman Sacks.

Ο κόσμος ψήφισε τον Κασσελάκη. Με μια διαδικασία που προϋπήρχε και ήδη είχε εκλεγεί μ’ αυτήν ο Αλέξης Τσίπρας. Το γιατί ο κόσμος ψήφισε τον Κασσελάκη και τον εμπιστεύτηκε περίπου στα τυφλά είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Οι απανωτές ήττες του ΣΥΡΙΖΑ, οι εσωκομματικές γκρίνιες, οι εσωκομματικές μουρμούρες, τα εσωκομματικά φέουδα, η κυριαρχία του Μητσοτάκη έκαναν τον κόσμο να στραφεί προς τον άγνωστο «μεσσία». Ο οποίος μέσα σ’ ένα μήνα, με μια εκστρατεία επικοινωνιακού χαρακτήρα, τα πήρε όλα και έφυγε.

Και εδώ είναι το «ξεβράκωμα» μιας κομματικής γραφειοκρατίας που όχι μόνο δεν αντιλήφθηκε και δεν ανέλυσε το φαινόμενο Μητσοτάκη, με αποτέλεσμα να υποστεί ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχείς συντριβές, αλλά δεν αντελήφθη και το πόσο αδιάφορα και βαρετά ακούγονται στην κοινωνία τα μεγάλα εσωκομματικά λόγια, οι μεγάλοι εσωκομματικοί καυγάδες, τα μεγάλα εσωκομματικά δήθεν διακυβεύματα. Δηλαδή το πολύ το μπλα, μπλα, μπλα.

Και όταν εκλέχτηκε ο Κασσελάκης, ξαφνικά έγινε υπεύθυνος και ένοχος για την ήττα των αυτοδιοικητικών εκλογών, λες και ένα τόσο διχασμένο κόμμα θα μπορούσε να πάει καλύτερα, ενώ εγκαλείται διότι δεν πάει σε συνέδριο τον Νοέμβριο, λες και μετά τις κοσμογονικές αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να διοργανωθεί μέσα σε ένα μήνα ένα αξιοπρεπές συνέδριο.

Η ολοκληρωτική κριτική που γίνεται σήμερα στον Κασσελάκη, ένα μόλις μήνα μετά την εκλογή του, είναι τόσο εξόφθαλμα υπερβολική που χάνεται μέσα στην υπερβολή της. Και λόγω της παράλογης και άδικης σε πολλά κριτικής καίγονται και οι αλήθειες που ακούγονται.

Ο κόσμος με τα δικά του κριτήρια επέλεξε τον Κασσελάκη. Έτσι συμπεριφέρονται σήμερα οι κοινωνίες. Απρόβλεπτα, ακατανόητα και όπως είναι πολύ ρευστές αλλάζουν άποψη σε χρόνο dt. Αυτό έγινε και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Κασσελάκης ο «νεοφιλελεύθερος γιάπης» έγινε πρόεδρος στο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Θα κριθεί πρωτίστως από την αποτελεσματικότητα του και από την ικανότητα του να αντιληφθεί πού ακριβώς βρίσκεται και να ανταποκριθεί στο νέο του πολιτικό του περιβάλλον. Με το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένος αλλά who cares;

Οι εσωκομματικές φωνές διαμαρτυρίας δίκαιες και άδικες, τα κείμενα θέσεων και αρχών, δυστυχώς λίγο κεντρίζουν και προκαλούν το ενδιαφέρον των πολιτών. Ίσως όχι και άδικα.

Αυτό που μετρά, ή θα μετρήσει είναι αν απέναντι στον Μητσοτάκη θα υπάρχει ένας αξιόπιστος αντίπαλος κι ας είναι απ’ την Αμέρικα κι ας είναι και πρώην υπάλληλος της Goldman Sacks.