Η φράση «Alors, c’est la guerre» σημαίνει «λοιπόν, έχουμε πόλεμο» και ταιριάζει γάντι με όλα αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και στα οποία θα αναφερθώ. Μιας όμως και πριν λίγες μέρες είχαμε την επέτειο του 1940, μια μικρή παρένθεση.

Είναι ιστορικά διαπιστωμένο πως η φράση αυτή ειπώθηκε από τον δικτάτορα Μεταξά στον Ιταλό πρέσβη στα γαλλικά που ήταν η τότε διπλωματική γλώσσα. Βεβαίως, το ΟΧΙ ειπώθηκε αλλά από τον ελληνικό λαό. Όμως για την ντόπια ελίτ ήταν και παραμένει βολικό: (1) το «ΟΧΙ» να έχει ειπωθεί από τον Μεταξά και (2) να εορτάζουμε την έναρξη του πολέμου και όχι την λήξη του όπως σε όλη την Ευρώπη.

Στα του ΣΥΡΙΖΑ τώρα και πριν την μάχη της ΚΕ το ερχόμενο ΣΚ. Όταν ο Μπρεχτ διωγμένος από τη χιτλερική Γερμανία κατέφυγε στο Σβέντμποργκ της Δανίας, στο δωμάτιό του κρέμασε μια ζωγραφιά με το κεφάλι ενός γαϊδάρου και τη φράση: «Πρέπει να το καταλαβαίνω κι εγώ». Απευθύνομαι στους «απέναντι» από τον Κασσελάκη και με την ιδιότητα του απλού «γαϊδάρου» του Μπρεχτ θέλω να καταλάβω αλλά και να καταθέσω μερικά ζητήματα.

(Α) Οι δεκάδες χιλιάδες που ψήφισαν Κασσελάκη έπαθαν ξαφνική παράκρουση; Και καλά οι «περαστικοί του δίευρου» όπως υποτιμητικά αποκαλούν τα νέα μέλη. Τα παλιά μέλη και ανάμεσά τους κάποια με διαδρομή δεκαετιών; Τα στελέχη μεγάλα και μικρά; Οι βουλευτές πρώην και νυν; Άντε να εξαιρέσουμε και τον Πολάκη. Ο Γ. Τσίπρας, η Αυγέρη κ.λπ. Αμ ο Αποστολάκης κοτζάμ ναύαρχος; Για να μην πω για τις «σιγανοπαπαδιές» από Βασιλειάδη μέχρι Φάμελλο και Δούρου που δεν έχουν σηκώσει την παντιέρα σας ή έστω την δική τους;

Ο Τσακαλώτος σίγουρα θα ξέρει το αγγλοσαξωνικό ρητό: «καλύτερα ο διάβολος που ξέρεις παρά αυτός που δεν ξέρεις». Ρωτήστε τον και για την εφαρμογή του στην πολιτική. Όμως, πως στο καλό 74.285 μέλη (το 55,98%) αντέστρεψαν ένα παμπάλαιο ρητό και προτίμησαν το διάβολο που δεν ξέρουν; Παλάβωσαν ομαδικά ή απλώς απέρριψαν τον διάβολο που ήξεραν και μαζί του τις πάρα πολλές παθογένειες που κουβαλούσε, ανεχόταν ου μην αλλά και καλλιεργούσε στο βωμό της διαιώνισής του;

Άραγε, σας περνάει καθόλου από το μυαλό ότι με όλα αυτά όχι μόνο τραυματίζετε την μεγάλη Αριστερά (θανάσιμα ή όχι θα φανεί), αλλά «φτύνετε» και τον Α. Τσίπρα φθείροντας έτσι το μεγαλύτερο πολιτικό Κεφάλαιο που διαθέτει αυτήν την εποχή η Ελλάδα. Ταυτόχρονα ρίχνετε νερό στον μύλο του Μητσοτάκη και της πολιτικής του συμμορίας εις βάρος του λαού και της χώρας.

(Β) Ο Κασσελάκης πριν δέκα χρόνια είπε ή και έγραψε για τον Μητσοτάκη το και το. Δεν θέλω να αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα τι έχουν πει ή γράψει. Όμως μόνο και μόνο για να έχουμε ένα minimum μέτρο σύγκρισης θα αναφερθώ στον Νίκο Φίλη που έχει ένα πλούσιο αριστερό βιογραφικό. Γραμματέας της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, διευθυντής της εφημερίδας «ΑΥΓΗ», βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 αλλά και υπουργός.

Δίνει λοιπόν συνέντευξή στο «ΒΗΜΑ», όχι πριν 10 ή 20 χρόνια ή όταν ήταν νέος αλλά το 2018 με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αντιγράφω: «Πιστεύω ότι η απόφαση της ανεξάρτητης αρχής για έλεγχο στους λογαριασμούς του κ. Σημίτη έχει στοιχεία υπερβολής και είμαι βέβαιος, με βάση τη δημόσια εικόνα του, ότι τίποτα το επιλήψιμο δεν υπάρχει. Άλλο οι πολιτικές διαφωνίες με τον κ. Σημίτη … και άλλο η αμφισβήτηση της προσωπικής εντιμότητας και ακεραιότητάς του.»

Εγώ λοιπόν (ο «γάιδαρος» του Μπρεχτ) δεν καταλαβαίνω που είναι η υπερβολή. Στο ότι εφαρμόζεται ο νόμος ή γιατί ερευνάται ο Σημίτης; Από πού κι ως που η «δημόσια εικόνα» του οποιουδήποτε κι εν προκειμένω του Σημίτη αποτελεί κριτήριο αθώωσης ή ενοχής και δη σε βαθμό που ο Φίλης να δηλώνει «βέβαιος». Και ο Χριστοφοράκος μια χαρά δημόσια εικόνα είχε για να μην πω για τον Τσοχατζόπουλο.[1]

Επιπλέον, πως ξέρει πως είναι αδιαμφισβήτητη η «εντιμότητα και ακεραιότητα» του Σημίτη όταν η δικαιοσύνη διεξάγει έρευνα; Κι αν ακόμα Σημίτης και Φίλης λένε τα μυστικά τους, τι θέλει ο Φίλης; Να σταματήσει η δικαιοσύνη την έρευνα γιατί ο ίδιος έχει καλή εικόνα για τον Σημίτη; Ή για να επιβεβαιωθεί αυτό που σέρνεται στην κοινωνία για συγκάλυψη, όλοι ίδιοι είναι, κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει κ.λπ.; Κι αν αυτό δεν είναι καραμπινάτη επέμβαση στην δικαιοσύνη, τι είναι;

Υπάρχει και κάτι πάρα πολύ χειρότερο. Τι μας λένε χρόνια τώρα; Μην σκαλίζουμε υπουργούς και πρωθυπουργούς γιατί θα φτάσουμε σε ακρότητες, γιατί η Βουλή δεν είναι δικαστήριο, γιατί αυτό επιβάλει η μετριοπαθής στάση, γιατί έτσι γίνεται ποινικοποίηση της πολιτικής κ.λπ. Ακούγοντας τέτοια κούφια λόγια για ποινικά ζητήματα πολιτικών προσώπων, και δη από τους πολιτικούς αντιπάλους τους, κουμπώνομαι.

Η δε μετάφραση που κάνω είναι: «κάτω τα χέρια από την διαπλοκή ΜΑΣ, την διαφθορά ΜΑΣ και την ατιμωρησία ΜΑΣ». Όταν λοιπόν αυτά λέγονται για τον Σημίτη από τον βουλευτή και υπουργό Νίκο Φίλη με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρακαλώ, είναι τουλάχιστον προσβολή προς την νοημοσύνη μας η όποια αναφορά στο τι είχε πει ο 24χρονος Κασσελάκης πριν 10 χρόνια. Έλεος, έχει και η υποτιμητική της νοημοσύνης μας τα όριά της.

(Γ) Επόμενο ζήτημα το καταστατικό. Για τους Τσακαλώτο, Φίλη κ.ά. ο Κασσελάκης δεν ξέρει το καταστατικό, δεν ξέρει τι λέει. Όμως το καταστατικό στο άρθρο 6 παρ. ζ λέει πως το μέλος πρέπει: «να σέβεται την προσωπικότητα των υπόλοιπων μελών και να συμπεριφέρεται δημόσια και στο εσωτερικό του κόμματος με το ήθος που αρμόζει στις θεμελιώδεις αρχές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ». Με αυτά που του έχουν σούρει και στα αστικά δικαστήρια να πήγαινε ο Κασσελάκης θα δικαιωνόταν.

Στο άρθρο 19, παρ. 4β.γ ορίζει πως η Επιτροπή Δεοντολογίας επιλαμβάνεται μιας υπόθεσης: «μετά από καταγγελία του παθόντος/της παθούσας, όταν η αντικαταστατική ή αντιδεοντολογική συμπεριφορά προσβάλλει τα δικαιώματά του». Δεν εξαιρεί του δικαιώματος προσφυγής κανένα μέλος ούτε βέβαια τον Κασσελάκη. Είναι άλλο ζήτημα το τι θα αποφασίσει η επιτροπή και άλλο το δικαίωμα, αυτό καθαυτό, της προσφυγής.

Έχουμε και την δήλωση του Κασσελάκη για τον Τζουμάκα πως «έθεσε εαυτόν εκτός κόμματος». Ως «γάιδαρος» του Μπρεχτ ρωτάω. Η δήλωση αυτή είναι παραβίαση του καταστατικού κι αν ναι ποιου άρθρου; Μην ψάχνετε γιατί πρόκειται για μια εκτίμηση ή αν προτιμάτε μια διαπίστωση; Το καταστατικό όμως ΔΕΝ απαγορεύει εκτιμήσεις και διαπιστώσεις; Και πριν αλλά κυρίως μετά την εκλογή Κασσελάκη όλα μα ΌΛΑ τα μέλη κάνουν εκτιμήσεις και διαπιστώσεις.

Αλλού είναι το ζήτημα και ο διάβολος κρύβεται στο άρθρο 29 παρ. 1 που ορίζει πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα πολιτικά και οργανωτικά ενιαίο. Δεν αποτελεί άθροισμα ιδιαίτερων πολιτικών ομάδων». Για να μην το πολυλογάμε. Το ζήτημα ΔΕΝ είναι το καταστατικό κι αν έχει παραλείψεις ή δεν πρόβλεψε τους «αλεξιπτωτιστές Κασσελάκηδες». Άλλωστε κανένα καταστατικό, κανένας νόμος και κανένα Σύνταγμα δεν είναι τέλειο και αλάνθαστο. Γιατί; Διότι ισχύει η ρήση του Ηράκλειτου: «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’αυτό μένειν».

Εν κατακλείδι το μείζον ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η κομματική νομενκλατούρα, οι σέχτες, οι τάχα «αριστεροί ορθόδοξοι» και οι μηχανισμοί, με μια κουβέντα όλοι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους ιδιοκτήτες του κόμματος, θέλουν να έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο τουλάχιστον στα μείζονα ζητήματα. Δεν ανέχονται αυτό που είναι η δύναμη της αριστεράς. Την άμεση επαφή με την κοινωνία, την γείωση όπως την αποκαλούν και την πιθανότητα η κοινωνία ή ένα μέρος της χωρίς τα δικά τους «γαλόνια», να απορρίπτει τους ίδιους ή και τις επιλογές τους.

Πάρτε το σνομπάρισμα Τσακαλώτου, Φίλη, Σκουρλέτη και άλλων όχι μόνο προς τον Κασσελάκη αλλά και προς όλους/ες που τον ψήφισαν. Πάρτε τον Σταθάκη πως όλοι αυτοί «δεν έχουν συναίσθηση της “πολιτικής αυτοκτονίας”». Πάρτε τον Μάκη Μπαλαούρα που έγραψε άρθρο (5.11.2023) με τίτλο «Προς αναδόχους του Στέφανου Κασσελάκη». Τι να του πει κανείς για τον τίτλο; Το ντροπή είναι λίγο. Πάλι καλά που δεν άρχισε να φωνάζει «φρουρά, φρουρά…» να μπουζουριάσει τον Κασσελάκη.

Εκτιμώ πως το ζήτημα είναι μια μόνο λέξη. Δημοκρατία. Όσοι την αντέχουν ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Οι ίδιοι άλλωστε λένε πως η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Και πράγματι δεν έχει. Οι ίδιοι έχουν. Μπορούν να ξεπεράσουν τα αδιέξοδά τους και να υπηρετήσουν τη χώρα και το λαό της; Αν μπορούν ας «στρώσουν κώλο» και να συνθέσουν δημιουργικά τις διαφορές που εύλογα γεννά η κοινωνική αλλά και η κομματική συμβίωση. Για όποιον δεν μπορεί, tempus abire tibi est.[2] Η χώρα δεν αντέχει άλλο την αφ’ υψηλού «σοφία και αυθεντία» τους.

Ο «γάιδαρος» Λαός δεν διατάσσεται. Πείθεται με επιχειρήματα και το παράδειγμα. Θερμαίνεται με προσδοκίες και κινητοποιείται από οράματα. Μπορούν να τον πείσουν, να τον κινητοποιήσουν και να τον οραματίσουν; Ας το κάνουν, στο κόμμα και στην κοινωνία. Να πείσουν τον λαό πως αξίζουν να τους δώσει την εκλογική πλειοψηφία. Ακόμα όμως και τότε πρέπει να μάθουν να ακούν. Να επιδιώκουν σε κόμμα και κοινωνία τη μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή και πάντως όχι με τον μέχρι σήμερα αυταρχισμό τους.

Παραπομπές

[1] Παραπέμπω τον Φίλη και όχι μόνο στο άρθρο του αγαπητού φίλου Σταύρου Λυγερού (7/11/2023): «Γιατί ο Κυριάκος είναι ιδεολογικά “διάδοχος” του Σημίτη».

[2] Ήρθε η ώρα να απέλθεις, να φύγεις.